Mijn plan was om de kustlijn te volgen, op zoek naar mooie uitzichten en leuke badstadjes. Maar vooral ook met bijzondere aandacht voor de stranden waarop de geallieerden landden op 6 juni 1944 om Frankrijk en vervolgens gans Europa te bevrijden van de Duitse bezetter. Bovendien had ik een voorgevoel dat het landschap van Cotentin wel eens echt de moeite zou kunnen zijn, en sowieso was het de bedoeling om in schoonheid te eindigen met een bezoek aan de bekende Mont-St-Michel. Aldus geschiedde...
Was het zondagmorgen nog ietwat bewolkt, er hing een dreigende rolwolk over de Seine, waarin een groots cruiseschip meedogenloos werd verzwolgen, dan kwam de zon al snel tevoorschijn zodra ik het dak van mijn cabrio'ke had geopend. Een goed voorteken. Met een leuk muziekje doorheen de luidsprekers, reed ik zo de Côte Fleurie af, langsheen bekende badsteden als Deauville en Houlgate. Een eerste stop maakte ik bij de bekende Pegasusbrug, waar het eerste Franse huis werd bevrijd tijdens de geallieerde landingen. Er is een boeiend openluchtmuseum, waar je o.a. een authentiek oorlogsvliegtuig kan gaan bezichtigen.
Na een korte tussenstop in Luc-sur-Mer, een charmant badstadje gelegen aan de Côte de Nacre, kwam ik al snel toe in Arromanches-les-Bains, een historische plaats waar je de restanten van Mulberry Harbour kan aanschouwen. Dit was een kunstmatige haven die vanuit Engeland naar de Normandische kust werd gesleept, om zo de landing van de geallieerden en het logistiek transport te verzekeren. Als je de reusachtige platforms in zee ziet liggen, dan ga je toch wel even stilstaan bij wat zich hier destijds heeft afgespeeld. Even verder, nabij Omaha Beach, ben ik vervolgens een imposante Amerikaanse oorlogsbegraafplaats gaan bezoeken. Tussen de tienduizenden witte kruisjes die je hier ziet, komt een mens al gauw tot bezinning. Ik vind deze begraafplaatsen in ieder geval een mooi eerbetoon aan de vele duizenden soldaten die hier ooit het leven lieten.
Om deze fascinerende eerste reisdag af te sluiten, heb ik tenslotte nog een bezoekje gebracht aan Saint-Vaast-la-Hougue, dat gekenmerkt wordt door zijn mooie vissershaven en ruwe kustlijn. Een leuke plek om de emoties van de dag even te laten bezinken. Daarna was het nog even koers zetten naar Cherbourg, waar ik de nacht zou doorbrengen. Cherbourg zelf is vooral bekend als strategische haven en marinebasis. Er zijn een aantal boeiende musea in de stad, alsook een spectaculair diepzeeaquarium. Maar die heb ik niet bezocht, vermits het ondertussen al avond was. Wel heb ik een lokale pizzeria bezocht, en geconstateerd dat er verder niet veel valt te beleven in Cherbourg, althans niet op een zondagavond.
Was dag 1 van mijn roadtrip uitermate fascinerend, vooral vanwege de historische plaatsen die ik had bezocht, dan zou dag 2 eerder in het teken staan van de vele schitterende natuurlandschappen die deze streek rijk is. Het schiereiland Cotentin staat immers bekend voor zijn mooie zandstranden die worden afgewisseld met ruige landtongen, en enkele van de hoogste kliffen in Frankrijk. Mijn eerste halte was Cap de la Hague, in het uiterste noordwesten van het eiland. Hier toegekomen, was ik zowat de enige levende ziel in dit ruwe maar toch echt wel prachtige landschap. Vooral de mysterieuze vuurtoren van Goury, dewelke voorbijvarende schepen moet beschermen tegen één van de sterkste zeestromingen ter wereld, kon me oprecht bekoren. De desolate omgeving, de bijzondere sfeer, de heerlijk frisse wind die hier krachtig blaast, maken van Cap de la Hague echt wel een plekje dat een schrijver kan inspireren...
Maar er valt nog meer moois te ontdekken in dit deel van Normandië. Enkele kilometers verder zette ik mijn cabriootje langs de kant van de weg om de ruige klippen van Nez de Jobourg te bewonderen. Alweer een knap schouwspel, de natuur op zijn best, en nauwelijks toeristen om de pret te bederven. Het mooie strand nodigde zeker uit om een middagdutje te doen, maar er restten me nog andere hoogtepunten te ontdekken, dus hield ik het bij een halsbrekend wandeltochtje langsheen de 100 meter hoge klippen. Een mens moet keuzes maken in het leven, niet altijd makkelijk, maar bon...
Alvorens mijn roadtrip te beëindigen bij de wereldberoemde abdij op de Mont-St-Michel, wachtte me nog één tussenstop, bij de vuurtoren van Carteret, gelegen aan de westkust van Cotentin. Ook hier alweer prachtige zichten op paradijselijk ogende stranden, afgewisseld met ruwe rotsen en kliffen. Een mens zou er haast gewoon aan worden. Dus dan maar snel opnieuw in de wagen, voor nog een flinke rit tot voorbij Avranches, alwaar zich één van de bekendste toeristische trekpleisters van Frankrijk bevindt. Twee dagen had ik me een beetje alleen op de wereld gewaand, én ervan genoten, nu zou ik me als een rasechte toerist onder de massa gaan begeven.
Maar toegegeven, Mont-St-Michel is het wel waard! Reeds vele kilometers voor je er toekomt, zie je het betoverende silhouet van de abdij boven het landschap uit toornen. En eenmaal ter plaatse, als je het religieuze bouwwerk in gans zijn glorie kunt aanschouwen, dan sta je toch wel met open mond te kijken. Als je tenminste niet wordt omvergelopen door een verdwaalde Japanner. Gelukkig kwam ik er pas aan in de vooravond, zodat 'de massa' reeds was afgedropen. Zodoende kon ik met enige ademruimte rustig door de pittoreske straatjes lopen en de pracht en praal van de abdij en de omringende huizen op me laten afkomen. De sfeer wordt weliswaar een beetje vergald door de vele toeristische winkeltjes, ijskraampjes en restaurants, maar niettemin was ik onder de indruk van Mont-St-Michel. Een waardige afsluiter voor een superleuke tweedaagse roadtrip. Voor zij die hier nog nooit geweest zijn, een aanrader!
Zodoende heb ik alweer voldoende inspiratie om deze laatste week van mijn Normandisch avontuur door te komen. Deze week staat er vooral schrijven op mijn programma, en als het weer het toelaat misschien nog een half dagje strand. Je weet maar nooit of er nog een knappe Francaise ligt. Dit weekend verwacht ik nog welgekomen bezoek vanuit België, en daarna zal mijn eerste etappe van mijn nieuwe reisavontuur erop zitten. Het contrast met de volgende etappe zal groot zijn, want na het rustige en inmiddels bijna ingeslapen Honfleur, staat binnen anderhalve week New York op het programma!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten