Uit het leven gegrepen.. De tragiek van Guatemala-city

Het voorbije jaar heb ik vele verslagen neergepend over Guatemala, het land waar ik inmiddels een jaartje woon en dat stilaan begint aan te voelen als een tweede vaderland. In de meeste van mijn artikels heb ik vooral de lof gezwaaid over dit heerlijke land, met zijn prachtige natuur, zijn rijke geschiedenis en de mooie mensen die er wonen. Heel af en toe zag ik het echter ook als mijn plicht om de andere zijde van dit land te tonen, die van de armoede en het geweld.

Onderstaande tekst is een vrije vertaling en bewerking van een editoriaal dat eergisteren in Prensa Libre verscheen, de voornaamste krant van Guatemala. Ik vond de tekst heel sprekend, omdat hij perfect de tragiek van dit bijzondere land weergeeft. Het is geenszins een excuus om het geweld in Guatemala te rechtvaardigen. Criminaliteit is wel degelijk een keuze, die nooit valt goed te praten of verzachten. Maar anderzijds... Mogen wij, die allemaal in een relatief veilig land wonen en niet weten wat ondervoeding echt doet met een mens, oordelen?



"Papa, vandaag heb ik vier kaarsjes uitgeblazen. Als ik groot ben wil ik journalist worden. Ik wil andere mensen een hart onder de riem steken met mooie verhalen over mijn geliefde land, Guatemala. Ik hou van je, ook al snap ik niet waarom je soms al vloekend van je werk thuiskomt, met een geur van alcohol. Vorige keer dacht ik zelfs dat je mama had geslagen, maar misschien heb ik dat enkel gedroomd. Mijn broers, zussen en ik willen dat je ons in je sterke armen neemt papa, en dat we wat vaker samen kunnen spelen."

'Twee vrouwen neergeschoten'

"Papa, vandaag ben ik negen geworden. Het boezemt me angst in dat er zoveel mensen met grote wapens in de straten lopen. Onlangs overvielen ze de bus waarop ik zat, ze vielen ons aan en stalen mijn boekentas. Ik wou dat ik ook een pistool had gehad, dan had ik me kunnen verdedigen. Ik zou ze neergeschoten hebben, die stoute mensen."

 

'Slachtoffers bij busoverval'

 

"Papa, vandaag is mijn elfde verjaardag. Spijtig dat je zo weinig thuis bent. Gisteren vertelde mama  hoe moeilijk ze het had, om voor mij en mijn kleine zussen te zorgen. Ze vroeg zich af waarom wij eigenlijk geboren zijn, omdat we nauwelijks geld hebben om eten te kopen. Ik voelde me erg triest. Dan zei mama dat ze beter af zou zijn zonder jou, maar dat ze niet wist waar naartoe. Dus blijft ze, zelfs al sla je haar almaar vaker."

 

'Huiselijk geweld gestegen met 439%'

 

"Ik wil ook een vrouw zoeken, eentje zoals mama. Een vrouw die me nooit zal verlaten, zelfs al sla ik haar. Papa, ik ben ondertussen 17  jaar."

"Papa, vandaag verlaat ik het ouderlijke huis. Ik heb je al lang niet meer gezien. Maar ik moet hier weg. Ik heb geprobeerd om werk te zoeken, maar niemand kan me een job aanbieden, omdat ik mijn studies niet heb afgerond. Ik moest steeds meehelpen met mama, om telefoonkaarten te verkopen in de straat. Mama klaagt alleen maar over hoe slecht we het wel hebben, ik wil hier echt vandaan."

'Drie mannen sterven in gewapende overvallen'

 

"Papa, ik maak nu deel uit van de Bende. Zij begrijpen me wél. Zij geven me te eten en voorzien me van een plaats waar ik kan slapen. Ik word hier gerespecteerd, omdat ik bereid ben om om het even wie neer te schieten. 'In Guatemala schiet je of word je neergeschoten,' zeggen ze . In de krant schrijven ze dat kinderen die zich aansluiten bij een bende asociaal zijn. Maar ik voel me niet zo, ik ga enkel naar een plaats waar ik me welkom voel. Hier heb ik geen geldproblemen, hier word ik gewaardeerd, heb ik vrouwen en luxe. Ik drogeer me wanneer ik daar zin in heb en kan mijn leven leiden zoals ik wil. Hier heb ik mijn vrijheid en mijn pistool, dat is alles wat telt."

 

'Twaalf personen sterven door geweld'

"Mama, gisteren heb ik papa gezien. Doodgeschoten. De bus die hij bestuurde werd overvallen en papa bood weerstand. Het deed me niets om hem dood te zien. Ik heb geleerd dat iedereen zijn eigen haagje moet redden in het leven."

'Buschauffeur en begeleider neergeschoten'

 

"In dure restaurants zie ik hoe mensen neerkijken op mij en mijn vrienden. Ze begrijpen niet dat wij enkel nemen wat ons toebehoort. We hebben hen verslaafd gemaakt aan drugs en  nu lopen ze met angst over de straten. Sommigen van hen hebben ondertussen ook wapens, of privé-bewakers. Maar ze beseffen niet met hoeveel wij zijn, en onze wapens zijn veel krachtiger als die van hen. En bovendien hebben wij geen angst, van niets of niemand."

'Drie doden n.a.v. afpersing'

 

"God, vandaag ben ik neergeschoten door een lid van een rivaliserende bende. Ik kan me niet bewegen, ik bloed langzaam dood. Waak alsjeblieft over mijn kleine zusjes, ze zijn inmiddels bijna 16. Ik weet niet hoe het allemaal zover is kunnen komen. Ik wou journalist worden. God, als je bestaat, vergeef me dan alsjeblieft. Het is nooit mijn bedoeling geweest om anderen te doden. Ik wou geen bendelid worden, maar ik had geen andere keuze. Kan je me begrijpen God? Ik ben net 19 geworden. Mijn leven zou nu pas moeten beginnen, maar het is reeds voorbij. Waarom is iedereen zo blij met mijn nakende dood? Ik hoor mensen juichen in de straat en ze kijken me spottend aan. Ze smijten stenen naar me, mijn God, ze willen me levend verbranden."  

 

'Dubbele aanslang in Amatitlan'

"Waarom ben ik niet geboren in een ander land. Ik was geen slechte jongen, ik wou enkel gelukkig zijn. Nu heb ik niets meer. Geen pistool, geen geld, geen drugs en zelfs mijn broeders van de bende zien niet naar me om. Ik ben stervende, en ik ben zo bang."

 

De vlag van Guatemala

 

Los colores de Antigua...

Nu ik me meer en meer een echte local begin te wanen, bezondig ik me aan een slechte gewoonte die inwoners van mooie steden wel vakter treft. Als je elke dag omringt wordt door mooie, historische gebouwen, sfeervolle stadspleintjes of monumenten die baden in een waas van mystiek en tradities, dan durft het wel eens gebeuren dat je niet langer stilstaat bij de unieke schoonheid ervan. Maar het is mijn plan om daar verandering in te brengen. Een drietal weken geleden heb ik me immers een gloednieuw fototoestel aangeschaft en sindsdien bekijk ik mijn stad door een nieuwe lens. Zo heb ik de voorbije weken de vele kleuren herontdekt die je hier overal in het straatbeeld aantreft. Zodra je er begint op te letten lijkt Antigua wel een immens schilderij, waarin zelfs de doden omgeven zijn door een levendige kleurenpracht.

 

Het kleurenfestijn begint al vanaf het moment dat je Antigua binnenrijdt. De koloniale huisjes die het beeld van de stad bepalen zijn één voor één geschilderd in zonnige pasteltinten; zachtgeel, lichtblauw, rozerood, chique bordeaux, grasgroen met een wolkje room en gebroken wit. Dat is het officiële kleurenpallet waaruit inwoners dienen te kiezen om hun voorgevels te verven. Het resultaat is een frivool en vrolijk stadscentrum waarin niet enkel oude paleizen, vergane kloosters en indrukwekkende kerken de show stelen, maar ook de diverse straataanzichten gekleurd door oude éénverdiepingswoningen.

