Verslag van eerste weekje New York...



Donderdagmiddag, 19 september; ik bevind me momenteel in East River Park, één van mijn nieuwe favoriete plekjes in New York, op een tiental minuutjes wandelen van mijn appartementje. Er zijn verschillende reden waarom dit park zich in mijn top drie van hotspots heeft kunnen wringen. Eerst en vooral is het de locatie waar ik drie keer per week mijn kilometers kom lopen. Gelegen aan de behoorlijk impressionante Williamsbrug Bridge volg je hier al joggend de Hudson-rivier richting centrum NY en loop je bij wijze van spreken recht op de Empire State Building af. Er zijn ongetwijfeld saaiere plekjes om je calorieën te verbranden. Bovendien word je hier nog eens extra gestimuleerd door het grote aantal joggers, vaak van het vrouwelijke geslacht. Die maken dat een mens spontaan een tandje bijsteekt. Ik denk dan ook dat ik nog nooit zo snel gelopen heb als de voorbije week.



Mijn joggingritueel voorzie ik meestal in de vooravond. Dan is de temperatuur ideaal, de hitte van de dag is dan verdwenen, maar er blaast meestal nog wel een zwoel briesje. Blijkbaar ben ik niet de enige die er zo over denkt. Want nu ik me hier net met een warme koffie heb genesteld op een warme donderdagmiddag, is het hier heel wat rustiger. Behalve dan de politiehelikopter die hier nu al een half uur boven de brug cirkelt. (voorbijgangers vermoeden dat er iemand van de brug is gesprongen) Ik hou van deze plek om dezelfde reden waarom ik Central Park of Bryant Park zo geweldig vind; het zijn van die verrassend rustige plekjes, op wandelafstand van het centrum van één van de drukste steden ter wereld, waar je toch het gevoel hebt dat je er gezonde lucht kan inademen. Het zicht op de brug en de fraai ogende vrouwelijke joggers is hierbij handig meegenomen.

Nu wat schoon volk betreft, ik denk dat het moeilijk zal worden om gisterenavond te overtreffen. Waar anders dan in Bryant Park kwam ik zowat 1000 paar ogen te kort om het vrouwelijke schoon te bewonderen. Dat ging als volgt… In de namiddag was ik rustig aan het schrijven in het park, gezeten op een handig stoeltje, Ice-tea bij de hand, kortom het harde leven van een schrijver. Tot er plots een agent ten tonele kwam, die de menigte opdroeg om het park te verlaten. Ik schat dat er op dat moment een driehonderd personen zaten of lagen te genieten van het zonnetje, en niemand die wist waarom het park plots moest ontruimd worden. Langs de zijkant van het park waren plots heel wat mensen in de weer met het installeren van een geluidsinstallatie en het aanbrengen van tafels, eten en drinken, enz… Mijn nieuwsgierigheid was geprikkeld en toen ik één van die mensen vroeg wat er te gebeuren stond, zei die iets over een grote picknick die er vanavond zou plaatsvinden.


Diezelfde avond ben ik opnieuw naar het park gegaan, benieuwd als ik was voor welke picknick ik vroegtijdig mijn schrijfsessie had moeten onderbreken. Zei ik in mijn vorige verslag nog dat de fantasie meestal de werkelijkheid overtreft, dan was het nu net omgekeerd! Duizenden mensen, één voor één volledig in het wit gekleed, hadden het park in beslag genomen. Een reusachtige picknick-happening was het, inclusief een enthousiaste dj die de witte massa moeiteloos aan het dansen kreeg. Een feestje op maat van de stad dus, waar ik helaas geen deel van uitmaakte. Maar zelfs als toeschouwer was het de moeite. Het leek alsof er alleen maar fotomodellen waren uitgenodigd op dit feestje en ik kan me niet herinneren dat ik ooit al zoveel mooi volk op één en dezelfde plaats heb mogen aanschouwen. De sfeer zat er dan ook duidelijk in, er werd aardig wat wijn gedronken, witte vermoed ik. En de galakleedjes en strakke rokjes die de meeste Victoria Beckham lookalikes voor de gelegenheid hadden aangetrokken, waren kort en euh… nogal wit.



 

Achteraf vernam ik dat het hier een zeker ‘Diner en Blanc’-feestje betrof. Een ietwat exclusief concept dat ontstaan is in Frankrijk maar zich nu verspreidt over de ganse wereld. De locatie wordt steeds angstvallig geheim gehouden, maar situeert zich wel altijd op een bijzondere plek in één of andere wereldstad. Drank en eten worden voorzien maar je wordt wel verondersteld om zelf een stoeltje mee te brengen. En oh ja, je komt er enkel in op uitnodiging! Het moet immers exclusief blijven voor deze menigte van 1000-en deelnemers. Wellicht helpt een dikke portefeuille ook wel een handje. Maar dat het concept succesvol is, staat buiten kijf. Dit is New York ten top!

