Verslag van een inspirerende schrijfweek op het eiland Ikaria, Griekenland..

Mijn laatste reisverslag dateert al van einde april, dringend tijd om nog eens in mijn reizende schrijverspen te kruipen. Aan inspiratie zal het me niet ontbreken, want ik heb er zopas een heerlijke en leerrijke week in het verrassende Ikaria opzitten. Een ideale mix van intense schrijfsessies en gezellig relaxen op de talrijke idyllische plekjes die het eiland rijk is. En dit met dank aan mijn schrijfdocente Joey en enkele van haar leuke vrienden die ik er heb mogen ontmoeten.

Het grimmige maar indrukwekkende landschap van Ikaria

Bon, voor zij die denken: 'Is dien Daniel nu weeral op vakantie geweest?', laat me jullie geruststellen. Mijn weekje Ikaria was niet zomaar een vakantie. Integendeel! Mijn voornaamste drijfveer om deze verborgen parel onder de Griekse eilanden te gaan bezoeken was Manamahouse. Dit is een project van de Belgische schrijfdocente Joey Brown, die op het eigenzinnige eiland debuterende alsook ervaren schrijvers begeleidt. Vermits ik gemerkt had dat ik best wel wat professionele hulp kon gebruiken om mijn schrijfselen naar een hoger niveau te tillen, leek dit project me op het lijf geschreven.

Ijverig aan het werk op het terras van mijn B&B

En ik kan zeggen dat mijn verwachtingen ruim zijn overtroffen. Niet alleen ben ik door de lange gesprekken met Joey en onze intense schrijfsessies tot een veel beter inzicht gekomen wat mijn schrijven betreft, tevens heb ik een prachtig eiland leren kennen. Want net als de meesten onder jullie had ik nog nooit van Ikaria gehoord. Door één of andere vreemde kronkel in de hersenen van de Homo Turisticus is deze verrassende bestemming, op een half uurtje vliegen van Athene, immers van het massa-toerisme bespaard gebleven.

Een van de vele betoverende stranden van het eiland.

Mijn verblijf op het eiland van zowat 250 vierkante kilometer was gelegen in het gezellige Kambos. In de B&B van de sympathieke Vasilis en Demetra heb ik me een weekje volledig thuis gevoeld, onder meer vanwege de heerlijke ontbijten die ze me elke ochtend voorschotelden. Dit met een heerlijk zicht op de bergen en de nabijgelegen zee op wandelafstand. Er zijn ergere plekken op de wereld om te schrijven. Om jullie niet te jaloers te maken zwijg ik nog over het zalige zonnetje en de perfecte zomerbries die het plaatje perfect maakten.

Uitzicht over Kambos, mijn verblijfplaats op Ikaria

Maar zoals reeds aangehaald, ik heb hier vooral hard gewerkt. Elke dag was er een schrijfsessie voorzien met mijn Belgische docente Joey Brown. Deze bevallige blondine leeft nu al een tijdje in Ikaria en nam me tijdens de opleidingsmomenten mee naar de verschillende uithoeken van het eiland. Kwestie van het nuttige aan het aangename te koppelen. Soms zetten we ons ijverig aan een tafeltje terwijl we de structuur van mijn nieuwe boek bespraken en Joey me wegwijs maakte in de basisprincipes van de literatuur. Op andere momenten maakten we stevige wandelingen waarbij we de karakters van mijn hoofdpersonages verder uitdiepten. En als onze hoofden helemaal vol zaten, durfden we al eens gaan uitwaaien op enkele van de mooie stranden die Ikaria rijk is.

Zelfs tijdens de middaglunch houdt het werk niet op...

Tijdens de televisieloze avonden nam Joey me op sleeptouw om samen met haar Griekse vriend Sakis enkele leuke restaurantjes te verkennen. Een absolute aanrader is Popi's restaurant. Typische Griekse gerechten ( o.a. zalige gehaktballetjes met gestoofde groentes ) in een omgeving waar de tijd is blijven stilstaan. Geen blitse menukaarten of dure flessen wijn, je eet hier wat de pot schaft en de wijn is van lokale makelij. Ik herinner me ook een leuke avond in Nas, een nabijgelegen dorpje dat vooral artistieke mensen aantrekt. Hier maakte ik o.a. kennis met Paul, een getalenteerde aquarel schilder uit Engeland, en met Bart, een Nederlandse tv-journalist. Op nog een andere avond leerde ik een sympathieke naamgenoot kennen, Wim De Weerdt. Ook een vrolijke Belg die al zeven jaar op het eiland woont en aan de kost komt als maker van kruiswoordraadsels.

Reizen = nieuwe leuke mensen leren kennen. Wim & Joey.

En zo kwam er al veel te snel een einde aan deze schrijfweek. Afscheid nemen gebeurde gelukkig in stijl. De laatste avond volgde nog een rijkelijk Grieks avondmaal waarbij niet op een voorgerecht meer of minder werd gekeken. Klap op de vuurpijl was echter de Panigiri die diezelfde avond plaatsvond in het dorpje Kastanies, gelegen in de bergen. De Panigiri is een typisch dansfeest, waarbij het hele dorp zich verzamelt om een hele nacht te dansen, te eten en te drinken. Elk dorpje heeft zijn eigen Panigiri en soms komen er meerdere duizenden mensen opdagen die zich volledig laten gaan op typisch Griekse muziekdeuntjes. Het hoeft dan ook geen verrassing te heten dat ik maandagmorgen met een behoorlijke kater richting vliegveld reed. Dit kon me niet beletten om nog een laatste keertje volop te genieten van de indrukwekkende landschappen van Ikaria.

De Panigiri van Kastanies, feesten op zijn Grieks!

Gewapend met heel wat opgedane kennis en inspiratie voor het vervolg van mijn boek kijk ik dus met een meer dan voldaan gevoel terug op mijn schrijfweekje in Ikaria. En ik raad deze bestemming aan, zowel voor liefhebbers van mooie, ongerepte natuur als voor mensen met schrijfambities. Ik dank Joey en alle leuke mensen die ik heb mogen ontmoeten en ik vermoed dat we elkaar nog wel eens zullen terugzien.

Zelfs de beestjes zijn onder de indruk van de uitzichten hier...

En nu, nu kijk ik vooral uit naar de komst van mijn Guatemalteekse wederhelft, die binnen twee dagen haar opwachting maakt op Belgische bodem. Alba, looking forward to see you soon and feel you in my arms again!