Mijn laatste Guatemala-verslagje... Voorlopig dan toch...

Vrijdagmiddag 27 december, Londerzeel. Als ik momenteel naar buiten kijk zie ik een grijs wolkendek, ik voel hoe de klamme kilte naarstig een weg naar binnen zoekt en mis het uitzicht op één of andere indrukwekkende vulkaan. We zijn inderdaad opnieuw in België. Na twee maanden is ook mijn Guatemala-avontuur tot zijn einde gekomen en rest mij alleen nog een reisverslag te schrijven over mijn laatste weekje Antigua. Maar als ik even mijn ogen sluit waan ik me terug in de exotische valleistad en maakt zachte weemoed plaats voor een tropische tinteling...

Een laatste keer genieten van het uitzicht vanop Sky Bar...

In mijn vorige verslag vertelde ik reeds over mijn boeiend weekendje in Guatemala-stad, in veilige banen geleid door mijn bevallige reisgids Alba. Samen met nog het gezelschap van een goeie vriend was dit een heerlijk weekendje, waar voor mijn part nooit een einde aan had hoeven komen. Maar u weet hoe dat gaat, net op de momenten dat alles loopt zoals je het wenst, beslist de klok nog iets sneller zijn rondjes te draaien. En zodoende zat ik maandag alweer braafjes op de schoolbanken in Antigua, voor mijn laatste dagen Spaanse les. Die verliepen iets gemoedelijker dan anders, omdat de eindmeet almaar dichter in het vizier lag.

Silvia la sadista, ik zal ze toch wel missen...

Woensdag had ik dan uiteindelijk mijn laatste schooldag, en zoals de traditie dat wil werd het 'schooleinde' gevierd met sprankelend gerstenat. Uitslapen zat er donderdagmorgen helaas niet in. Vermits het einde van mijn reis met rassenschreden naderde en er ook nog enkele festiviteiten dienden voorbereid te worden tegen het weekend, had ik nog een drukke planning voor de boeg; naar Guatemala-stad voor mijn smoking af te halen, een gezellige lunch met de bevallige reisgidse ( ik zal haar vanaf nu gewoon Alba noemen ), kennismaking met de ouders van Alba ( si si ), zoektocht naar Kerstkadootjes, de man met de blokfluit nog een laatste maal in de fontein kieperen, enz.. Kortom, het drukke leven van een student alias toerist maar in concreto levensgenieter. Toen ik vervolgens op een onbewaakt moment op diezelfde verdomde klok keek was het reeds vrijdagavond.

Op weg naar Guatemala-stad, net iets minder idyllisch dan Antigua...

Tijd om op gepaste wijze afscheid te nemen van enkele mede-studenten, vooral dan van die halve Zwitser die ik hier heb leren kennen. Gelukkig was Alba erbij om alles in goede banen te leiden en te voorkomen dat ik zwaar gehavend huiswaarts keerde, vermits ons nog een lange en boeiende zaterdag stond te wachten. Want de laatste dag van mijn verblijf in Guatemala zou ik in hemelse schoonheid afsluiten. En dan heb ik het niet alleen over Alba, maar ook over het trouwfeest waarvoor ik was uitgenodigd. Het was met name Alba's beste vriendin, Mariela die in het huwelijksbootje zou stappen met Mario, een sympathieke kerel uit Spanje. En dat het niet zomaar een huwelijksfeestje zou worden was reeds lang duidelijk. De plechtigheid zou immers plaatsvinden in Santa Domingo, het duurste en meest indrukwekkende hotel van Antigua.

Sfeerbeeld van de ruïnes rondom hotel Santa Domingo...

Vermits Alba bruidsmeisje was en ik haar als steun en toeverlaat mocht flankeren, kon ik alles vanop de eerste rij meevolgen, toch een hele eer. De ceremonie vond plaats in de ruïnes van een oude kapel die prachtig was omgeven door honderden kaarsen. Het moge duidelijk wezen dat het hier niet zomaar een doorsnee Guatemalteeks huwelijk betrof, ik zal jullie ten gepaste tijde wel eens het prijskaartje laten weten. Maar het was wel indrukwekkend, zo ook de met kandelaren versierde eettafels in de grote feestzaal waar de 200 genodigden zich tegoed deden aan spijs en drank. Ik moet eerlijk toegeven dat ik me hier me soms een beetje de vreemde eend in de bijt voelde, maar dat kan misschien ook aan de strakke smoking en de knellende schoenen gelegen hebben. In ieder geval was dit op zijn zachtst uitgedrukt een waardige manier om mijn Guatemala-avontuur op magische wijze af te sluiten.

Het bruidspaar in de prachtige kapel van Santa Domingo

Want na een heerlijk ontbijt op zondagmiddag was de tijd van gaan alweer gekomen. Het was Alba die mij met gemengde gevoelens richting luchthaven reed, waar we de minuten tevergeefs probeerden te rekken en het afscheid zwaarder uitviel dan dat ik twee maanden geleden had kunnen vermoeden. De aandachtige lezer van mijn reisblog zal immers wel begrepen hebben dat ik hier twee fantastische maanden heb mogen beleven. En als ik dan ook nog eens die twee tranende kastanje-ogen voor me zag staren, wist ik dat mijn afscheid geen vaarwel was, maar een 'tot binnenkort'... Damned, en dat stond dus niet in mijn planning he! Life and its surprises, sometimes I just love it... 

Soms zijn woorden overbodig...
 

Laatste weekendje in Antigua...

Hoe lang sommige liedjes ook mogen duren, als ze echt mooi zijn, duren ze nooit lang genoeg. En als de laatste noot van een favoriete plaat langzaam uitdooft, sterf je als luisteraar toch telkens een beetje mee. Maar gelukkig bekijkt de vrolijke reiziger die zich diep in mij genesteld heeft de zaken liever van hun zonnige  kant. Dus nu de laatste strofe van het Guatemala-lied is ingezet, zet ik al mijn zintuigen nog een keertje extra op scherp om volop te genieten van mijn laatste dagen.

Een laatste sfeerfotootje van Antigua en mijn favoriete vulkaan Agua
 

Gisteren werd ik me bewust van het feit dat het binnen minder dan een week alweer Kerstmis is. Meestal voelt een mens die feestelijke periode al van heinde en verre aankomen, maar ditmaal lijkt de nakende komst van de Kerstman me eerder surreëel. Dagelijks maak ik immers mijn opwachting richting school onder een blakende zon, al dan niet verscholen achter een verdwaald wolkendek. En ook al zijn de zomerse temperaturen hier ietwat gemilderd, zaterdag lag ik toch nog lekker te braden op het strand van San Jose onder een slordige 26 graden. Dus ware het niet dat het Parque Central sinds enkele dagen baadt in sfeervolle kerstverlichting, ik zou denken dat we ergens halfweg de zomer zaten.

