Arrivé à Honfleurs...

 

Wat een half jaar geleden begon als een vaag idee, een onbenullig zaadje met weinig kans op overleven, is maandag realiteit geworden. Een eerste hoofdstuk van een nieuw verhaal kondigt zich aan, nu mijn appartementje in Mechelen een nieuwe eigenaar huisvest en plaats heeft gemaakt voor een knusse studio in het nog knussere Honfleur…

 

Datzelfde zaadje is inmiddels, tegen alle verwachtingen, tot bloei gekomen. Na drie dagen vertoeven in zowat het charmantste havenstadje van Normandië, meen ik zelfs te mogen stellen dat er zich voorzichtig een kleurrijke bloem begint te ontwikkelen. Al blijft het natuurlijk afwachten of die al dan niet haar volledige pracht zal prijsgeven. Aan het zonnetje hier zal het alvast niet liggen.

Gelukkig is er geen haast bij, het plan is immers om een maand in Honfleur te vertoeven. De keuze voor dit middeleeuwse stadje, prachtig gelegen aan de monding van de Seine, was louter toevallig. Laat ons zeggen dat de wind me, net als dat zaadje, hierheen heeft gevlogen. Mijn minder bescheiden kant zou zonder schroom stellen dat het de culturele achtergrond van dit vissersstadje is die me hier heeft gebracht. Vooral in de 19^e eeuw was Honfleur immers een centrum van artistieke creativiteit, dat vele schilders en schrijvers inspireerde, en niet de minste; Renoir, Monet, Cézanne en  Baudelaire kunnen samen met vele anderen aan deze stad gelinkt worden. Niet zo verwonderlijk trouwens, want zowel de unieke ligging, de feeërieke straatjes en vooral de bijzondere lichtinval  maken van dit plekje iets aparts.

Toekomen met de wagen in Honfleur is alvast een belevenis. Dat heeft alles te maken met de indrukwekkende Pont de Normandie, de grootste tuibrug ter wereld, die de stad verbindt met Le Havre. Mensen met hoogtevrees knijpen hier best even een oogje toe, wat voor ondergetekende een dilemma vormde, vermits ik alleen in de wagen zat. Ik troostte mezelf met de gedachte dat alle ‘groten der aarden’ wel menige hindernis moesten overwinnen in hun triomftocht. De volgende hindernis was de wagen doorheen het van toeristen vergeven centrum van Honfleur manoeuvreren, wat me op hier en daar een aftandse straatkat en een werkloze postduif na, feilloos gelukt is. Aldus bevond ik me enige ogenblikken later in mijn nieuwe tijdelijke woonst, een gezellige studio/dakappartement mét uitzicht, en voor de laatste keer gepoetst toen Voltaire nog in zijn pampers zat.

Mijn eerste indruk van Honfleur was dubbel; het is een heel mooi, gezellig stadje, met pittoreske straatjes, en vooral het zicht op de oude vissershuizen tot 7 verdiepingen hoog, rondom Le Vieux Bassin ( oude dok ) is zeer de moeite. Daar staan echter tegenover; de massa’s toeristen en de  onvermijdelijke line-up van smaakloze toeristenrestaurants, die een groot stuk van de charme ontnemen. Met die tegenstrijdige indruk kroop ik de eerste nacht in mijn ontvlooide bed, waarvan de matras dateert van voor de Franse Revolutie.

Maar net zoals een sluwe dame, geeft Honfleur zijn troeven niet zomaar prijs. Zodra je de platgelopen kasseien van het historische centrum verlaat, ontdek je immers een andere stad, die heel wat meer te bieden heeft dan de veel te dure terrasjes rondom Le Vieux Bassin. Zo heb ik de voorbije dagen al heerlijk kunnen flanneren in schaduwrijke straatjes met ouderwetse houten huisjes, boeiende kunstgalerieën en ambachtelijke winkels, waar nog nauwelijks een Japanner te bespeuren viel. Maar ook de nabije omgeving van Honfleur is een meevaller, wat vooral te maken heeft met zijn  unieke ligging, aan de monding van de Seine.

Het pad langs de dijk, dat het historische centrum van de stad verbindt met het aangename strand, is nu al mijn favoriete plekje. Langs de ene kant kan je de machtige Seine bewonderen, met aan zijn overzijde de industriële haven van Le Havre, en aan de andere kant bevindt zich de gezellige Jardin des Personnalités; een meer dan geslaagde stadstuin opgewaardeerd met verschillende standbeelden van kunstenaars wiens leven werd beïnvloed of zich afspeelde in deze stad ( Boudin, Monet, Jongkind, e.a.). Een ideale omgeving dus voor een debuterend schrijver, en ik heb de plaatselijke burgemeester alvast een profielfoto van mezelf gegeven, zodat ze eerstdaags kunnen aanvangen met het sculpteren van mijn buste. Daarenboven vormt dit park ook de ideale ondergrond voor een dagelijks ( lees tweedagelijks ) rondje joggen, bij voorkeur bij valavond, als alle toeristen zich verdringen voor een tafeltje aan Le Vieux Bassin.

Bon, het moge dus duidelijk wezen, ik ben de wolk die me naar Honfleur heeft gedreven alvast mijn oprechte dank verschuldigd. Na hier enkele dagen te vertoeven, ben ik er redelijk van overtuigd dat ik me hier gerust een maandje ga kunnen thuis voelen. Een knappe Française aan mijn zijde laat voorlopig nog wel op zich wachten, maar aan inspiratie om te schrijven zal het me hier de komende weken niet ontbreken. In mijn volgende update zal ik iets meer schrijven over hoe ik hier mijn dagen doorbreng, en wie weet kan ik er dan reeds een smeuïge anekdote aan toevoegen, on verra, on verra…