Ma vida como estudiante en Antigua....

Het leven van een schrijver… Er wordt wel eens over gefantaseerd en gedagdroomd. Zeker als die schrijver dan ook nog eens half de wereld rondtrekt, wordt al snel verondersteld dat diens leven één groot avontuur is. En misschien is dat ook wel zo. Of is het toch net iets minder heldhaftig als sommigen het zich voorstellen? Met dit verslag wil ik jullie eens een beeld geven van hoe een gemiddelde dag van ondergetekende er zoal kan uitzien…

 

 

Zij die mij een beetje kennen, weten dat ik het voorbije jaar niet echt een regelmatig leven heb geleid. Na een behoorlijke professionele teleurstelling en een intense zoektocht naar wat ik werkelijk wou, vatte ik het plan aan om te gaan rondreizen en schrijven. Kwestie van er toch een back up plan in te verweven, zou ik dit alles combineren met het aanscherpen van mijn talenkennis. Dit plan leidde me reeds richting Normandië en New York en inmiddels zit ik zowat een drietal weken in het exotische Antigua. Het grote verschil met de twee vorige bestemmingen is dat ik hier een iets of wat geordend leventje leid. Het leven van een student in combinatie met dat van een  part time schrijver. En wat ‘mi vida como estudiante en Antigua’ dan wel juist mag inhouden, zal ik proberen duidelijk te maken via volgende beschrijving van een typische weekdag.

 

A las siete de la manana :

Uitslapen zit er voorlopig niet meer in, want elke morgen gooit mijn gsm stipt om 7u ‘s morgens een vervelend deuntje in de ether. Na maximum tien minuutjes snoozen loop ik mijn oogwallen achterna richting douche, uitkijkend naar mijn volgende Spaanse les. Als de mieren mijn voorraadkast niet hebben geplunderd toast ik nog snel een stukje rubberen brood, richt een blik op de Agua vulkaan als ik mijn voordeur toetrek en ren vervolgens richting Antiguena Spanish Academy.

Mijn zicht op de vulkaan als ik buitenkom
 

A las ocho de la manana :

 

Het kantoor van de school ligt gelukkig slechts op vijf minuutjes stappen. Daar staat Silvia, mijn lerares me meestal trouw op te wachten en vervolgens wandelen we samen naar de grote tuin die iets verderop door de school wordt gehuurd. De lessen vinden dus plaats in openlucht, verspreid over deze mooie tuin en enkele overdekte terrasjes. Meer dan dertig studenten en evenveel leraressen maken hier dagelijks hun opwachting voor vier intensieve uurtjes Spaanse les. De nadruk ligt hierbij vooral op zoveel mogelijk praten, maar ook grammatica wordt niet uit het oog verloren.

 

Het kantoor van de school, waar Silvia me elke dag trouw opwacht..
 

Mijn lerares Silvia is misschien niet meteen de zwoele amazone waar ik had op gehoopt, maar ze is wél een prima lerares. Streng maar rechtvaardig zou ik haar willen omschrijven. We beginnen onze les meestal met een gesprek over wat de vorige dag gedaan hebben en daarna begint het echte werk. Af en toe worden we ook wel eens in groepjes geplaatst om met andere studenten te converseren, of er wordt ook al wel eens een gezelschapsspel gespeeld. Maar laat er geen misverstand over ontstaan, de lessen zijn behoorlijk intensief. Bovendien staat Silvia er op dat ik ook na de lesuren nog studeer en huiswerk maak. Dat ik dit op mijn 39^e nog mag/moet meemaken.

 

En ik zal niet eens aan het opletten zijn zeker...
 

 

A las doce de la tarde :

Als de zon haar hoogste punt van de dag bereikt, al dan niet verschuild achter de wolken, zit mijn schooldag erop. De ideale manier om dan even te bekomen van Silvia’s gesel is mijn dagelijkse lunch in Cafe Fernando. Deze koffiebar annex winkel is een begrip in Antigua en place to be voor liefhebbers van lekkere koffie. Een zalige tas cappuccino en een lekker warm broodje kosten hier een kleine vier Euro. Het is er bovendien rustig vertoeven op de mooie patio en vaak benut ik dit moment om alvast mijn huiswerk te maken. Het nuttige aan het aangename koppelen noemen ze dat. En kijk, als ik dan een uurtje later naar mijn casa trek, ben ik alweer volledig ontspannen.

