Met gekruiste blikken...
In een stad die mij de adem beneemt
Alwaar ik opboks tegen schimmen
Die gestalte geven aan wat nep is
Zie ik jou als mens voor mij
Aders geplaveid over marmeren handen
Reflectie van ruig verrichte arbeid
Ik adem jouw doordringende levensgeur
En zoek naar ogen die
rusten in schaduw
Giftig zwart is jouw gelaat getekend
Als een gebroken rode wijnfles
Die dreigend op de loer ligt
Klaar om kerven te krassen
*
Zoals de stalen rups in deze ondergrond
Doorboren onze blikken zonder wijken
Morbide duel op leven en dood
De balorigheid van de zwerver
Die de pen van de dichter beroert
*
Even vals als jouw levenslied echt is
Klinkt het geschal van waardeloos nikkel
En keer ik jou brandend de rug toe
Als een onwaardig verliezer
Steel ik jouw blik als jachttrofee
***
Het volgende is iets luchtiger...
Het ranke meisje
Lekker
languit lig je voor me
In een fleurig
topje van rozen
Zie ik rank gebleekte
armen
Fragiel als
kostbaar porselein
Wie ben jij toch
mooi meisje zoet
Met ’s
werelds blauwste ogen
En die frivole
blik van jou
Die mij tot
waanzin drijft
Het gras waarop
je ligt lijkt groener
Zachter waar
het jouw lichaam draagt
Wat graag
was ik het sprietje
Dat plagend
tot jouw teentjes reikt
In alle
eenvoud ben jij puur
Zoals je
lacht als een eigen kind
Niet merkt hoe
ik naar je kijk
En mij niet
redt als ik verdrink
Waarna je
bent verdwenen en
Enkel de vage
groene afdruk
Vertelt dat
jij geen droom was
Zeg me wanneer
zie ik je weer
Van de eerste ben ik zwaar onder de indruk! Klasse!
BeantwoordenVerwijderen