Op een zomerse zondagnamiddag in Bryant Park, New York...



 

 



Zondagnamiddag 15 september, 17u15, New York. Ik heb me net geïnstalleerd in een  comfortabel stoeltje, gekoelde thee binnen handbereik, op één van mijn favoriete plekjes in de stad, Bryant Park. Ik geniet nog heel even van de laatste zonnestralen die boven de omliggende wolkenkrabbers heen reiken. Binnen enkele ogenblikken zal het park in  schaduw worden ondergedompeld. Maar erg is dat niet, het is immers aangenaam warm buiten. September geldt voor de meeste New Yorkers dan ook als de aangenaamste maand van het jaar. In juli en augustus is het hier veel te warm en is de hitte vaak ondraaglijk. Vanaf oktober schakelt The Big Apple vervolgens over naar het winterklimaat, gelukkig slechts heel geleidelijk aan. Het hoeft dus niet te verbazen dat de meeste klapstoeltjes in Bryant Park op dit moment bezet zijn.

 

Ondanks de vele aanwezigen, is het sfeervolle park, gelegen aan de majestueuze New York Public Library, een oase van rust. En dit midden in deze hectische stad. De sfeer is hier opvallend relax, gemoedelijk zelfs. Sommigen lezen rustig hun krant of een boek, anderen schrijven vlijtig iets neer op papier of laptop, vermoeide feestvierders liggen uitgerekt op het gras en de rest brengt hier de namiddag al gezellig keuvelend door. Je hoort hier nauwelijks sirenes van brandweerwagens of ambulances, geen getier of luidruchtig rumoer. Zoals steeds is Bryant Park gehuld in sereniteit, alsof hier een onuitgesproken overeenkomst geldt onder de bezoekers. Een stukje magie op enkele passen van Broadway en het schreeuwerige Times Square, waar je onwetend aan zou voorbijlopen, als je even niet oplet. In dit park waan ik me graag een echte New Yorker. Al weet ik natuurlijk wel beter..

 

Hier, op deze bijzondere plek, op dit eigenste moment, probeer ik erachter te komen wat het nu precies is dat me zo aanspreekt in deze stad. Wat maakt dat ik nu voor de vijfde keer in mijn leven in New York ben verzeild geraakt, terwijl ik nauwelijks een goeie week geleden nog evenzeer genoot van een bescheiden vissersstadje in Normandië? Van mijn eerste bezoek aan New York, herinner ik me vooral hoe ik me met open mond vergaapte aan de indrukwekkende wolkenkrabbers. De Twin Towers overheersten toen nog de skyline. Ook de gejaagdheid van de stad is me van dat eerste bezoek bijgebleven. Alles gaat hier snel en sneller, elke minuut moet hier besteed worden als was het een uur. Meer dan waar ook geldt in The Big Apple het motto ‘Time is Money’. Toch ben ik ervan overtuigd dat je het ‘echte’ New York pas leert kennen als je even kunt ontsnappen aan het helse ritme van de stad, als je de verwondering voor de wolkenkrabbers en de artificiële sfeer van Times Square achter je kunt laten. Dan pas komt deze metropool volledig tot zijn recht. Plots schiet me een verre jeugdherinnering binnen.
 

 

Ik was 15 jaar, nog net een jaartje te jong om uit te gaan, al dacht ik daar zelf anders over uiteraard.  Vanuit mijn bed kon ik in vlagen de muziek horen van een fuif die in het dorp plaatshad. De hele nacht lag ik te luisteren naar die opzwepende woorden van de dj, de bonkende beats, het gewoel van mensen die plezier maakten. Op dat moment wou ik niets liever dan op die fuif zijn. In mijn verbeelding speelden er zich spectaculaire taferelen af, alsof eenieder daar ongetwijfeld de nacht van zijn leven beleefde. En al die pret ging genadeloos aan mij voorbij. Pas toen de muziek vele uren later was uitgedoofd, zou ik die nacht de slaap kunnen vatten.