Place to be in Antigua voor lekkere koffie, Cafe Fernando
 

En la tarde :

Mijn namiddagen zien er weliswaar nooit volledig hetzelfde uit, maar vaak komt het hier op neer. Eenmaal thuisgekomen in mijn appartementje lees ik mijn mails, ik klop wat mieren dood, ik kijk even of er inmiddels nieuwe mails binnengekomen zijn, en klop vervolgens nog wat mieren dood. Teneinde deze spiraal te verbreken trek ik vervolgens naar de supermarkt of de openlucht markt. Maandag en donderdag zijn de dagen dat er vers fruit op de markt toekomt, dus dan ga ik daar voor een goeie Euro een volle zak zalig verse en heerlijke smakende groenten kopen. Andere zaken koop ik in de hectische supermarkt, wat vaak gepaard gaat met het omverlopen van overbodig
winkelpersoneel.

Er was weer veel werk in de supermarkt...
 

Vervolgens mag ik graag een verfrissende douche nemen om met een zacht studentenvelleke naar El Portal te trekken. Die naam hebben jullie al vaker gehoord, het is dan ook mijn stamplaats in Antigua. Hier ga ik aan de slag met schrijven of studeren. De sympathieke serveersters weten reeds dat ik mijn namiddag hier liefst aanvang met een eveneens lekkere cappuccino en daarna schakel ik regelmatig over op een frisse Gallo. Ik vertoef graag in deze bar vanwege het mooie uitzicht op het centrale park en meer dan eens kom ik hier wel bekend volk tegen, vaak andere studenten. Hoe dan ook, mijn Spaans lijkt er telkens weer op vooruitgegaan als ik El Portal verlaat.

 

Student/schrijver in actie.. In El Portal
 

 

En la noche :

 

Net zoals in België gaan de dagen hier supersnel en is de zon reeds ondergegaan als je zelf pas het gevoel hebt dat de dag is begonnen. Afhankelijk van wat lekkers er in mijn koelkast ligt begin ik dan mijn avondeten klaar te maken of ga ik iets eten in één van de vele betaalbare restaurantjes in de stad. Als je de typische toeristenrestaurants een beetje kunt omzeilen, kan je hier behoorlijk eten voor een goeie vijf Euro. Vaak combineer ik deze restaurantbezoekjes met het betere brainstormwerk voor de nieuwe novelle waar ik mee begonnen ben en waan ik me aldus een echte schrijver.

Student aan het werk op de patio van Cafe Fernando
 

Afhankelijk van wat de avond in petto heeft sluit ik mijn weekdagen af achter mijn bureau, vlijtig werkend aan een literair meesterwerk. Een ander scenario speelt zich regelmatig af in één van de vele leuke bars waar ik al wel eens durf afspreken met andere studenten. De leeftijdscategorie van de studenten is behoorlijk divers; van puberende pubers tot bejaarde oudjes. Die laatsten zitten meestal niet meer in de studentenbars, de eerste zitten er elke dag. Met mijn 39 levensjaren probeer ik te streven naar een gezond evenwicht. Al moet ik toegeven dat het de voorbije week iets meer overhelde richting bars.

 

Mijn bureau in mi casa...
 

Maar kijk, daar gaan we deze week eens verandering in brengen. Er zijn helaas een aantal leuke studenten vertrokken waar ik het goed mee kon vinden. Maar nu we diens afscheid herhaaldelijk gevierd hebben, komt er wellicht wat meer tijd vrij om te schrijven. Ik stel voor dat ik jullie volgende week laat weten of het me gelukt is. In ieder geval, bij deze hebben jullie een beeld van hoe ik hier mijn dagen doorbreng. Ik vermoed dat het allemaal net ietsje minder spectaculair is dan dat jullie het hadden voorgesteld. Maar voor mij is het prima zo…