 

Een tweede, intens staaltje van Guatemalteekse kleurenpracht tref je eveneens aan in de hobbelige  kasseistraten en op de vele pleintjes die Antigua rijk is; het betreft de traditonele klederdracht die nog steeds door de inheemse bevolking wordt gedragen. De Maya-afstammelingen doen dit niet louter om toeristen te plezieren. De schitterende, vaak met de hand geweven gewaden, symboliseren aan de hand van hun specifieke kleuren immers hun dorp van afkomst. Zowel de allerjongste meisjes als kranige oude vrouwtjes dragen de typische huipil (kleurrijke blouse) met daaronder een geweven wikkelrok. De manuele fabricatie kan tot een half jaar tijd in beslag nemen. In de desolate bergdorpjes waar de Maya-traditie  strikter wordt nageleefd  dragen ook mannen nog de originele Maya-kledij. Die bestaat uit een lange geruite rok of kniebroek, met daarop een kleurrijke geweven vest en de onvermijdelijke cowboyhoed. Het heeft zijn charmes.

 

Nog meer sprankelende kleuren kan je bewonderen op de lokale markt. Niet alleen de boeiende variatie aan etnische origines  en klederdracht bepalen er het beeld maar ook de rijkelijke keuze aan exotische groente- en fruitsoorten. Van feloranje paprika’s tot knalrode aardbeien, kanariegele papaya’s of zachtroze  passievruchten, je vindt ze hier in alle maten en gewichten. Ze zien er niet alleen uit om te watertanden, door hun kakelende versheid smaken fruit en groentes hier werkelijk naar fruit en groentes. Het maakt dat zelfs een bescheiden kok als ik hier heerlijke gerechtjes in elkaar kan flansen door simpelweg al die knapperige groentjes in een overhitte pan te gooien.

 

En wat gedacht van de talrijke bloem-, plant- en boomvariaties die zich haast op elke straathoek laten bewonderen. Mijn tuin alleen al is een waarlijk paradijs met roosrode en fel paarse bloemenblaadjes, heldergroen gras en een pas aangeplante palmboom die ooit even hoog zal worden als de diverse fruitbomen achterin. Het geheel contrasteert perfect met de geel geverfde ommuring. Gisteren heb ik even nageteld hoeveel tinten groen ik vanop mijn terras kon onderscheiden, ik ben gestopt met tellen bij 15. Tijdens Semana Santa (Paasweek) baadt Antigua nog meer in weelde vanwege de meibomen die dan in bloei staan. Zij kleuren de straten en pleinen van de binnenstad met hun heilige paarse bladen. Het summum zijn de indrukwekkende bloementapijten die tijdens deze week in de straten worden aangelegd naar aanleiding van de verschillende processieoptochten.

 

En zelfs de doden ontsnappen er niet aan. Zo is Allerheiligen hier alles behalve een grijze en doodse bedoening. El Dia de los Muertos gaat in Guatemala gepaard met een spectaculair festival waarbij imposante windvliegers de lucht worden ingestuurd. Op verschillende plaatsen in het land worden deze grootse papieren kites tentoongesteld, sommigen met een diameter van meer dan tien meter. Bedoeling is om deze unieke en kleurrijke kunstwerkjes de hemel in te schieten met boodschappen voor gestorven familieleden. Het resulteert in een immens spektakel waar duizenden enthousiaste mensen op afkomen, zowel locals als toeristen. Op de kerkhoven gaat er het weliswaar iets rustiger aan toe maar ook daar worden graven rijkelijk versierd met weelderige bloemenkunstwerkjes en dit het ganse jaar door. Zo wordt een bezoekje aan de plaatselijke begraafplaats alsnog een visueel prikkelende ervaring.

 

Een laatste staaltje van los colores de Antigua, zijn de opgedirkte Amerikaanse schoolbussen die de straten onveilig maken. Ze maken een hels lawaai, laten een spoor van zwarte roet en vervuilende uitlaatgassen achter zich en de chauffeurs zijn één voor één kamikaze-piloten. En dan heb ik het nog niet over de wel erg krappe zitplaatsen op deze rijdende wrakken, die wel degelijk op kindermaat gemaakt zijn. Maar, het zijn wel schitterende staaltjes van creatief opsmukwerk. Lichten en ramen durven wel eens ontbreken, maar al deze bussen blinken uit in een kitscherige pracht van kleuren die variëren naargelang de vervoersmaatschappij. Ik heb een zwak voor deze proestende mastodonten van de weg. Ze staan immers een beetje symbool voor het land. Ze hangen met haken en ogen aan elkaar, ze zijn gevaarlijk, luidruchtig en lijken afkomstig uit een vorige eeuw, maar tegelijkertijd zijn ze schitterend, vrolijk en vol leven. Bij ons zouden ze nooit door de keuring raken, maar rijden doen ze, elke dag opnieuw, met een enthousiasme alsof het de laatste dag van hun leven was.

 

Ook dit is Guatemala, jammer genoeg...

Zoals ik al enkele keren heb aangehaald in vorige verslagen, is het mijn bedoeling om dit reisblog stilaan te laten evolueren naar een belevingsblog. Vermits Guatemala voor mij almaar meer begint aan te voelen als mijn thuisland, voel ik me hier immers elke dag een stukje minder toerist. Echte reisverslagen zullen dus schaars worden, maar dat hoeft zeker niet het einde te betekenen van dit blog. Integendeel. Het is mijn ambitie om jullie de komende maanden meer te vertellen over dit land zelf en haar inspirerende inwoners. Ik wil een beeld van Guatemala schetsen met zijn mooie en minder mooie kanten, in de hoop dat eenieder er zich iets kan bij voorstellen. Zo hoop ik in de komende maanden een aantal portretten te schetsen van boeiende mensen die hier mijn pad kruisen. Want voor mij is dat toch één van de voornaamste drijfveren van het reizen; me laten inspireren door landschappen, culturen en mensen, om mezelf als individu te verrijken. En vooral om de dingen des levens beter te relativeren en te beseffen dat wij, Belgen, het nog lang zo slecht niet hebben..


Ik hoef het u wellicht niet meer te vertellen, ik hou van Guatemala. Van het land met zijn prachtige natuur, de hartelijke bevolking, het mooie klimaat en zo veel meer. Ik meen dat ik in mijn vele verslagen mijn liefde voor dit land en zijn inwoners meermaals heb laten blijken. Zodoende zou misschien de indruk kunnen ontstaan dat het leven hier zo een beetje een paradijs op aarde is. Maar dat is helaas niet zo. Want los van de feeërieke foto's die ik op mijn blog post en de enthousiaste indrukken die ik hier neerpen, is Guatemala wel degelijk een Derde Wereld Land, waar armoede en geweld helaas deel uitmaken van het dagelijkse leven. Via dit verslag wil ik jullie hiervan een objectief beeld schetsen. Wat volgt is een integrale vertaling van een 'standaard' artikel uit Prensa Libre, de voornaamste krant in Guatemala. Het artikel dateert van zaterdag 26 juli, maar had evengoed van een week geleden, van vandaag of overmorgen kunnen zijn...

-----------------------------------------------------------------------------------------
TWAALF PERSONEN STERVEN DOOR GEWELD

De golf van geweld die in dit land valt te betreuren heeft gisteren aan 12 mensen het leven gekost tijdens verschillende gewapende aanvallen. De Mexicanen D.F., 48 jaar en J.A., 57 jaar kwamen om tijdens de nacht van donderdag op vrijdag nadat ze werden overvallen in het motel waar ze verbleven, langs de autostrade richting Atlantico. D.F. stierf ter plaatse in het motel. De vrijwilligers van de brandweer troffen in dezelfde kamer ook J.A. aan die zwaar gewond werd overgebracht naar het hospitaal van San Juan de Dios, alwaar hij echter ook overleed.