Parque Central in sfeervolle kerstverlichting

Maar zomer of winter, vanop mijn vaste stek in El Portal kan ik in ieder geval alweer terugblikken op twee mooie weken. En nu ik deze voormiddag mijn allerlaatste uurtjes Spaanse les heb doorstaan, meen ik dat er mij bovendien nog enkele mooie laatste afscheidsdagen staan te wachten in mijn tijdelijke thuisstad. Maar laat ons niet vooruit lopen op de feiten. Ik zal eerst al eens een poging doen om de voorbije weken samen te vatten in een niet al te uitgebreid kapittel.

De week na mijn weekendje in Lake Atitlan laat zich het makkelijkst omschrijven als een doorsnee weekje Antigua. M.a.w. elke dag vlijtig naar school, elke namiddag als een streber huiswerk maken in El Portal en tot slot al deze vlijt op regelmatige basis wegspoelen met een frisse slok Gallo. Vrijdagavond echter leidden Gods ondoorgrondelijke wegen ertoe dat ik een afspraakje had met een leuke dame uit Guatemala-stad waarna ik vervolgens het weekend feestend inzette met een afscheidsfeestje van enkele medestudenten. Zaterdagavond was ik uitgenodigd op een vrijgezellenavond van een vriendin van bovenvermelde leuke dame. Samen met Rico, mijn Zwitserse partner in crime, maakte ik in een leuk en bont gezelschap de lokale horeca van Antigua een beetje rijker. Meer details kan ik hier helaas niet over kwijt. Uiteindelijk is Antigua toch ook een beetje het Las Vegas van Guatemala, nietwaar?

Vrijgezellenavond in Antigua: ander land, maar even zatte toestanden..

De voorbije week dan... Die vertoonde verdacht veel gelijkenissen met de voorgaande, al werden sommige avonden wel opgevrolijkt door sporadisch bezoek vanuit de hoofdstad. En tijdens één van deze avonden werden er concrete plannen gemaakt om het weekend door te brengen in de hoofdstad van Guatemala. Een opportuniteit die ik niet aan mij kon laten voorbijgaan. Niet alleen vanwege het gezelschap, maar vooral omdat ik me nog niet echt een beeld had kunnen vormen van Guatemala-stad. Het enige wat ik immers over de hoofdstad wist is dat zij een behoorlijk slechte reputatie heeft op gebied van veiligheid en dat zelfs rasechte Guatemalteken bepaalde zones van de stad absoluut vermijden.

Guatemala-stad vanuit vogelperspectief

En zodus trok ik vrijdagnamiddag met Rico richting La Capital, waar we werden opgewacht door Alba, de reeds driemaal eerder vermelde leuke dame. Zij zou ons het hele weekend rondleiden in 'haar' stad. Eerste halte was de blitse bar Saul in één van de betere wijken van de stad, waar we het weekend alvast vrolijk inzetten met een flesje wijn. Het was slechts een voorsmaakje van wat ons in de avond en de volgende twee dagen te wachten stond. Onze gids heeft immers het voorrecht om zich een iets luxueuzer leven te kunnen veroorloven dan de gemiddelde inwoner van Guatemala-stad. En de waarheid gebiedt me dan ook om te zeggen dat we dit weekend slechts een klein gedeelte van de hoofdstad van Guatemala hebben mogen ontdekken; met name het rijkere en bijgevolg ook veiligere gedeelte.

De beste gids ooit... My dear Alba :-)

Hoogtepunt was wellicht een bezoek aan het mooie strand van San Jose, op anderhalf uurtje rijden van de stad. Dankzij Alba's connecties konden we ook hier veilig vertoeven op een aangenaam stukje privé-strand. En alsof de geluksgoden van geen ophouden wisten, was het bovendien een stralende zomerdag. Jaja, er zijn zo soms van die momenten dat een mens zich afvraagt welke goede daden hij in zijn dromen heeft verricht om op zoveel bijval te mogen rekenen. We sloten deze mooie dag vervolgens terug af in het centrum van de stad, in de befaamde Reily's bar. Hierbij keken we er wel zorgvuldig op toe om niet van de hoofdstraat af te wijken, want eenmaal je hier in één van de zijstraatjes belandt, kom je terecht in een wereld waar je als 'toerist' beter wegblijft. Zelfs Alba, een rasechte Guatemalteekse, was hier ooit al slachtoffer van een gewapende hold-up.

De kathedraal van Guatemala-stad, gelegen aan Parque Central

Zondagmorgen genoten we eerst van een rijkelijk ontbijt om enkele katers en natte honden door te spoelen en bezochten vervolgens nog even de binnenstad. Daar was het bijna letterlijk over de koppen lopen op de 'zomerse' Kerstmarkt, inclusief ijspiste onder een loden zon. Maar ik miste er toch enigszins de geur van zweemzoete warme wijn met kruidnagel. Alvorens het heerlijke weekend af te sluiten moesten we tot slot nog passeren langs een trendy kledingzaak. Daar heb ik voor de eerste keer in mijn leven een smoking mogen aantrekken. Wat daarvan allemaal de bedoeling is, vertel ik jullie echter graag in mijn volgende verslag.

Een weekje verdiende vakantie in Guatemala...

Sommigen onder jullie hebben misschien reeds het geluk gehad om het Como-meer in Italië te bewonderen. En wellicht heeft dat op de meesten behoorlijk wat indruk gemaakt. Neem echter de schoonheid van het Como-meer in het kwadraat en denk er vervolgens enkele imposante vulkanen bij... Dan kom je ongeveer in de buurt van de indruk die het Atitlan-meer in Guatemala nalaat. Een bezoekje aan dit magische stukje natuurpracht was de ideale afsluiter van een welverdiende vakantieweek in Guatemala...

Geen fotoshop, maar de prachtige aanblik op Lake Atitlan...

Ik hoor het enkelen onder jullie al luidop mopperen: 'Dien Daniël heeft al meer dan een jaar niet gewerkt, die hangt daar een beetje de toerist uit in één of ander aards paradijs, en dan durft die nog zeggen dat hij broodnodig vakantie nodig had'. En toch is het de waarheid. Na vier weken intensief de hersenen pijnigen met Spaans studeren en het schrijven aan mijn novelle, was een weekje ontspanning meer dan welgekomen. Kwestie van alles een beetje te laten bezinken. Het zou trouwens ook wel een beetje zonde zijn om deze verre reis te maken en niet even tijd te nemen om te genieten van al het moois dat Guatemala te bieden heeft. En geloof me, dat is heel wat...