Nu, voor ieder van jullie zich begint af te vragen wat jullie eigenlijk nog in dat regenachtige België zitten te doen, het is hier natuurlijk niet elke dag feest. Enfin, het is hier wel elke dag feest, maar niet voor ondergetekende. De eerlijkheid gebiedt me immers om te zeggen dat ik mijn overige dagen in New York tot hiertoe eerder rustig heb doorgebracht. Het is voor mij nog steeds een beetje zoeken naar een goed evenwicht tussen het schrijven en toch ook zoveel mogelijk zien en beleven in de stad. Liefst van al probeer ik beide zaken te combineren, zoals nu. Terwijl ik dit verslag schrijf geniet ik  ondertussen ook van het mooie uitzicht en het zonneke. Anderzijds zijn de gewone dagelijkse beslommeringen zoals boodschappen doen, een wandelingske maken of een beetje sporten, hier natuurlijk al een belevenis op zich. Je moet hier maar eens naar de winkel gaan, en proberen de nodige ingrediënten te vinden om zelf een verse en gezonde maaltijd in elkaar te flansen. Ik beloof het, dat is avontuur...

 

 

Mijn avonden breng ik soms gewoon op mijn appartement door, met lezen en/of schrijven. Maar ik ben ook al een paar keer de lokale bars gaan vereren met een bezoekje. Uiteraard. Daarvoor is mijn buurt trouwens wel the place to be, want in de Lower East Side krioelt het van leuke en gezellige bars die tot in de vroege uurtjes openblijven. De sfeer is er meestal relaxt en ongedwongen. Je ziet hier ook alle soorten van mensen; van alternatieve Kaukasiërs tot hippe Aziaten, van stoere koele Afrikanen tot minder stoere doch vrolijke Zuid-Amerikanen. Een fijne mengelmoes die bijdraagt aan de charme van dit authentieke stukje New York. Zo kwam ik eergisteren in een leuke bar terecht waar er in de kelder elke dag live muziekoptredens plaatsvinden. Ik zag er twee hiphop-bandjes spelen en hoewel ik niet echt een kenner ben, was ik wel aangenaam verrast. Een zoveelste bewijs van de broeihaard aan talent die New York wel degelijk is!

Qua sociale contacten is het voorlopig nog rustig. Ik heb nog geen Francaise  aan de haak geslagen, en slaag er voorlopig ook nog net in om de knappe vrouwelijke joggers niet lastig te vallen. En nee, dat is niet omdat ik ze niet kan volgen! Integendeel, met de conditie gaat het prima. Maandag heb ik nog even opgetrokken met de eigenares van mij appartementje, die me wat wegwijs maakte in de onmiddellijke omgeving. Zijzelf is een freelance journaliste, die nu overweegt om naar Los Angeles te trekken. Op haar CV staan interviews met o.a. Bill Clinton, Mick Jagger en Madonna. Maar aan haar appartementje te zien, is ze er voorlopig nog niet echt rijk van geworden. Alhoewel dat je zelfs voor een bescheiden flat als deze al gauw 3000 dollar per maand betaalt! Maar verder blijft het dus wachten op boeiende ontmoetingen. En als ik zie wat er hier ondertussen allemaal voorbijloopt, dan wordt het wel eens tijd om er werk van te maken.

 

 

Trouwens, het moet gezegd, New York is wel een stad van én voor vrijgezellen. Het feit dat series als ‘Friends’ en ‘Sex in the City’, series over vrijgezellen dus, plaatsvinden in The Big Apple is echt niet toevallig. Ik hoorde onlangs dat er in deze stad zelfs meer vrijgezelle vrouwen zijn dan mannen. Wellicht allemaal ambitieuze modellen die hier hopen op hun grote doorbraak. Maar hoe de dating scene hier juist in elkaar zit, daar ben ik voorlopig nog niet achter gekomen. Dat uiterlijk hier wel een voorname rol speelt, valt wellicht niet te verbazen. Feit dat zowat de halve stad hier fanatiek aan het lopen gaat, of zich in de fitness clubs in het zweet werkt, is veelzeggend. De andere helft heeft die strijd vermoedelijk opgegeven om aldus de statistieken van Amerikanen met overgewicht in stand te houden. Het is alvast mijn ambitie om niet in die tweede groep te belanden tegen het einde van deze reis. Want heb ik jullie al verteld dat ik binnen een goeie maand naar Guatemala trek? Oeps, sorry !!

Grtz from NY !