Literair Intermezzo III : Een streepje poëzie uit Honfleur...

Als tegengewicht voor de absurde avonturen van Godfreud Van Kookvocht, laat ik me deze keer van mijn gevoelige kant zien. Een bescheiden poging tot poëzie, geïnspireerd door het mooie zicht van de Seine die hier in zee vloeit. Het is een kort gedicht, maar neem er a.u.b. heel even de tijd voor. Het is met liefde voor het landschap geschreven..

----------------

 

 



Op een houten bank...

 

 

 

 

Ik zit op een bank en kijk om me heen. Soms star voor me uit, alsof ik iets zie. Dan ietwat dralend, als ik stiekem dagdroom.

 

 

 

Voor mij ligt een pad, waarop mensen lopen. Sommigen lachen vrolijk, vaak zijn de vrolijken mooi. Mooi omdat ze vrolijk zijn, soms ook andersom. Lachend negeren ze me.

 

 

 

Achter het pad stroomt een rivier. De Seine mondt hier uit in zee. Links monding en zee, rechts een bron die ik niet zie. Van stuur- naar bakboord draagt de rivier het water. Onvermoeibaar.

 

 

 

Langsheen de rivier kruisen twee schepen. Geruisloos glijdend, pompeuze reuzen van staal. Elk zijn kant uit, ieder voor zich. De monding als begin en einde.

 

 

 

Over het water een stad die niet aanspreekt. Te ver om te bekoren, draagt de wind haar lokroep niet. Verborgen blijft wat de stad zo graag onthullen wil.

 

 

 

Op een houten bank zie ik hoe schepen stippen worden, en kijk vrolijk om me heen. Glijdend onthult zich hier leven, voor elkeen die het maar wil zien. Elke dag opnieuw.

 

 

 

 

 

-----------------