Twee beenhouwers stierven door kogels gisteren, rond half twaalf op de middag, in hun zaak, La Bendicion genaamd, gelegen in de eerste avenue, sector Camp Seco, in zone 16 van de hoofdstad. De autoriteiten vonden er maar liefst 39 kogelhulzen. De slachtoffers werden geïdentificeerd als E.E., 24 jaar en L.D., 17 jaar. De politie arresteerde 3 minderjarigen van 14, 16 en 17 jaar, waaronder een vrouw, allemaal in dezelfde wijk woonachtig. Zij worden verantwoordelijk geacht voor de aanslag. De drie jongeren werden betrapt door een politiepatrouille terwijl ze wegvluchtten van de plaats van het misdrijf. In een zak die de vrouw bij zich had vonden ze drie schietwapens van kaliber 9 mm. Na een buurtonderzoek verklaarden meerdere buren dat de drie jongeren deel uitmaken van een bende die zich bezighoudt met afpersingen.

Ook gisterenmiddag kwam een vrouw om het leven na een schietpartij in de eerste avenue van zone 1 van Boca del Monte, Villa Canales. De lokale brandweer begaf zich naar de plaats waar het slachtoffer zich bevond, maar zij was reeds overleden toen die toekwam. Volgens de autoriteiten probeerde de vrouw en een kompaan de eigenaars van een stilstaand motorvoertuig aan te vallen. Toen de eigenaars van het voertuig de vrouw zagen naderen, hebben ze naar een vuurwapen gegrepen en haar neergeschoten, waarna ze op de vlucht sloegen.

E.M., 28 jaar, stierf in het Guatemalteekse Instituut van de Nationale Zekerheid ( ziekenhuis ), nadat ze werd neergeschoten in de 11e avenue, wijk Lo de Fuentes in zone 11 van Mixco. De politie pakte een Salvadoraan op van 24 jaar, die zich in de buurt van het misdrijf had verstopt in het struikgewas.

G.S., 30 jaar, werd met kogels omgebracht rond 18u, in de 13e avenue, aan de ingang van de wijk LA Arada in zone 4 van Villa Nueva, zo melden de vrijwilligers van de brandweer.

J.F., 15 jaar, werd doodgeschoten om half acht in de avond in het opvanghuis Nuevo Amanecer, zone 21 van de hoofdstad.

O.I., 18 jaar  en een andere man wiens identiteit niet bekend is, stierven in het hospitaal van Chimaltenango, als gevolg van schietverwondingen opgelopen in het sportcentrum van Chimaltenango.

Ook stierven gisteren een buschauffeur en een taxichauffeur door geweld.

-------------------------------------------------------------------------------------------------

Tot zover het krantenartikel. Ik wil benadrukken dat het geenszins mijn bedoeling is om iemand te choqueren met dit artikel. Ik wil enkel een blik geven op een donkere kant van Guatemala waar wij ons in België nauwelijks iets kunnen bij voorstellen. Als 'inwoner' van het populaire en toeristische Antigua word ik persoonlijk trouwens nauwelijks met dit geweld geconfronteerd en evenmin heb ik me hier al echt bedreigd gevoeld. Maar als je dagelijks dergelijke artikels in de krant leest, stemt het natuurlijk wel tot nadenken. Hoewel ik jullie veel liever de aantrekkelijke kant van dit prachtige land laat zien, dewelke voor mij nog altijd primeert, vind ik het toch ook belangrijk om zo nu en dan de droevige keerzijde van de medaille te laten zien.

Maandag 21 juli, Antigua... Terug van nooit echt weggeweest !

Maandagnamiddag, café El Portal... Terug van nooit echt weggeweest. Voor mij, het vertrouwde uitzicht op Parque Central, weliswaar onder minder zonnige omstandigheden dan dat ik het een tweetal maanden geleden heb achtergelaten. Maar treuren doe ik daar niet om, want de cappuccino smaakt heerlijk als vanouds en vult mij met een warm thuisgevoel. En bovendien heb ik sinds vorige week het trouwe gezelschap van Marshmellow, een beeldige Hushkie met een aaibaarheidsfactor waar menige tijgerwelp een puntje kan aan zuigen...

 

Marshmellow, mijn nieuwe beste vriend in Antigua, Guatemala..

 

Maar misschien moet ik mijn lezers eerst even mijn excuses aanbieden, omdat ik de voorbije weken niets meer van me heb laten horen. Niet dat ik denk dat de mensheid er van wakker heeft gelegen, maar toch.. Ik zou kunnen zeggen dat ik het te druk had met familie en vrienden terug te zien in België, met tussendoor nog enkele ‘verplichtingen’ in o.a. Griekenland, Zwitserland en Frankrijk. En dan was er natuurlijk nog de Wereldbeker voetbal, het optrekken van de pensioenleeftijd voor politieagenten, de veranderingen in het klimaat en het sterreke in de voorruit van mijn wagen.. Redenen genoeg dus om mijn tijdelijke inactiviteit te vergoelijken. Kiest u zelf maar uit dewelke u het beste past..

 

Zoals u ziet, ik had het druk de voorbije maanden..

 

Maar om het goed te maken, hierbij een beknopte samenvatting van de voorbije twee maanden. De eerste weken heb ik vooral tijd genomen om vrienden en familie terug te zien. Altijd leuk om zo na enkele maanden een beetje bij te praten en te zien dat alles zowat bij het oude is gebleven. Begin juni ben ik naar het schitterende Ikaria getrokken, één van de honderden eilanden die het arme Griekenland rijk is. Hier heb ik gedurende een week een intensieve schrijfcursus gevolgd, genoten van de prachtige uitzichten op de bergen van dit ongerepte eiland en bovendien een aantal leuke mensen leren kennen.

 

Mens en dier genieten van het mooie uitzicht op Ikaria...

 

Enkele dagen na mijn terugkomst stond ik al opnieuw op de luchthaven van Zaventem, ditmaal om mijn teerbeminde Alba te verwelkomen. Zij kwam me voor de tweede maal een bezoekje brengen. We zijn er een aantal keren met de wagen op uitgetrokken om nog een laatste keertje te genieten van mijn dierbare Mazda MX5. Twee dagen Ardennen, drie dagen Noord-Frankrijk, meer moet dat niet zijn. Nauwelijks zat Alba op het vliegtuig richting Guatemala toen ik nog snel een vluchtje richting Zwitserland boekte, om aldaar my good old friend Rico te gaan bezoeken. Me dunkt dat ik daarmee ruimschoots aan al mijn sociale verplichtingen had voldaan, zodat ik me vervolgens zonder schuldgevoel kon opmaken voor mijn terugreis naar Guatemala.

 

Roadtrip in Noord-Frankrijk, de kliffen van Etretat..

 

En hier zijn we dan terug! Terug in Guatemala, terug in Antigua, terug in mijn geel huisje, terug bij mijn Guatemalteekse prinses Alba, terug mijn dagelijkse bezoekjes aan de koffiebar van Leo ( in de ochtend ) en aan El Portal ( in de namiddag ). Voorlopig is het nog even wennen aan het nieuwe ritme, vooral omdat ik ondertussen dus ook het hoederecht over een levendige viervoeter op mij heb opgenomen. Momenteel ligt Marshmellow rustig op mijn voeten te slapen, maar de speelse Hushkie maakt dat lang uitslapen en passief in de zetel zitten niet langer een optie zijn. Al hoor je me hier niet over klagen. Ik zal me de komende maanden met plezier en toewijding over mijn nieuwe vriend ontfermen. Tot hij terug moet naar zijn echte baasje, die momenteel in Amerika vertoeft.