 

Een jaar later, was ik wél oud genoeg om naar de fuif te gaan. De eerlijkheid gebiedt me om te zeggen dat ik me er nog nauwelijks iets van herinner. Ik vermoed dat de fuif op zich best  gezellig was geweest, wellicht heb ik er veel pintjes gedronken en één of meerdere blauwtjes gelopen. Maar ik weet wél zeker dat de fuif nooit zo goed kan geweest zijn dan zoals ik ze me had ingebeeld het jaar voordien. Weliswaar waren de beats even opzwepend, de dj zo mogelijk nog enthousiaster en de massa uitgelaten, maar toen ik het op mijn 15^e allemaal inbeeldde, leek het toch nét dat ietsje meer.

Het is niet toevallig dat nu, hier op deze bijzondere locatie, betreffende herinnering komt bovendrijven. In mijn verdere leven zou ik dit gevoel wel meer ervaren; dat de dingen altijd leuker zijn in je fantasie dan in het werkelijke leven. Dat de leukste feestjes altijd diegenen zijn waar jij net niet kan bijzijn. Dat je favoriete voetbalploeg de beste match van het jaar speelt, net die dag dat je naar een trouwfeest moest. Het is wellicht het verhaal van het gras dat toch altijd een beetje groener is aan de overkant. Tot als je door één of ander toeval aan de overzijde raakt, en merkt dat het er bruine stippen verhuld zitten onder dat blinkende grasperkje.

 

Zo was het ook toen ik op mijn 27^e in Mechelen kwam wonen. Na mijn jeugdige leven in een ietwat saai plattelandsdorpje, zou ik eindelijk in de stad gaan wonen. Daar speelde zich ongetwijfeld het echte leven af. Er zou zeker en vast meer te beleven zijn dan in het ingeslapen Kapelle-op-den-Bos.  En zo was het ook, ik heb 11 heerlijke jaren in Mechelen doorgebracht en sluit zeker niet uit dat ik er ooit opnieuw mijn opwachting maak. Maar, een wereldstad is Mechelen nu ook weer niet. Natuurlijk zijn er leuke cafeetjes, een aantal boeiende culturele happenings, mooie historische gebouwen en een aangename provinciale stadssfeer. Maar tot spijt van wie het benijdt, echt ‘hip’ kan je de stad van Bart Somers niet noemen. Dan moet je toch minstens in Antwerpen of Brussel wonen, niet? Of zou een mens na 5 jaartjes wonen in ‘de echte stad’, toch ook de bedenking maken dat het allemaal wel super is, maar toch net dat tikkeltje minder dan wat je vooraf had gedacht?

 

Zo komen we terug bij New York, bij Bryant Park en bij de reden waarom ik opnieuw in deze stad vertoef. Als je in The Big Apple rondloopt, dan wéét je dat je in dé stad der steden bent; hipper, groter, indrukwekkender, levendiger kan het vanaf dan niet meer worden. Hoe druk en hectisch deze stad ook mogen wezen, er overvalt me hier een contradictorisch gevoel van rust. De wetenschap dat je eindelijk bent aanbeland in het epicentrum der metropolen, dé plek op aarde waar het allemaal écht gebeurt, maakt dat je niet langer kijkt naar het grasperkje aan de overkant.
 

Is deze stad dan werkelijk het paradijs op aarde, het ware mekka van menselijk geluk? Blinkt het goud hier in de straten even fel als de neon verlichting op Times Square? Uiteraard niet! Maar de stad van de Empire State Building is wél een magische plek waar alles mogelijk is, waar stoute dromen en glitterende illusies kunnen uitkomen, New York is de belichaming en thuishaven van The Real American Dream. Het is niet toevallig dat deze stad al meer dan een eeuw duizenden ambitieuze creatievelingen aantrekt en nog een veelvoud hiervan aan exotische immigranten hopend en overtuigd om hier een betere toekomst te vinden. Voor de overgrote meerderheid van hen zal dit sprookje eindigen in een desillusie van formaat. Maar het gevoel dat het hier wél allemaal mogelijk is, dat kan je nergens mee vergelijken!