Uitzicht op Antigua en de indrukwekkende Agua-vulkaan
 

In mijn vorige verslag konden jullie alvast lezen dat ik mijn vakantieweekje aangenaam was begonnen met een daguitstap naar Monterrico, het mooie zwarte strand in het zuiden van Guatemala. Het was mijn eerste echte uitstapje sinds ik in Antigua verblijf, en met het tropische zonnetje dat ons daar te beurt viel, voelde ik me al meteen in vakantiestemming. De rest van de week zou ik dan in Antigua blijven, rustig mijn Spaans proberen te onderhouden en mij vooral wat concentreren op mijn schrijfproject. Want het was dan wel een vakantieweek, voor een schrijver is het nooit écht vakantie. Maar bon, jullie hoeven voorlopig nog geen medelijden met me te hebben...

Zelfs onzen Blackie werd er even stil van, blik op het strand van Monterrico
 

Het onderhouden van dat Spaans is redelijk gelukt. Het schrijven iets minder. De eerlijkheid gebiedt me om te bekennen dat ik me iets teveel heb laten afleiden de voorbije week. Niet zozeer door het vrouwelijke schoon, maar door wat dan wel? Wel, dat ik het eigenlijk zelf niet weet. En nee, ik zit niet aan de drugs en ben ook nog niet verworden tot een aan Alzheimer lijdende alcoholicus. Maar ik moet wel bekennen dat er gedurende de voorbije week een aantal feestjes waren en dat ik de mezelf opgelegde discipline van de eerste vier weken even heb opzij geschoven.

Wanna-be schrijver in volle actie, Sky Bar bij zonsondergang
 

Woensdag had ik echter een productieve dag en heb ik me een hele namiddag afgezonderd op het aangename dakterras van Cafe Sky om aan mijn novelle te schrijven. En ware het niet dat ik er het spontaan gezelschap kreeg van één van mijn knappere medestudentinnen, ik zou zowaar een gans boek geschreven hebben. Maar ach, hoe gaat dat met die dingen? Een mens heeft dat ook niet altijd in de hand en ik kan toch moeilijk de asociale karikatuur van Herman Brusselmans uithangen? Dus heb ik me in al mijn goedheid opgeofferd om mij over dat arme schaap te ontfermen. Trouwens, het is altijd aangenamer om van een mooie zonsondergang te genieten in aangenaam gezelschap, ook al moet de literatuur er dan even onder lijden... En voor de nieuwsgierigen onder jullie, ik ben daarna braafjes alleen naar huis gegaan.

Op zoek naar inspiratie op het terras van Sky Bar, zicht op Agua-vulkaan
 

En toen werd het zonder dat ik het doorhad plots vrijdag, en leek het alsof mijn vakantieweekje slechts een uurtje geduurd had. Een mens zou hier nog gaan denken dat de aarde hier sneller rond zijn as draait dan in het kille België. Misschien om die reden dat ik besloot om er een weekendje op uit te trekken. Het was Rico, een medestudent uit Zwitserland en tevens een leeftijdsgenoot én partner in crime, die me voorstelde om een weekendje naar Lake Atitlan te gaan. En gezien dit magische meer bekend staat als één van de meest fotogenieke plekjes van Midden-Amerika heb ik niet lang moeten nadenken. Voor het luttele bedrag van 80 Euro reserveerden we een weekendje naar wat uiteindelijk één van mijn hoogtepunten van mijn verblijf in Guatemala zou worden.

Zonsondergang aan het Atitlan-meer...
 

De busrit in het gammele busje even buiten beschouwing gelaten, is het meer van Atitlan absoluut een must voor wie dit land bezoekt. Met zijn omtrek van zowat 70 kilometer en het imposante vulkaanlandschap waarin het meer zich bevindt, is dit werkelijk een uniek stukje natuurpracht. De eerste blik op het meer en de drie omliggende vulkanen staat wellicht voor altijd in mijn geheugen gegrift. Kort na onze aankomst in Panajachel installeerden we ons op een terrasje met fantastisch uitzicht op het meer, alwaar de frisse Gallo-pintjes ons door een lokale schone werden aangereikt. Toen dacht ik even bij mezelf 'veel beter dan dit kan het niet meer worden'. Dat het nachtleven in Panajachel uiteindelijk iets minder was dan wat we hadden gehoopt, kon dit enthousiasme nauwelijks temperen.

Met de chicken bus kom je overal, alleen jammer van al die voetgangers onder de wieldoppen...
 

De dag nadien maakte ik samen met Rico een bootexcursie waarbij we enkele van de mooie dorpjes bezochten die rond het meer gelegen zijn. Zo trokken we onder meer naar San Pedro en Santiago, waar we enkele lokale markten bezochten en meer info kregen over de typische klederdracht van de inheemse bevolking. Ondanks dat de toeristische industrie hier stilaan zijn opwachting maakt, is de Maya-cultuur hier nog meer voelbaar aanwezig dan in Antigua. Maar achter het authentiek karakter van deze dorpjes schuilt tevens een sluimerend gevaar. Rijke investeerders zien in Lake Atitlan immers dé ideale locatie voor lucratieve vastgoedprojecten en de impact op de natuur is reeds voel- en zichtbaar. Bovendien lijdt één-derde van de kinderen hier aan ondervoeding. Dit is helaas de keerzijde van reizen in Guatemala. Het is wel degelijk een derdewereld land.

Ik had eindelijk touche van een lokale schone, maar je weet wat ze zeggen over een oude schuur he...
 

Desalniettemin heeft het Atitlan-meer behoorlijk indruk op mij gemaakt. En als de foto's niet voor zichzelf spreken, kan ik hierbij elke toekomstige bezoeker aan Midden-Amerika aanraden om deze plek te vereren met een bezoekje. Het was voor mij in ieder geval een prachtige afsluiter van een ontspannende vakantieweek waarin ik mijn batterijen even heb kunnen opladen. Vanaf nu is het tijd om de pauzeknop terug even uit te schakelen en opnieuw volop in het Spaans en het schrijven te vliegen. Dus als jullie het niet erg vinden, ga ik nu mijn eenzaam bedje opzoeken om morgen met een frisse kop aan de schoolpoort te verschijnen.