 

Antigua met vulkaan Agua op de achtergrond..

 

Bedoeling is om mij de komende vijf maanden vooral op het schrijven te storten. Mijn schrijfopleiding in Griekenland heeft me nieuwe energie en moed geschonken om mij met nog meer kennis van zaken op mijn nieuwe roman te storten. Tussendoor zal ik proberen om regelmatig reisverslagen, kortverhalen, e.d. uit mijn pen te laten vloeien. Ik broed ook nog op een paar andere ideeën, maar daarover later meer. Trouwens, moesten jullie, mijn trouwe volgers, zelf suggesties hebben over wat jullie graag zouden lezen, dan zijn die altijd welkom. Ik hoor het dan wel.

 

Er heeft er eentje actie nodig...
 

En nu moet ik jullie laten, want er begint er hier eentje nerveus te worden. Dringend tijd om een paar tennisballen in de lucht te gaan smijten in mijn (gelukkig) grote tuin, zodat ik vanavond met een moegespeelde Marshmellow alweer een mooie dag kan afsluiten.  

Verslag van een inspirerende schrijfweek op het eiland Ikaria, Griekenland..

Mijn laatste reisverslag dateert al van einde april, dringend tijd om nog eens in mijn reizende schrijverspen te kruipen. Aan inspiratie zal het me niet ontbreken, want ik heb er zopas een heerlijke en leerrijke week in het verrassende Ikaria opzitten. Een ideale mix van intense schrijfsessies en gezellig relaxen op de talrijke idyllische plekjes die het eiland rijk is. En dit met dank aan mijn schrijfdocente Joey en enkele van haar leuke vrienden die ik er heb mogen ontmoeten.

Het grimmige maar indrukwekkende landschap van Ikaria

Bon, voor zij die denken: 'Is dien Daniel nu weeral op vakantie geweest?', laat me jullie geruststellen. Mijn weekje Ikaria was niet zomaar een vakantie. Integendeel! Mijn voornaamste drijfveer om deze verborgen parel onder de Griekse eilanden te gaan bezoeken was Manamahouse. Dit is een project van de Belgische schrijfdocente Joey Brown, die op het eigenzinnige eiland debuterende alsook ervaren schrijvers begeleidt. Vermits ik gemerkt had dat ik best wel wat professionele hulp kon gebruiken om mijn schrijfselen naar een hoger niveau te tillen, leek dit project me op het lijf geschreven.

Ijverig aan het werk op het terras van mijn B&B

En ik kan zeggen dat mijn verwachtingen ruim zijn overtroffen. Niet alleen ben ik door de lange gesprekken met Joey en onze intense schrijfsessies tot een veel beter inzicht gekomen wat mijn schrijven betreft, tevens heb ik een prachtig eiland leren kennen. Want net als de meesten onder jullie had ik nog nooit van Ikaria gehoord. Door één of andere vreemde kronkel in de hersenen van de Homo Turisticus is deze verrassende bestemming, op een half uurtje vliegen van Athene, immers van het massa-toerisme bespaard gebleven.

Een van de vele betoverende stranden van het eiland.

Mijn verblijf op het eiland van zowat 250 vierkante kilometer was gelegen in het gezellige Kambos. In de B&B van de sympathieke Vasilis en Demetra heb ik me een weekje volledig thuis gevoeld, onder meer vanwege de heerlijke ontbijten die ze me elke ochtend voorschotelden. Dit met een heerlijk zicht op de bergen en de nabijgelegen zee op wandelafstand. Er zijn ergere plekken op de wereld om te schrijven. Om jullie niet te jaloers te maken zwijg ik nog over het zalige zonnetje en de perfecte zomerbries die het plaatje perfect maakten.

Uitzicht over Kambos, mijn verblijfplaats op Ikaria

Maar zoals reeds aangehaald, ik heb hier vooral hard gewerkt. Elke dag was er een schrijfsessie voorzien met mijn Belgische docente Joey Brown. Deze bevallige blondine leeft nu al een tijdje in Ikaria en nam me tijdens de opleidingsmomenten mee naar de verschillende uithoeken van het eiland. Kwestie van het nuttige aan het aangename te koppelen. Soms zetten we ons ijverig aan een tafeltje terwijl we de structuur van mijn nieuwe boek bespraken en Joey me wegwijs maakte in de basisprincipes van de literatuur. Op andere momenten maakten we stevige wandelingen waarbij we de karakters van mijn hoofdpersonages verder uitdiepten. En als onze hoofden helemaal vol zaten, durfden we al eens gaan uitwaaien op enkele van de mooie stranden die Ikaria rijk is.

Zelfs tijdens de middaglunch houdt het werk niet op...

Tijdens de televisieloze avonden nam Joey me op sleeptouw om samen met haar Griekse vriend Sakis enkele leuke restaurantjes te verkennen. Een absolute aanrader is Popi's restaurant. Typische Griekse gerechten ( o.a. zalige gehaktballetjes met gestoofde groentes ) in een omgeving waar de tijd is blijven stilstaan. Geen blitse menukaarten of dure flessen wijn, je eet hier wat de pot schaft en de wijn is van lokale makelij. Ik herinner me ook een leuke avond in Nas, een nabijgelegen dorpje dat vooral artistieke mensen aantrekt. Hier maakte ik o.a. kennis met Paul, een getalenteerde aquarel schilder uit Engeland, en met Bart, een Nederlandse tv-journalist. Op nog een andere avond leerde ik een sympathieke naamgenoot kennen, Wim De Weerdt. Ook een vrolijke Belg die al zeven jaar op het eiland woont en aan de kost komt als maker van kruiswoordraadsels.

Reizen = nieuwe leuke mensen leren kennen. Wim & Joey.

En zo kwam er al veel te snel een einde aan deze schrijfweek. Afscheid nemen gebeurde gelukkig in stijl. De laatste avond volgde nog een rijkelijk Grieks avondmaal waarbij niet op een voorgerecht meer of minder werd gekeken. Klap op de vuurpijl was echter de Panigiri die diezelfde avond plaatsvond in het dorpje Kastanies, gelegen in de bergen. De Panigiri is een typisch dansfeest, waarbij het hele dorp zich verzamelt om een hele nacht te dansen, te eten en te drinken. Elk dorpje heeft zijn eigen Panigiri en soms komen er meerdere duizenden mensen opdagen die zich volledig laten gaan op typisch Griekse muziekdeuntjes. Het hoeft dan ook geen verrassing te heten dat ik maandagmorgen met een behoorlijke kater richting vliegveld reed. Dit kon me niet beletten om nog een laatste keertje volop te genieten van de indrukwekkende landschappen van Ikaria.

De Panigiri van Kastanies, feesten op zijn Grieks!

Gewapend met heel wat opgedane kennis en inspiratie voor het vervolg van mijn boek kijk ik dus met een meer dan voldaan gevoel terug op mijn schrijfweekje in Ikaria. En ik raad deze bestemming aan, zowel voor liefhebbers van mooie, ongerepte natuur als voor mensen met schrijfambities. Ik dank Joey en alle leuke mensen die ik heb mogen ontmoeten en ik vermoed dat we elkaar nog wel eens zullen terugzien.

Zelfs de beestjes zijn onder de indruk van de uitzichten hier...

En nu, nu kijk ik vooral uit naar de komst van mijn Guatemalteekse wederhelft, die binnen twee dagen haar opwachting maakt op Belgische bodem. Alba, looking forward to see you soon and feel you in my arms again!  





       

Mijn ( voorlopig ) laatste weekje Guatemala...

Een drietal maanden geleden stapte ik op het vliegtuig richting Cusco, Peru. Mijn verblijf van een maand in deze mooie koloniale stad lijkt echter een eeuwigheid geleden. Ondertussen vertoef ik immers al twee maanden in het aangename en zonnige Antigua, Guatemala. Maar ook aan dit mooie hoofdstuk van mijn reisverhaal komt nu stilaan een einde. Een afgesloten hoofdstuk betekent echter niet dat dit sprookje op zijn einde loopt...