 

De realiteit van New York is volgens mij dat het een stad is van contrasten en tegenstrijdigheden. Nergens ter wereld zijn woonplaatsen zo duur als in Manhattan - je betaalt hier al gauw 4000 dollar per maand voor een kleine studio. Maar tussen deze superdure appartementen en luxueuze loftgebouwen voor the happy few zie je talloze daklozen en drugsverslaafden ronddwalen. Het trendy volkje dat je hier door de verschillende wijken ziet paraderen woont meestal in bescheiden, minuscule flatjes, vaak met velen op elkaar gepakt. Ze wonen dan wel in het hippe New York, maar hun piepkleine appartementjes in vervallen gebouwen en met afgeleefd interieur spreken niet echt tot de verbeelding. Nergens is de kans zo reëel dat je de grootste sterren ter wereld, acteurs, modellen, financiële goeroes aantreft dan in New York. Maar voor elke aardeling die hier slaagt, zijn er duizenden anderen wiens ambitie hier fataal op de klippen loopt. Zij zullen zich uiteindelijk moeten tevreden stellen met een baantje als serveerster of taxichauffeur, wachtend op hun grote doorbraak. Ook al is deze stad een waanzinnige broeihaard van talent, evenzeer ben ik ervan overtuigd dat nergens ter wereld zoveel talent verloren gaat dan hier.

 

En toch is New York zo fantastisch! In de schaduw van de grote wolkenkrabbers bevinden zich sfeervolle woonwijken zoals het artistieke Greenwich Village en de levendige Lower East Side. Talrijke leuke barretjes en eigenzinnige restaurantjes, waar het heerlijk vertoeven is. Op een zonnige zondag wordt je plots verrast door een gratis concert in Madison Square Park en slaat de massa onverstoord aan het dansen. Het is de stad waar iedereen zichzelf hip waant en geen kat die er zich aan stoort. Hip zijn staat hier gelijk aan zichzelf zijn, wat van deze stad wellicht het beste terras ter wereld maakt om aan people watching te doen. En als je even wil ontsnappen aan de waanzinnige drukte van 5th Avenue, sla je willekeurig een straat in en beland je plots in  een heerlijk, rustig stadspark. Of je loopt langs Brooklyn Heights vanwaar je een fenomenaal uitzicht hebt op de skyline. Eveneens is het fantastisch vertoeven langs de East River Side met indrukwekkend zicht op Williamsbridge, of natuurlijk in de groene long van de stad, het befaamde en immer levendige Central Parc.

 

Voor mij is dat de leukste manier om New York te ontdekken. Gewoon rustig doorheen de straten kuieren, je laten leiden door het toeval, en zo plekjes te ontdekken die mogelijk niet eens in de toeristische gidsen staan vermeld. Uiteraard zijn er de nodige ‘must-see’s’; ik denk hierbij aan de indrukwekkende musea zoals het Metropolitan of Guggenheim, befaamde wolkenkrabbers als de Empire en de Chrysler Building, het Vrijheidsbeeld en Wall Street. Maar neem zeker ook de tijd om eens een ganse zonnige namiddag rond te hangen in Central Parc, of om bij schemering een leuk rustig plekje op te zoeken om de skyline te bewonderen. Of ga gewoon met een goed boek in Bryant Park zitten. Ik beloof je dat het één van de hoogtepunten wordt van de reis!

 

 

PS: Voor zij die ondertussen zin hebben gekregen in een bezoekje, ik ben hier nog tot 14 oktober! Een eerste echt reisverslag vanuit The Big apple volgt trouwens één van de volgende dagen.