Nog een laatste keer Lake Atitlan, vanuit vogelperspectief...
 

Als de schoolpoorten zich sluiten...

In mijn vorige verslag heb ik geprobeerd om een beeld te geven van mijn dagelijkse leven als student/schrijver in Antigua. Maar het zou natuurlijk zonde zijn om hier niet eveneens te genieten van al het moois dat deze stad en haar omgeving te bieden hebben. In dit verslag zal ik alvast een tipje van deze feeërieke sluier oplichten. Wat valt er zoal te beleven in Antigua als de schoolpoorten zijn gesloten en als de inspiratie om te schrijven dient te worden aangewakkerd...



Het zicht op Agua-vulkaan, ik kan er niet genoeg van krijgen..

Zondagnamiddag, 24 november. Terwijl in België inmiddels de eerste sneeuw is gevallen, zit ik op mijn vaste plekje in El Portal, met zicht op een zonovergoten Parque Central. Een beetje meer ontspannen dan anders, want ik heb mezelf op een weekje schoolvakantie getrakteerd. Na vier intensieve weken Spaans volgen snakken mijn in Gallo verzadigde hersenen immers naar een beetje rust. Tijd om alle leerstof even te laten bezinken en mij een weekje op mijn schrijfproject te concentreren. Maar nu eerst nog even genieten van la vida bonita en Antigua.



Genieten van de mooie omgeving...

 

Nu mijn verblijf in Guatemala er voor de helft opzit, kan ik alvast met tevredenheid terugblikken op de voorbije vijf weken. Zoals steeds was het ook hier eerst even mijn weg zoeken, letterlijk en figuurlijk. Nieuwe mensen leren kennen, me aanpassen aan het dagelijkse ritme van de meedogenloze schoolbel, mijn appartementje beetje gewoon worden, enz.. Maar die gewenningsperiode ligt ondertussen al een tijdje achter me en ik kan oprecht stellen dat ik me hier nu echt wel thuis voel. Zo heb ik ondertussen mijn vaste stekjes waar ik kan schrijven en een koffietje drinken, heb ik tevens een paar leuke mensen leren kennen en zelfs het dagelijkse opstaan om 7u 's morgens vormt niet langer een probleem.

Daguitstap con mi maestra, Silvia la Sadista

Door het vaste schoolritme is het leven hier weliswaar iets meer routineus en iets minder spannend dan op mijn vorige bestemmingen. Maar eigenlijk vind ik dat niet erg. Het voelt zelfs goed aan om terug wat structuur te hebben in mijn leven en nu mijn Spaans er behoorlijk is op vooruit gegaan, heb ik ook echt het gevoel hier iets nuttigs te doen. Maar gelukkig zijn er tussen het studeren en het schrijven door nog wel voldoende momenten en gelegenheden om hier ook een beetje te genieten en wat couleur local op te snuiven.

Zelfs op het plaatselijke kerkhof vind je hier couleur local..
 

Zo heb ik gisteren met paar mede-studenten een daguitstapje gemaakt naar Monterrico. Gelegen aan de Grote Oceaan is dit kleine kuststadje bekend vanwege zijn zwartgekleurde stranden en zijn schildpaddenpopulatie. Na een chaotisch busritje in een krakkemikkig minibusje kwamen we na drie uurtjes aan op deze exotische locatie, alwaar de palmbomen ons hartelijk toewuifden. De hitte was pakkend en ik denk dat het geen twee minuten duurden of als volleerde helden trotseerden we reeds de metershoge golven. Stiekem had ik gehoopt om hier ook de reuzenschildpadden aan te treffen, maar die beestjes laten zich voornamelijk in het donker bewonderen. Toen het donker was waren wij echter reeds teruggekeerd in Antigua, alwaar ons nog een stevig nachtje stappen wachtte.

Het zwarte zand van Monterrico
 

De rest van mijn 'schaarse' vrije tijd heb ik de voorbije weken in Antigua zelf doorgebracht. Er zijn nochtans heel wat leuke uitstapmogelijkheden rondom de stad, waaronder adembenemende trektochten naar één van de vele omliggende vulkanen of een weekendje relaxen aan het befaamde Atitlan-meer. Maar ervaren reiziger als ik ben, heb ik een aantal van deze natuurwonderen al in mijn jongere jaren mogen bewonderen, dus stel ik me graag tevreden met het rustig rondkuieren doorheen de stad. Vaak gaat dit gepaard met bezoekjes aan enkele van de populaire cafeetjes en bars, als daar zijn New Reily's, Monoloco en Sin Ventura. Wat er zich hier in de late uurtjes afspeelt is voer voor een volgende roman, maar zij die hun nieuwsgierigheid niet kunnen bedwingen mogen me altijd een mailtje sturen.

Een trektocht naar één van de omliggende vulkanen is zéker een aanrader!

Maar ook overdag is er hier heel wat afleiding of opportuniteit om een beter beeld te krijgen van het leven in Guatemala. Zo maakte ik vorige week een boeiende uitstap naar een koffieplantage. Guatemala is immers één van de belangrijkste koffie-producenten ter wereld en na Brazilië en Columbia is de kwaliteit van de koffiebonen hier superieur. Helaas worden de beste bonen doorverkocht naar het buitenland en is het in Antigua zelf een beetje zoeken naar plaatsen waar je echt lekkere koffie kunt drinken. Maar ze zijn er wel! En als jullie nu het kopje koffie konden ruiken dat hier voor mijn neus staat te dampen...

Bezoekje aan lokale Maya-winkel waar nog ambachtelijk kleding wordt gemaakt
 

Tevens zijn er in de stad regelmatige leuke happenings, muziekoptredens, straatevents, enz... Zo was er donderdag nog een groots opgezette competitie, waarbij de obers van de verschillende restaurantjes en cafeetjes het tegen elkaar moesten opnemen in een loopwedstrijd. Met een plateau met daarop vier consumpties moesten ze de hobbelige straten van Antigua doorkruisen, uiteraard zonder dat er een glas mocht vallen. Zeer vermakelijk om aan te zien en vooral door het prachtige decor waarin zich deze wedstrijd afspeelde, alweer een kleurrijke belevenis.



De bediening is niet slecht, ik vroeg een pintje en beloofde een tip aan de snelste ober..
 