De Ark, nog altijd het symbool van Antigua...

Zoals reeds aangehaald in mijn vorige reisverslag, zowat een maand geleden, begint Antigua meer en meer aan te voelen als mijn thuisstad. Eén en ander heeft als gevolg dat mijn reisavonturen zich momenteel beperken dat een dagelijkse uitstap naar mijn kantoor in El Portal, mijn dagelijkse portie Spaans en elke avond in spanning toekijken of vulkaan Fuego nog niet op ontploffen staat. Niet meteen materiaal om elke week een flitsend reishoofdstuk neer te pennen. Maar nu het einde van deze etappe stilaan in zicht komt en de reeds vaak aangehaalde Semana Santa achter de rug ligt, heb ik toch weer wat inspiratie gevonden.

Vulkaan Fuego, almaar aktiever. De natuur in al zijn kracht!

De voorbije week was de drukste week van het jaar in Antigua, Guatemala. In tegenstelling tot bij ons in België, is de Paasperiode hier zowat de belangrijkste festiviteit van het jaar. Vooral in de katholieke stad Antigua, die een rijke historie en traditie van processies en bloementapijten heeft ter nagedachtenis van ene zekere Jezus. Jullie kregen hier reeds een voorsmaakje van te zien in mijn eerdere verslagen. Maar niets kan tippen aan de drukte, de indrukwekkende stoeten en de wonderbaarlijke bloementapijten die zich de voorbije week lieten bewonderen. Vooral vrijdag was de moeite! Ik durf niet zeggen hoeveel toeristen er zich die dag in Antigua bevonden, maar ik vermoed enkele honderdduizenden. Speciaal voor de gelegenheid had ik een weekje vrij genomen op school en ook mijn wederhelft heeft het grootste deel van de heilige week in Antigua kunnen doorbrengen. Blij dat ik het heb mogen meemaken, maar anderzijds, ik denk dat ik nu wel genoeg processies en bloemen gezien heb voor de rest van mijn leven.

De indrukwekkende processies tijdens Semana Santa..

Inmiddels is de rust in Antigua volledig weergekeerd, tot opluchting van velen. Ik kan me terug rustig in het stadspark zetten met mijn krant en op mijn gemak van mijn koffie genieten in El Portal. Het klinkt misschien allemaal niet zo spannend, maar voor mij is het prima zo. En als de stad uiteindelijk in slaap dreigt te vallen, is er altijd nog de vulkaan Fuego die almaar vaker van zich laat horen. Dagelijks zijn er uitbarstingen en ik kijk inmiddels al niet meer op van een ( kleine ) aardbeving meer of minder. Volgens de krant vrezen de naburige dorpen voor een grotere uitbarsting de komende weken, maar zelf heb ik niet de indruk dat er in Antigua veel paniek heerst hieromtrent.

Mijn kantoor, koffiebar El Portal. I will miss this place.

Met een beetje geluk kan ik de uitbarstingen maandag vanuit de lucht bewonderen, want maandag is de dag dat ik ( met een stukje pijn in het hart ) afscheid zal nemen van Antigua. Bedoeling is om een tweetal maanden in België te verblijven, om samen met vrienden en familie toe te zien hoe België de Wereldbeker wint. Of minstens even amusant, de verkiezingen van nabij te volgen. Maar ik zal deze tijd ook nuttig besteden door mij opnieuw met volle overgave op het schrijven te storten. Ook op het programma staan het volgen van enkele korte schrijfcursussen, mijn 40e verjaardag, bezoek van Alba in juni én minstens één keer per week naar de frituur gaan!

De reden waarom ik altijd maar blijf terugkomen.. En ik heb het niet over de achtergrond!

Hoewel de avonturier in mij er niet echt van houdt om ver vooruit te plannen, heb ik toch ook reeds een plan voor de tweede helft van het jaar. Half juli zal ik wellicht opnieuw naar Guatemala ( en mijn wederhelft ) trekken, dit dan voor een periode van 3 tot 6 maanden. Waar ik de voorbije periode vooral focus heb gelegd op het aanleren van de Spaanse taal, zal ik me dan volledig toeleggen op het schrijven. Bedoeling is om tegen einde van dit jaar mijn tweede boek af te ronden. Want ook al heb ik me de voorbije maanden meer beziggehouden met enkele kortverhalen en poëzie, mijn ambitie om te schrijven is nog altijd even brandend. En nu ik onlangs te horen heb gekregen dat er voor de eerste keer een gedicht door mijn hand geschreven, zal worden gepubliceerd, is de motivatie nog meer toegenomen.

Eén van de vele fotogenieke plekjes van Antigua, vulkaan Agua op achtergrond

Maar bon, het plan is dus om half juli voor minstens drie maanden naar Antigua terug te keren. Ik heb inmiddels bevestiging gekregen dat ik dan opnieuw in mijn huidige woning zal kunnen verblijven. Dit wil met andere woorden zeggen dat zij die een bezoek aan Antigua en/of Guatemala overwegen, zeker welkom zijn in de periode tussen half juli en half oktober. Mijn huis beschikt over een mooie gastenkamer, een mooie tuin met zicht op de vulkanen, en de ligging is perfect. Het zou me plezier doen om vrienden of familie te mogen verwelkomen en hen een stukje van mijn paradijs te laten zien. Verblijven doe je hier trouwens gratis, al mag je mij en Alba altijd trakteren op een etentje en een flesje wijn. ( Een restaurant-bezoek is hier minstens de helft goedkoper dan in België by the way ).

Mijn huisje. Vanop het terras zie je alle vulkanen rondom Antigua.

Voor mensen die effectief interesse hebben in een bezoek aan het prachtige Guatemala sta ik graag ter beschikking voor meer gedetailleerde info. Antigua zelf is uiteraard een toeristische trekpleister op zichzelf, maar is tevens een goede uitvalsbasis voor verschillende andere bezienswaardigheden. Het imposante meer Atitlan ( Panajachel ), met zijn prachtige vulkanen, is ongetwijfeld een ander hoogtepunt. Voor mij één van de meest fotogenieke plekken van Latijns-Amerika! Voor liefhebbers van natuur en actie is er Semuc Champey, een prachtig natuurreservaat waar je stevige trektochten kan maken of kan zwemmen in kristalheldere bronnen. Voor een dagje of weekendje strandplezier kan je onder meer terecht in Monterrico. Vooral een aanrader als je nog nooit zwart zand hebt gezien. Al deze bestemmingen liggen op nauwelijks enkele uurtjes rijden van Antigua. Een andere aanrader, maar wel verder gelegen, zijn de ruïnes van Tikal ( in het stadje Flores, Peten). Zonder enige twijfel is dit Mayaruïne-complex het meest indrukwekkende van
Midden-Amerika.

Lake Atitlan, een stukje paradijs in Guatemala..

Ziezo, ik hoop dat dit sommigen onder jullie kan inspireren. Toegegeven, een vliegtuigticket naar Guatemala is niet goedkoop en het is best een eindje vliegen, maar je krijgt er heel wat voor in de plaats. Zowel voor zij die op zoek zijn naar cultuur als avontuur, als voor zij die eens een ander continent willen ervaren maar op een comfortabele en veilige manier, bieden Antigua en Guatemala waar voor hun geld. En al weet ik dat het niet getuigt van veel bescheidenheid, maar met mij en Alba als gratis gidsen ben je hier als toerist echt wel met je kont in de confituur gevallen!


Tot binnenkort in België !