Dat lopen hier geen sinecure is heb ik zelf ook al herhaaldelijk mogen ondervinden. Na vijf weken heb ik nog steeds geen ideaal loopparcours ontdekt en dus beperk ik mij tot tweewekelijkse struikeltochtjes net buiten het centrum van de stad. De straten van Antigua bestaan uit gigantische en onregelmatige kasseien, voetpaden zijn onbestaande of levensgevaarlijk.  Joggen is hier dus een veeleisend huzarenstukje. En als het niet de kasseien zijn die dreigend op de loer liggen, dan zijn het wel de kamikazepiloten langs de weg of de verouderde en in uitlaatgassen verzopen autobussen die letterlijk roet in het eten strooien. Alsof dit alles nog niet genoeg is, praalt hier nog een felle zon en is er Antigua's hoge ligging ( 1500 meter ) dewelke het lopen nog bemoeilijken. Anderzijds, de heerlijke superverse smoothies waarmee ik mezelf nu zulk een intensief looptochtje beloon maken het alles dan weer goed.

Het zicht is mooi tijdens het lopen, de ondergrond echter niet ideaal
 

En zo kunnen jullie dus samen met mij concluderen dat het hier allemaal wel in orde komt.. Ik kijk nu vooral uit naar mijn weekje vakantie waarin ik vooral hoop om veel te kunnen schrijven. Het zal misschien wel even wachten worden op een volgend reisverslagje, tenzij er de komende dagen nog iets spannend gebeurt. Ondertussen blijven reacties op mijn reisblog en mijn bescheiden pogingen tot poëzie nog meer dan welkom...

 

 

 

 

Tja, ik kon het niet laten...
 



Literair Intermezzo V : Een vleugje poëzie, gewoon omdat het kan...

Het is alweer even geleden dat ik mijn reisblog heb doorspekt met een snuifje poëzie.. Bij wijze van goedmaking presenteer ik hierbij twee gedichten voor de prijs van één. Beiden zijn oorspronkelijk geschreven in New York, maar recentelijk herwerkt in Guatemala. Kwestie van het een beetje internationaal te houden. Reacties, goed en/of slecht, blijven meer dan welkom...

 

Met gekruiste blikken...

In een stad die mij de adem beneemt

Alwaar ik opboks tegen schimmen

Die gestalte geven aan wat nep is

Zie ik jou als mens voor mij

* 

Aders geplaveid over marmeren handen

Reflectie van ruig verrichte arbeid

Ik adem jouw doordringende levensgeur

En zoek  naar ogen die rusten in schaduw

 *

Giftig zwart is jouw gelaat getekend

Als een gebroken rode wijnfles

Die dreigend op de loer ligt

Klaar om kerven te krassen

*

Zoals de stalen rups in deze ondergrond

Doorboren onze blikken zonder wijken

Morbide duel op leven en dood

De balorigheid van de zwerver

Die de pen van de dichter beroert

*

Even vals als jouw levenslied echt is

Klinkt het geschal van waardeloos nikkel

En keer ik jou brandend de rug toe

Als een onwaardig verliezer

Steel ik jouw blik als jachttrofee

 

***

 

 

Het volgende is iets luchtiger...

 

 

 

Het ranke meisje

 



 

Lekker languit lig je voor me

In een fleurig topje van rozen

Zie ik rank gebleekte armen

Fragiel als kostbaar porselein

* 

Wie ben jij toch mooi meisje zoet

Met ’s werelds blauwste ogen

En die frivole blik van jou

Die mij tot waanzin drijft

 *

Het gras waarop je ligt lijkt groener

Zachter waar het jouw lichaam draagt

Wat graag was ik het sprietje

Dat plagend tot jouw teentjes reikt

 *

In alle eenvoud ben jij puur

Zoals je lacht als een eigen kind

Niet merkt hoe ik naar je kijk

En mij niet redt als ik verdrink

 *

Waarna je bent verdwenen en

Enkel de vage groene afdruk

Vertelt dat jij geen droom was

Zeg me wanneer zie ik je weer



 

 

Ma vida como estudiante en Antigua....

Het leven van een schrijver… Er wordt wel eens over gefantaseerd en gedagdroomd. Zeker als die schrijver dan ook nog eens half de wereld rondtrekt, wordt al snel verondersteld dat diens leven één groot avontuur is. En misschien is dat ook wel zo. Of is het toch net iets minder heldhaftig als sommigen het zich voorstellen? Met dit verslag wil ik jullie eens een beeld geven van hoe een gemiddelde dag van ondergetekende er zoal kan uitzien…

 

 

Zij die mij een beetje kennen, weten dat ik het voorbije jaar niet echt een regelmatig leven heb geleid. Na een behoorlijke professionele teleurstelling en een intense zoektocht naar wat ik werkelijk wou, vatte ik het plan aan om te gaan rondreizen en schrijven. Kwestie van er toch een back up plan in te verweven, zou ik dit alles combineren met het aanscherpen van mijn talenkennis. Dit plan leidde me reeds richting Normandië en New York en inmiddels zit ik zowat een drietal weken in het exotische Antigua. Het grote verschil met de twee vorige bestemmingen is dat ik hier een iets of wat geordend leventje leid. Het leven van een student in combinatie met dat van een  part time schrijver. En wat ‘mi vida como estudiante en Antigua’ dan wel juist mag inhouden, zal ik proberen duidelijk te maken via volgende beschrijving van een typische weekdag.

 

A las siete de la manana :

Uitslapen zit er voorlopig niet meer in, want elke morgen gooit mijn gsm stipt om 7u ‘s morgens een vervelend deuntje in de ether. Na maximum tien minuutjes snoozen loop ik mijn oogwallen achterna richting douche, uitkijkend naar mijn volgende Spaanse les. Als de mieren mijn voorraadkast niet hebben geplunderd toast ik nog snel een stukje rubberen brood, richt een blik op de Agua vulkaan als ik mijn voordeur toetrek en ren vervolgens richting Antiguena Spanish Academy.

Mijn zicht op de vulkaan als ik buitenkom
 

A las ocho de la manana :

 

Het kantoor van de school ligt gelukkig slechts op vijf minuutjes stappen. Daar staat Silvia, mijn lerares me meestal trouw op te wachten en vervolgens wandelen we samen naar de grote tuin die iets verderop door de school wordt gehuurd. De lessen vinden dus plaats in openlucht, verspreid over deze mooie tuin en enkele overdekte terrasjes. Meer dan dertig studenten en evenveel leraressen maken hier dagelijks hun opwachting voor vier intensieve uurtjes Spaanse les. De nadruk ligt hierbij vooral op zoveel mogelijk praten, maar ook grammatica wordt niet uit het oog verloren.

 

Het kantoor van de school, waar Silvia me elke dag trouw opwacht..
 

Mijn lerares Silvia is misschien niet meteen de zwoele amazone waar ik had op gehoopt, maar ze is wél een prima lerares. Streng maar rechtvaardig zou ik haar willen omschrijven. We beginnen onze les meestal met een gesprek over wat de vorige dag gedaan hebben en daarna begint het echte werk. Af en toe worden we ook wel eens in groepjes geplaatst om met andere studenten te converseren, of er wordt ook al wel eens een gezelschapsspel gespeeld. Maar laat er geen misverstand over ontstaan, de lessen zijn behoorlijk intensief. Bovendien staat Silvia er op dat ik ook na de lesuren nog studeer en huiswerk maak. Dat ik dit op mijn 39^e nog mag/moet meemaken.

 

En ik zal niet eens aan het opletten zijn zeker...
 

 

A las doce de la tarde :

Als de zon haar hoogste punt van de dag bereikt, al dan niet verschuild achter de wolken, zit mijn schooldag erop. De ideale manier om dan even te bekomen van Silvia’s gesel is mijn dagelijkse lunch in Cafe Fernando. Deze koffiebar annex winkel is een begrip in Antigua en place to be voor liefhebbers van lekkere koffie. Een zalige tas cappuccino en een lekker warm broodje kosten hier een kleine vier Euro. Het is er bovendien rustig vertoeven op de mooie patio en vaak benut ik dit moment om alvast mijn huiswerk te maken. Het nuttige aan het aangename koppelen noemen ze dat. En kijk, als ik dan een uurtje later naar mijn casa trek, ben ik alweer volledig ontspannen.

Place to be in Antigua voor lekkere koffie, Cafe Fernando
 

En la tarde :

Mijn namiddagen zien er weliswaar nooit volledig hetzelfde uit, maar vaak komt het hier op neer. Eenmaal thuisgekomen in mijn appartementje lees ik mijn mails, ik klop wat mieren dood, ik kijk even of er inmiddels nieuwe mails binnengekomen zijn, en klop vervolgens nog wat mieren dood. Teneinde deze spiraal te verbreken trek ik vervolgens naar de supermarkt of de openlucht markt. Maandag en donderdag zijn de dagen dat er vers fruit op de markt toekomt, dus dan ga ik daar voor een goeie Euro een volle zak zalig verse en heerlijke smakende groenten kopen. Andere zaken koop ik in de hectische supermarkt, wat vaak gepaard gaat met het omverlopen van overbodig
winkelpersoneel.

Er was weer veel werk in de supermarkt...
 

Vervolgens mag ik graag een verfrissende douche nemen om met een zacht studentenvelleke naar El Portal te trekken. Die naam hebben jullie al vaker gehoord, het is dan ook mijn stamplaats in Antigua. Hier ga ik aan de slag met schrijven of studeren. De sympathieke serveersters weten reeds dat ik mijn namiddag hier liefst aanvang met een eveneens lekkere cappuccino en daarna schakel ik regelmatig over op een frisse Gallo. Ik vertoef graag in deze bar vanwege het mooie uitzicht op het centrale park en meer dan eens kom ik hier wel bekend volk tegen, vaak andere studenten. Hoe dan ook, mijn Spaans lijkt er telkens weer op vooruitgegaan als ik El Portal verlaat.

 

Student/schrijver in actie.. In El Portal
 

 

En la noche :

 

Net zoals in België gaan de dagen hier supersnel en is de zon reeds ondergegaan als je zelf pas het gevoel hebt dat de dag is begonnen. Afhankelijk van wat lekkers er in mijn koelkast ligt begin ik dan mijn avondeten klaar te maken of ga ik iets eten in één van de vele betaalbare restaurantjes in de stad. Als je de typische toeristenrestaurants een beetje kunt omzeilen, kan je hier behoorlijk eten voor een goeie vijf Euro. Vaak combineer ik deze restaurantbezoekjes met het betere brainstormwerk voor de nieuwe novelle waar ik mee begonnen ben en waan ik me aldus een echte schrijver.

Student aan het werk op de patio van Cafe Fernando
 

Afhankelijk van wat de avond in petto heeft sluit ik mijn weekdagen af achter mijn bureau, vlijtig werkend aan een literair meesterwerk. Een ander scenario speelt zich regelmatig af in één van de vele leuke bars waar ik al wel eens durf afspreken met andere studenten. De leeftijdscategorie van de studenten is behoorlijk divers; van puberende pubers tot bejaarde oudjes. Die laatsten zitten meestal niet meer in de studentenbars, de eerste zitten er elke dag. Met mijn 39 levensjaren probeer ik te streven naar een gezond evenwicht. Al moet ik toegeven dat het de voorbije week iets meer overhelde richting bars.

 

Mijn bureau in mi casa...
 

Maar kijk, daar gaan we deze week eens verandering in brengen. Er zijn helaas een aantal leuke studenten vertrokken waar ik het goed mee kon vinden. Maar nu we diens afscheid herhaaldelijk gevierd hebben, komt er wellicht wat meer tijd vrij om te schrijven. Ik stel voor dat ik jullie volgende week laat weten of het me gelukt is. In ieder geval, bij deze hebben jullie een beeld van hoe ik hier mijn dagen doorbreng. Ik vermoed dat het allemaal net ietsje minder spectaculair is dan dat jullie het hadden voorgesteld. Maar voor mij is het prima zo…

'El dia de los muertos' , Allerheiligen in Guatemala...

Maandagmiddag 4 november, Antigua Guatemala… Ik herinner me een boeiend tv-programma dat vroeger op Canvas werd uitgezonden, waarin telkens kleurrijke reportages werden vertoond van diverse culturele happenings en exotische tradities. De naam van het programma ontsnapt me nu even, maar ik weet dat ik telkens wegdroomde bij de prachtige reisreportages. Enkele dagen geleden was ik zelf bevoorrecht getuige van zo een typisch plaatselijk festival in Guatemala, El dia de los muertos in Santiago Sacatepéquez…

 

Het culture event El dia de los muertos in Santiago Sacatepéquez
 

Maar eerst even terugkomen op het Halloween-feestje van vorige donderdag. In mijn vorige reisverslag schreef ik reeds dat Halloween bijzonder populair is in Antigua. Ik herinner me trouwens van vorige reizen doorheen Zuid-Amerika dat de avond die voorafgaat aan Allerheiligen er vaak uitbundig wordt gevierd in de straten. Wel, ik kan u vertellen dat het rustige Antigua donderdagavond zowat in vuur en vlam stond. In de vooravond was het nog steeds behoorlijk rustig, maar vanaf een uur of acht werd de stad overspoeld door mummies, zombies, sexy doch bloederige verpleegsters, skeletten en andere lugubere protagonisten.