Literair Intermezzo : Weg Naar Nergens - DEEL IX ( Slot )

Hoofdstuk XVII

 

 

Vandaag is vrijdag. Voor de laatste keer deze week wandelt Moreno in alle vroegte naar het postkantoor. Ook al is hij zo goed als zeker dat er ook vandaag geen brief voor hem zal zijn toegekomen, iets in Moreno zegt dat vandaag anders zal zijn dan alle vorige dagen. Zodra hij het postkantoor binnenstapt, ziet hij hoe zijn vaste postbeambte hem al van in de verte toelacht en een briefomslag in de handen houdt. 'Het is niet waar, is er werkelijk een brief voor me toegekomen?' roept Moreno uit met een haast kinderlijk enthousiasme. 'Ik denk van wel' glimlacht de oudere man met kepie hem toe, en alsof hij een vaste vriend des huizes is overhandigt hij de enveloppe aan de jonge bendeleider. De man kijkt gemoedelijk toe hoe Moreno het handschrift op de brief bestudeert en uitroept dat het wel degelijk de handen van zijn broer zijn die deze brief hebben geschreven.

 

Moreno kan het nauwelijks geloven. Hij had de hoop zo goed als opgegeven, maar hier in zijn handen, houdt hij wel degelijk een brief van Jorge vast. En nu twijfelt hij, zal hij de brief hier al beginnen lezen, of neemt hij hem mee naar huis, om hem daar in alle rust te kunnen lezen. Hij verkiest om de spanning er nog even in te houden en neemt de ongeopende enveloppe stevig in de handen geklemd huiswaarts. Tijdens zijn wandeltocht naar zijn huidige verblijfplaats voelt Moreno de spanning en nervositeit in zijn lichaam oplopen. Hij beseft dat de inhoud van de brief mogelijk zijn leven voorgoed zal veranderen, misschien zit hij vandaag nog in een vliegtuig richting Amerika. Fantaserend over alle mogelijkheden die nu voor hem openliggen, heeft Moreno totaal geen aandacht voor de zwarte terreinwagen die langzaam achter hem aan rijdt.

 

*

 

Het is vrijdagnacht. Een lichaam drijft over de donkere rivier in de richting van de zee. Het naakte lichaam vertoont zware littekens en gruwelijke verminkingen. Enkele ledematen lijken verwijderd of drijven losjes langsheen de romp. Het mannelijke geslachtsorgaan ontbreekt, er is enkel een gapende wonde te zien. Net voor het lichaam in de eeuwigheid van het water wegzinkt vallen er op de borstkas nog de gekerfde letters te zien 'Kindermoordenaar'. Het is duidelijk dat de persoon die dit lichaam heeft toegetakeld er een diepe haat voor voelde. Het is duidelijk dat Mariela wel degelijk de echte zus van Marcos was.

 

 

 

 

Epiloog

 

 

Hallo Moreno, hallo beste broer !

 

Mijn lieve kleine broer. Wat doet het me plezier om je brief te lezen, wat een verrassing. Maar het doet me veel plezier dat het goed met je gaat. Ik heb er trouwens nooit aan getwijfeld dat je een goede leider zou zijn voor de bende. We hebben immers dezelfde genen.

 

Lieve broer, ik heb je de voorbije maanden verschillende keren proberen te bellen, maar ik denk dat je nummer niet meer bestaat. Ik geef je dus hierbij alvast mijn email, zodat je me meteen kan e-mailen als je deze brief ontvangt. Jorge.Jorarbila@gmail.com. Schrijf me zo vlug mogelijk broer!

 

Hier gaat alles goed Moreno. Ik woon samen met Izabelle in een nieuwbouwappartement in een buitenwijk van Boston. Ik werk in een fitnessclub hier en Izabelle werkt in een hotel. Nu ja, nog even, want weet je wat broer? Ik word vader! Kan je dat geloven Moreno, ik word vader, binnen vier maanden verwachten we ons eerste kindje. We moeten elkaar zo snel mogelijk zien broer. Het leven is hier zoveel aangenamer, ik denk dat jij het hier ook goed gaat vinden.

 

Luister Moreno. Je moet me zo snel mogelijk contacteren als je de brief ontvangt. Ik heb totaal geen vertrouwen in die kerel van een Marcos. Die is tot alles in staat. Ik denk dat het voor jou ook tijd is om de stad te verlaten Moreno, om een ander leven te beginnen. Net zoals ik vier jaar geleden. Ik ga je helpen beste broer, ik ga je helpen, ik beloof het.

 

Ik wil dat je moeder nog zeker één keer bezoekt en dat je haar deze brief laat lezen. Zo zal ze weten dat het goed met mij gaat en dat jij ook veilig zal zijn. Het zal haar plezier doen, ze zal in vrede kunnen gaan. Zeg moeder dat ik haar graag zie, ondanks alles broer. En broer, ik zie jou ook graag. Ik ben trots op je.

 

We zien elkaar gauw!

 

Jorge.    

    

Literair Intermezzo : Weg Naar Nergens - DEEL VIII

Hoofdstuk XV

 

 

In de verduisterde woonkamer bevinden zich vijf mannen, gezeten rondom een houten tafel. In het midden van de tafel een lege fles rum. Een andere fles wordt in aangehouden tempo van persoon tot persoon doorgegeven. Enkel Moreno past als hem de halfvolle fles wordt aangereikt. Wél rookt hij net als de anderen, met de nodige flair, een dikke sigaar, type Habana. In de hoek van de kamer staat de televisie aan. Een donkere gespierde rapper kraamt brutale woorden uit, terwijl halfnaakte dames rondom hem dansen. Voor Moreno klinkt de tekst eerder flauw, alsof de zanger niet weet hoe het er in het echte gangsterleven aan toe gaat.

 

De man aan de tafel die momenteel het woord voert is Bernal. Met zijn bleke gelaat en zijn tengere, ietwat slungelachtige lichaam, valt zijn verschijning op in dit bonte gezelschap. Maar er kan geen twijfel zijn dat Bernal wel degelijk een belangrijke figuur is in de bende van Moreno. Hij is nummer drie in de hiërarchie, na Moreno en Rafaël. Ook al is hij niet de lieveling van Moreno, vanwege zijn wispelturige persoonlijkheid, feit is dat niemand in de stad een betere toegang heeft tot wapens dan Bernal. En wapens is exact wat Moreno en zijn bende nodig zullen hebben. Veel wapens, zware wapens. Luisterend naar de indrukwekkende lijst van vuurwapens die Bernal tegen zaterdag zal kunnen voorzien, voelt Moreno zich dan ook almaar beter bij elk woord van zijn nummer drie.

 

Ook Ricardo geniet duidelijk van het relaas van de blanke wapenleverancier. Sinds hij uit het leger is gezet, vanwege zijn oncontroleerbare neiging tot geweld, heeft Ricardo zich aangesloten bij de bende van Moreno. Vanwege de toewijding die hij sindsdien heeft getoond, en vooral ook vanwege zijn indrukwekkende postuur, is de ex-militair ondertussen opgeklommen tot nummer vier in de hiërarchische ladder van de bende. Moreno prijst zich dankbaar en gelukkig dat hij zaterdag op Ricardo zal kunnen rekenen. Met zijn expertise is hij immers dé man op wie de hele bende rekent.

 

Nummer vijf van het gezelschap is een meer elegant type, gekleed in een duur ogend maatpak, waarvan de das inmiddels is losgeknoopt. Maar zijn dreigende uiterlijk en vooral zijn donkere venijnige ogen doen vermoeden dat ook de elegante man geen zuiver geweten heeft. Afgestudeerd als advocaat in de duurste universiteit van de stad, verloor Javier zijn licentie nadat hij werd beschuldigd van corruptie. Het heeft hem echter niet belet om zijn praktijk verder te zetten, zij het op een minder legale wijze. Met zijn kennis van het milieu en zijn knap stel hersenen is deze nummer vijf de strateeg van de bende. En terwijl hij aanhoort over welk wapenarsenaal de bende zaterdag zal beschikken, beginnen zich in Javier's hoofd de wildste strategieën te ontwikkelen.

 

 

 

Hoofdstuk XVI

 

 

Het is reeds middernacht gepasseerd als de bijeenkomst van de kopstukken op zijn einde loopt. Op uitzondering van Moreno, heeft iedereen behoorlijk gedronken en de sfeer is behoorlijk uitgelaten. Vier flessen rum en de opzwepende woorden van Bernal hebben hun effect niet gemist. En als Javier hierop zijn voorstel over de te volgen strategie voor zaterdag op tafel gooit, overheerst een gevoel van onoverwinnelijkheid. Moreno weet dat hij zijn kornuiten dit moment moet gunnen, hij weet dat de drank hen de moed zal geven die nodig is. Maar eveneens beseft de berekende bendeleider dat hij zaterdag volledig op elk van hen zal kunnen vertrouwen.

 

Het plan voor het weekend is duidelijk. Zoals elke zaterdag zullen Moreno en zijn top vijf elkaar in de avond ontmoeten in de discotheek Chocolate. Daarna zullen ze naar de bar van Fernando trekken. Hier bespreken ze telkens het relaas van de voorbije nacht en tellen de opbrengst. Er is geen twijfel dat Marcos en zijn bende zullen toeslaan op één van deze twee locaties. In de straten rondom beide gebouwen zullen Moreno's handlangers dan ook op uitkijk staan. En zelfs in het geval van een verrassingsaanval zal de bende voorbereid zijn, onder meer met de twee granaatwerpers die Bernal zal voorzien. Het objectief van de avond is eenduidig: Marcos zal de plaats niet levend verlaten.

 

De volgende dag is Moreno reeds vroeg uit de veren. Vandaag is donderdag, nog twee dagen voor de allesbeslissende strijd zal plaatsvinden. Nog twee dagen waarin Moreno een brief hoopt te ontvangen van zijn broer.  Zoals alle vorige dagen van deze week trekt hij stipt om 8 uur naar het lokale postkantoor om te kijken of er internationale post voor hem is toegekomen. Enerzijds zou het voor de jonge bendeleider een enorme opluchting zijn als hij eindelijk iets te horen zou krijgen van Jorge, anderzijds is hij er ook op gebrand om de strijd van zaterdag tot een goed einde te brengen. Het enthousiasme en de strijdvaardigheid van zijn bendeleden hebben Moreno nieuwe moed gegeven. Hij is zelfs kwaad op zichzelf dat hij de voorbije week aan alles is gaan twijfelen.

 

Moreno beeldt zich reeds de trots en fierheid in die hij zal voelen, als hij zijn grote broer binnenkort zal kunnen vertellen hoe ze Marcos en zijn bende in de vernieling hebben gedrukt. Misschien zal Jorge zelfs wel jaloers zijn als Moreno hem vertelt dat hij de heerschappij over de hele stad in handen heeft genomen. Maar als de postbeambte achter de balie hem opnieuw gebaart dat er geen brief voor hem is toegekomen, is het toch een gevoel van teleurstelling dat Moreno overvalt als hij het kantoor weer verlaat. 



Literair Intermezzo : Weg Naar Nergens - DEEL VII

Hoofdstuk XIII

 

 

 

Mijn dierbare broer,

 

ik ben niet zeker of je deze brief ooit zal te lezen krijgen, maar ik bid tot God van wel. Sta me toe om je eerst te zeggen dat ik hoop dat alles goed gaat met jou en Izabelle en dat jullie gelukkig zijn in de Verenigde Staten. Als jullie daar tenminste nog wonen natuurlijk. Het is inmiddels meer dan drie jaar geleden dat we elkaar nog hoorden of zagen, maar het moment is nu gekomen om opnieuw met elkaar te praten broer. Ik heb je zoveel te vertellen.

 

Gisteren ben ik mama gaan bezoeken in de gevangenis. Het was lang geleden dat ik haar nog gezien had en ik moet je eerlijk zeggen dat het niet goed gaat met haar. Mama heeft kanker, ze heeft niet lang meer te leven. Als je nog afscheid van haar wil nemen, zal je je moeten haasten broer. Het spijt me om je dit te moeten vertellen. Het deed me veel pijn om moeder zo te zien aftakelen, maar ik ben er zeker van dat ze hoopt om jou nog minstens een keer te zien. En om eerlijk te zien, ik hoop je zelf ook terug te zien broer. Het zou me goed doen om met je te kunnen praten. Ik weet dat we in het verleden niet altijd beste vrienden waren, maar nu heb ik echt nood aan je raad.

 

De zaken in de wijk gaan nog altijd goed, maar er is wel veel veranderd sinds je hier vertrokken bent. Marcos heeft nu zijn eigen handel opgericht, en hij heeft de verkoop in het zuiden van de stad volledig in handen. Ik ben bang dat hij meer en meer zal willen in de toekomst. Het is niet meer zoals vroeger Jorge, het geweld neemt elke dag toe. Ik weet dat er vroeger ook vaak geschoten werd, maar nu is het erger broer, elke dag wordt het erger. Vorige week heeft de bende van Marcos Pablo neergeschoten. Als vergelding, omdat wij enkele dagen ervoor twee kerels van zijn bende hadden gedood.

 

Weet je broer, toen ik nog een kind was, nam ik me voor dat ik nooit deel zou uitmaken van de oorlog in onze straten. Ik had een plan voor de toekomst, ik zou het elders maken. Maar de waarheid is dat sinds ik de leider van de bende werd, ik al 8 mensen heb vermoord. Omdat ik dacht dat het nodig was voor de zaak, begrijp je Jorge? Ik wou je nooit teleurstellen broer, daarom heb ik gedaan wat ik dacht dat jij zou doen. Ik besef nu dat ik altijd heb gehandeld zodat jij trots op mij zou kunnen zijn. Ik wou een even goede leider zijn als jou. Ik wou dat iedereen zou zeggen dat ik even goed was als jij. Maar vooral wou ik dat jij trots op me zou zijn broer. Weet je dat?

 

Maar Jorge, ik weet niet of ik het nog kan volhouden. Ik weet niet of ik dit leven nog wil. Ik moet echt met je praten broer, zo snel mogelijk. Ik heb voldoende geld, en zou liefst van al een nieuw leven beginnen, ver hier vandaan. Een normaal leven, zoals het jouwe. Als iemand me kan begrijpen, dan ben jij het wel. Maar ik heb niet veel tijd broer. Ik verwacht dat binnen een week of zo de strijd met Marcos volledig zal losbarsten, en wie weet wat er dan allemaal kan gebeuren. Dus broer, alsjeblieft, bel me zodra je deze brief ontvangt. Ik zie je graag.

 

Moreno.

 

 

 

Hoofdstuk XIV

 

 

Het is dinsdag, er zijn precies zeven dagen verstreken sinds Moreno de brief schreef naar zijn broer. Nog steeds heeft hij niets van Jorge vernomen. Volgens de man van het postkantoor zou het hooguit 4 werkdagen duren, vooraleer de brief zou toekomen in Amerika. Moreno begint stilaan te twijfelen of zijn broer ooit zijn brief zal ontvangen.

 

Gisteren is Moreno opnieuw naar de gevangenis gegaan, om zijn zieke moeder te bezoeken. In tegenstelling tot zijn vorige bezoek hadden ze ditmaal een gesprek dat als aangenaam kan worden beschouwd. In zoverre hij een aangenaam gesprek met haar kon voeren. Voor Moreno was het een bevreemdende ervaring. Ook al zou hij zijn moeder nooit kunnen vergeven wat zij hem in het verleden heeft aangedaan, hij had deze keer echt het gevoel dat zij luisterde toen hij sprak. Het leek zelfs alsof ze hem begreep. En op zijn beurt, toonde Moreno ook interesse toen zijn moeder aan het woord was, al was het soms moeilijk om haar te verstaan.