Zelf had ik afgesproken met enkele medestudenten om een kroegentocht te ondernemen. Ervan uitgaande dat de meesten wel iets of wat normaal gekleed ten tonele zouden verschijnen maakte ik mijn opwachting in een jeans en een zwart hemdje. Wel, dat was dus een kleine inschattingsfout, want werkelijk iedereen was behoorlijk tot extreem uitgedost in Halloween-outfit. Sommige hadden er echt wel veel tijd en energie ingestoken om er zo akelig mogelijk uit te zien en daarmee was de sfeer gezet voor een stevig avondje stappen. Verdere details zijn helaas niet voor publicatie vatbaar. Wel te publiceren is volgende tip voor wie een reis naar Guatemala en/of Latijns-Amerika overweegt; Het is een unieke gebeurtenis om een dergelijk Halloween-straatfeest te kunnen meemaken! Het enthousiasme en de authentieke vreugde op de vele gezichten die de straten kleuren is werkelijk aanstekelijk. Bovendien is het ook qua klimaat een interessante periode om naar deze contreien af te zakken.

 

De mooie rit naar Santiago Sacatepéquez
 

De dag na dit bacchanaal kon ik helaas niet uitslapen, want reeds om 7u30 werd ik aan mijn school verwacht, alwaar de bus zou vertrekken naar Santiago Sacatepéquez. Daar zouden we dus een traditioneel festival bijwonen waarbij volgens aloude tradities de doden worden herdacht. De meesten onder ons zagen er nog steeds uit als zombies, al hadden we er dit keer geen mascara of vermomming voor nodig.  Desalniettemin was de opkomst behoorlijk groot en de chickenbus die ons via allerlei kronkelige bergwegjes doorheen de hooglandvallei zou voeren zat dan ook kippenvol. Het uitzicht maakte gelukkig veel goed en samen met mij was iedereen ook wel nieuwsgierig naar wat ons deze dag te wachten stond.

Bij aankomst was het nog rustig, en waren de meesten nog bezig met het opstellen van hun kite.
 

Na een klein uurtje kwamen we toe in Santiago Sacatepéquez en leek het even alsof we toekwamen op een rockfestival. Behoorlijk wat volk, kriskras door elkaar geparkeerde auto’s, talrijke eetstandjes, en een modderig padje dat leidde naar een grote wei. Ondanks het vroege uur zagen we reeds hoe vele Guatemalteken volop bezig waren met het in elkaar steken van reusachtige kites ( soort windvliegers ). Deze indrukwekkende kites worden gemaakt van papier en bamboestokken en hebben meestal een cirkelvormige structuur. Sommigen van deze constructies hebben een diameter tot zowat 10 meter, maar vooral de kleuren ervan zijn prachtig. Bedoeling is om deze windvliegers later op de dag de lucht in te krijgen en de symboliek ervan is dat hiermee boodschappen worden doorgegeven aan dierbare overledenen. Tevens zouden deze vliegers van papier de zielen van de doden moeten bevrijden van hun boosheid.

De kites worden vanop de tribune losgelaten, bedoeling is om ze zo hoog mogelijk te laten vliegen.
 

Ondanks de mooie symboliek van dit cultureel gebeuren op El dia de los muertos is het toch vooral een visueel spektakel met een  hoge entertainmentfactor. Ik schat dat er rond de middag toch een paar duizenden bezoekers aanwezig waren, zowel locals als toeristen. De weide zelf is net als Rock Werchter omringd door vele eet- en drankkraampjes waarbij hygiëne slechts een bijzaak is. Van zodra de zon haar hoogste punt bereikt zie je alvast de eerste gevolgen van de alcohol, vaak in combinatie met verbande tronies. Net deze ‘gezellige’ sfeer maakte dat ik eindelijk  enkele van mijn medestudenten beter leerde kennen. Samen met het gekunsteld vliegspektakel en de prachtige omliggende landschappen zorgde dit ervoor dat dit wellicht één van de leukste eerste novembers uit  mijn leven werd. Amen.



Gezellige eetkraampjes op zijn Latijn-Amerikaans...
 

 



Mijn lievelingskost, varken aan het spit
 

 

 

 

 

 

 

 

Die avond heb ik aan het feestje helaas geen vervolg kunnen geven, mijn kaars was opgebrand. Gelukkig stond er nog een volledig weekend voor de deur waarin ik zou kunnen recupereren. Alhoewel, mijn strenge lerares Spaans dacht daar anders over en had me heel wat taken en studiemateriaal meegegeven voor het weekend. Dus ben ik in al mijn ijverdrang zaterdag naar El Portal, u inmiddels welbekend, getrokken om te studeren in een aangenaam kader. En teneinde mijn leerproces nog te veraangenamen ben ik de dag nadien met een plaatselijke senorita naar een leuk restaurant getrokken, gelegen in de bergen rondom Antigua. Mijn lerares mag dus niet klagen over mijn inzet en wat ik er allemaal niet voor over heb om Spaans te leren! Aan dit tempo ben ik binnen twee maanden perfect Spaanstalig me dunkt. 

Mijn favoriete kite, die helaas niet de lucht is ingegaan..
 

Hasta la proxima !

Verslag van op het Parque Central, Antigua Guatemala...

Parque Central, donderdagnamiddag 13u44. Ik heb er net een intense voormiddag Spaanse les en een lekkere lichte maaltijd bij Cafe Fernando opzitten. Niets heerlijker dan de fantastische koffie die Fernando met de grootste zorg klaarstoomt na vier lange uren opperste concentratie. En zeg nu zelf, waar kan een mens de dag van vandaag nog een lekkere gezonde snack eten vergezeld van een met liefde bereid tasje zwart goud voor het slordige bedrag van 4 Euro?

 

In Parque Central maakt men zich ondertussen stilaan op voor wat een druk weekend zal worden. Morgen is het één november en ook in Guatemala worden dan de doden herdacht. De scholen zullen morgen uitzonderlijk gesloten zijn. Het vooruitzicht van een extra lang weekend waarbij verschillende Halloween-feestjes op het programma staan, tovert alvast een uitbundige glimlach op de gezichten van de jeugd die zich momenteel ophoudt in het park. De levenden zullen dit weekend levendiger zijn dan ooit, al zullen de doden nooit ver uit hun gedachten dwalen.