 

Toen Moreno vertelde over de brief die hij naar zijn broer had gestuurd, antwoordde de zieke vrouw dat ze echt wenste dat deze effectief zou toekomen. Maar de waarheid was dat ze zelf al meer dan 5 maanden niets meer van haar oudste zoon had gehoord, waardoor ze vermoedde dat hij mogelijk verhuisd was, of misschien opnieuw in moeilijkheden verkeerde. Hierop volgde een zucht, die duidelijk maakte dat het gesprek was afgelopen.

 

Moreno schrikt als hij plots een bericht op zijn telefoontoestel ontvangt. Hij smeekt God dat het een bericht van zijn broer mag zijn, maar het is een bericht van zijn spion in de bende van Marcos. En ook al staat er slechts één woord in het bericht, de inhoud is veelzeggend: 'Zaterdag!'. Moreno heeft niet meer woorden nodig, hij weet wat dit betekent. Deze zaterdag zullen Marcos en zijn bende actie ondernemen. Zaterdag zal beslist worden wie er over deze stad zal heersen.

 

Er resten Moreno nog vier dagen om zich voor te bereiden. Hij twijfelt er niet aan dat Marcos zal toeslaan met zijn volledige bende én dat ze zware wapens zullen gebruiken. Marcos houdt niet van halfslachtig werk. Moreno voelt hoe de adrenaline zich via zijn bloed een weg naar zijn hoofd baant. Zaterdag wordt een beslissende dag in zijn jonge leven. Maar hij zal er klaar voor zijn, zoveel is zeker. Marcos en zijn volledige bende zullen zich mogen verwachten aan een warm onthaal.

 

Wanneer hij het nummer van Rafaël indrukt op zijn toestel, gaan Moreno's gedachten opnieuw uit naar zijn broer. Hoe trots zal zijn broer wel niet zijn als hij verneemt dat Moreno de volledige heerschappij over de stad heeft veroverd.





Literair Intermezzo: Weg Naar Nergens - DEEL VI

 

Hoofdstuk XI

 

 

Het is inmiddels een week geleden dat Moreno naar de rivier is gegaan, samen met Rafaël. Nog steeds is de storm in zijn hoofd niet getemperd. Zijn nachtmerrie van de eerste nacht was slechts de voorbode van vele, de ene al gruwelijker en realistischer dan de andere. Ook al beseft Moreno dat een nakende wraakactie van Marcos momenteel zijn grootste gevaar vormt, hij vreest deze dagen meer de nacht en het duister dan zijn aartsvijand. Tegen nachtmerries kan een mens zich moeilijk verdedigen.

 

Daarenboven weet Moreno dat het nog minstens een week zal duren vooraleer hij zich aan een nieuwe aanval van Marcos hoeft te verwachten. De informatie die hij op vaste tijdstippen krijgt van Jorge, zijn infiltrant in de bende van Marcos, bevestigt dat die nog meer tijd nodig heeft om te herstellen van zijn zware verwondingen na de vechtpartij. Moreno is opgelucht dat het niet Jorge was, die onlangs werd ontmaskerd als spion in Marcos' bende. Jorge is immers doorgedrongen tot de nauwe cirkel van intieme vrienden rondom Marcos en de informatie die Moreno via hem ontvangt, heeft hem al meermaals het leven gered. Minder goed is het echter Pablo vergaan, zijn tweede spion. Blijkbaar hadden enkele leden van Marcos' bende hem opgemerkt tijdens het feest, wat de negentienjarige Pablo zou bekopen met zijn leven. Alweer een lichaam dat zijn finale bestemming vond in de rivier.

 

Meer dan ooit voelt Moreno deze dagen de behoefte om met iemand te kunnen praten, met iemand die hij kan vertrouwen, de dingen kan zeggen zoals hij ze werkelijk voelt. Natuurlijk zou hij met Rafaël kunnen praten, maar iets weerhoudt hem hiervan. Uiteindelijk heeft Moreno immers nog altijd een leidersrol te vervullen, een reputatie hoog te houden. Elke zwakte die hij nu zou vertonen, al was het aan zijn trouwste kompaan, zou in zijn nadeel kunnen spelen.

 

Als hij nu maar met zijn broer zou kunnen praten. Die gedachte speelt Moreno al enkele dagen regelmatig door het hoofd. Zijn broer zou wellicht de enige zijn die zijn gevoelens zou begrijpen, zonder ze te veroordelen. Als geen ander zou Moreno's broer de situatie herkennen waarin Moreno verkeert. Maar het grote probleem is dat de jonge bendeleider geen idee heeft waar zijn broer zich momenteel bevindt, zelfs niet of hij nog in leven is. In de huidige omstandigheden ziet Moreno nog slechts één persoon met wie hij zou kunnen praten.

 

 

 

Hoofdstuk XII

 

 

De laatste keer dat Moreno zijn moeder bezocht in de staatsgevangenis, is inmiddels meer dan twee jaar geleden. Hij hield niet van de grijze sfeer in het gebouw en alle pogingen tot een gesprek met zijn moeder eindigden steeds weer in felle ruzies. Op een zekere dag zei ze dat het beter was dat Moreno haar niet meer zou komen bezoeken. En zo geschiedde, tot vandaag...

 

Ook al kost het hem enorm veel moeite, de nood om met iemand vertrouwd te praten, iemand van zijn eigenste familie, is momenteel te groot. Maar wanneer Moreno de gebroken vrouw ziet, met grijs en onverzorgd haar, die zich aan de andere kant van het raam neerzet, schrikt hij. Zijn moeder ziet er tien jaar ouder uit dan de laatste keer dat hij haar zag en de bleke tint in haar gelaat laat er geen misverstand over bestaan dat het niet te best met haar gaat. 'Wie heeft het je verteld?' begint de getormenteerde vrouw het gesprek. Haar stem klinkt ruw en schor, alsof ze de hele dag aan een stuk door heeft gerookt. 'Wie heeft me wat verteld?' vraagt Moreno luidop. Zijn voornemen om de kalmte te bewaren en een rustig gesprek met zijn moeder te voeren lijkt reeds vervlogen.

 

'Dus niemand heeft je iets verteld. Dus je weet het niet?' 'Wat zou ik dan moeten weten moeder, zeg me, wat is er aan de hand?'. Moreno's stem klinkt nog steeds te luid, maar ditmaal is het eerder uit angst dan uit woede. Hij voelt aan dat het niet het juiste moment is om een ruzie te beginnen, en houdt even de adem in. Zijn moeder laat op haar beurt een stilte vallen, zucht net luid genoeg opdat Moreno het kan horen, en kijkt haar zoon vervolgens aan met een doffe blik die door merg en been gaat. 'Ik ben ziek jongen, je moeder heeft kanker. De dokters geven me nog enkele weken. Je wist het dus echt niet. Tja, het spijt me jongen, sorry.'

 

Moreno zegt niets, en met onbewogen gezicht blijft hij de ogen van zijn moeder aankijken. Maar in zich voelt hij hoe het bloed begint op te borrelen, het kost de drugskoning alle moeite van de wereld om niet alles rondom hem stuk te beginnen slaan. Na wat oneindig veel minuten lijken voelt hij hoe de woede in hem langzaam mildert. En dan, eindelijk, na al die tijd, komen de tranen. Hier, in het kille gebouw van de gevangenis, gezeten bij zijn stervende moeder die hij altijd heeft veracht, begint de meedogenloze bendeleider te huilen zoals hij nooit eerder gehuid heeft. Tranen blijven komen, inclusief gesnotter en gesnik. Moreno lijkt opnieuw de naïeve verlegen jongen die hij niets eens zoveel jaren geleden was. Wat verlangt hij naar de tijd dat hij nog voetbal speelde op de heuvel, toen zijn beide ouders en zijn broer altijd in de buurt waren.