 

Parque Central, het levendige centrum van Antigua
 

Zelf verheug ik me ook op het weekend. Mijn eerste week Spaans zit er net op en ik moet bekennen dat het een behoorlijk zware dobber is geweest. Mijn lerares Sylvia legt er behoorlijk de zweep op, ik heb op vier dagen tijd evenveel theorie en woordenschat te slikken gekregen als op een volledig jaar avondschool. Een korte break is dus welgekomen. Vanavond zal ik in ieder geval mijn opwachting maken op de kroegentocht die door enkele studenten van de Spaanse school wordt georganiseerd. Na 17 jaren nog eens proeven van het studentenleven, een mens zou er zowaar nostalgisch van worden.

 

Mijn schooltje... De grote tuin ligt iets verder, foto's volgen nog...
 

Maar toegegeven, het gaat er toch net ietsje anders aan toe als toen. Ik vermoed dat zowel mijn leeftijd als de omgeving er iets mee te maken hebben. De lessen Spaans vinden plaats in een mooie grote tuin, waar talrijke tafeltjes staan verspreid, alwaar elke student aan de slag gaat met zijn persoonlijke lerares. Er zijn zowat 30 studenten in mijn school en bijgevolg evenveel leraressen. De leeftijd van beiden varieert van jong tot oud. Vele studenten zit hier in het kader van één of ander uitwisselingsproject, maar minstens de helft zit hier vanwege professionele of privé redenen. Ik ben dus gelukkig niet de oudste.

Maar die lessen zijn dus wel behoorlijk intens en tevens wordt er verwacht dat je ook buiten de lesuren taken maakt en studeert. Vermits het toch mijn bedoeling is om behoorlijk Spaans te spreken hou ik me dan ook vlijtig aan deze spelregels. Het resultaat laat niet op zich wachten, want na nauwelijks vier dagen voel ik al een redelijke verbetering in mijn talenkennis. Nu nog gewoon een knappe plaatselijke senorita aan de haak slaan om het leerproces wat te veraangenamen. Al moet ik toegeven dat er tijdens de lessen ook wel tijd wordt gemaakt voor interactie, spel en amusement. Het contact met de andere studenten verloopt weliswaar nog een beetje stroef, maar wellicht zal daar na vanavond wel verbetering in komen. Alcohol als bindmiddel tussen mensen, het heeft in het verleden al boeiende verhalen opgeleverd…

 

Mijn kantoor, El Portal.. Heerlijke koffie met zicht op Parque Central
 

De lokroep van mijn favoriete bar, El Portal, gelegen aan dit eigenste park klinkt op een warme dag als vandaag nooit ver weg. Ik schat een mooie 27 graden, een temperatuur waarbij de Gallo pintjes smaken als Jupiler. Ik weersta nog heel even teneinde mijn aandacht bij Parque Central te houden. Het is immers een bijzondere locatie. Gelegen in het kloppend hart van Antigua, met centraal in het park een inspirerende fontein. Lichtjes provocerend, met de gebeeldhouwde zeemeerminnen wiens boezem fungeert als spuitgat. Misschien staat de fontein wel symbool voor het feit dat men hier niet vies is van vrouwelijk schoon. Ook Guatemala ontsnapt immers niet aan de machocultuur die zo typerend is voor Latijns- en Zuid-Amerikaanse landen.



De intrigerende fontein van Parque Central
 

Met de befaamde zeemeerminnen
 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hoewel het na een maandje New York wellicht onmogelijk is om nog verrast te worden door vrouwelijke schoonheden, moet ik toegeven dat ik hier de voorbije week al wel een aantal knappe Latina’s heb zien passeren. De authentieke Maya-nakomelingen zullen wellicht nooit de eregalerij van Miss Universe halen, maar tussen de Latina’s van gemengde afkomst lopen er wel enkele pareltjes rond. In tegenstelling tot bijvoorbeeld de Braziliaanse vrouwen zijn ze hier wel wat bescheidener, schuchterder en conservatiever. Al vermoed ik dat dit slechts een eerste indruk is, want afgaande op de verhalen die ik hier en daar opvang zijn niet alleen de mannen hier ontrouw. Maar qua klederdracht gaat het er hier alleszins preutser aan toe dan in Rio de Janeiro, om maar iets te zeggen. Al moet de echte zomer hier nog aanbreken, ik leef dus op hoop.

 

Vrouwelijk schoon, gespot aan kathedraal La Merced

 

Maar niet alleen deze mooie verschijningen kleuren dit park. Tevens heb je hier nog de vrouwen in traditionele Maya-klederdracht die voor nauwelijks een dollar een zogenaamd handgemaakt tafelkleed proberen te verpatsen. Of je hebt de jonge autochtone Guatemalteek die me nu al een week een blokfluit probeert op te dringen en die één dezer dagen gaat eindigen tussen de zeemeerminnen in de fontein met een gebroken fluit. Veel liever kijk ik echter naar het omliggende landschap, de bergen en vooral de drie vulkanen, wiens top vaak verborgen blijft in de wolken.

 

Zicht vanuit het park op vulkaan Agua
 

Meest imposant is ongetwijfeld de Agua-vulkaan, ten zuiden van het park. Een vulkaan zoals je je een echte vulkaan voorstelt, met een haast perfect conische vorm. Beklimmen is mogelijk en de tocht neemt zowat 5 à 6 uren in beslag. Onderweg word je beloond met magistrale uitzichten. Minder toegankelijk is de Fuego- vulkaan, iets verder in westelijke richting gelegen. De toegang tot Fuego is verboden vermits deze reeds geruime tijd actief is. Bij helder weer en mits een beetje meeval zie je ’s nachts de lava stromen vanuit de top. Nu het regenseizoen stilaan ten einde loopt, hoop ik dan ook om één van de volgende nachten dit spektakel te mogen aanschouwen van op het dakterras van mijn appartementje.

De top van de vulkaan is vaak bedekt met wolken
 

Een schrijver zou er haast bij vergeten dat er nog moet geschreven worden ook. Dus lijkt het ogenblik me aangebroken om de afleiding van Parque Central even te onderdrukken en naar mijn schrijftafel in Cafe El Portal te trekken. Nog even genieten van de knappe Zuid-Amerikaanse jongedame die hier sensueel staat te poseren voor de fontein en dan dringend afkoeling gaan zoeken. Ik ben zeker dat jullie het met me eens zijn, it is a hard life, the life of a writer…


Hasta luego…