Een weekje verdiende vakantie in Guatemala...

Sommigen onder jullie hebben misschien reeds het geluk gehad om het Como-meer in Italië te bewonderen. En wellicht heeft dat op de meesten behoorlijk wat indruk gemaakt. Neem echter de schoonheid van het Como-meer in het kwadraat en denk er vervolgens enkele imposante vulkanen bij... Dan kom je ongeveer in de buurt van de indruk die het Atitlan-meer in Guatemala nalaat. Een bezoekje aan dit magische stukje natuurpracht was de ideale afsluiter van een welverdiende vakantieweek in Guatemala...

Geen fotoshop, maar de prachtige aanblik op Lake Atitlan...

Ik hoor het enkelen onder jullie al luidop mopperen: 'Dien Daniël heeft al meer dan een jaar niet gewerkt, die hangt daar een beetje de toerist uit in één of ander aards paradijs, en dan durft die nog zeggen dat hij broodnodig vakantie nodig had'. En toch is het de waarheid. Na vier weken intensief de hersenen pijnigen met Spaans studeren en het schrijven aan mijn novelle, was een weekje ontspanning meer dan welgekomen. Kwestie van alles een beetje te laten bezinken. Het zou trouwens ook wel een beetje zonde zijn om deze verre reis te maken en niet even tijd te nemen om te genieten van al het moois dat Guatemala te bieden heeft. En geloof me, dat is heel wat...

Uitzicht op Antigua en de indrukwekkende Agua-vulkaan
 

In mijn vorige verslag konden jullie alvast lezen dat ik mijn vakantieweekje aangenaam was begonnen met een daguitstap naar Monterrico, het mooie zwarte strand in het zuiden van Guatemala. Het was mijn eerste echte uitstapje sinds ik in Antigua verblijf, en met het tropische zonnetje dat ons daar te beurt viel, voelde ik me al meteen in vakantiestemming. De rest van de week zou ik dan in Antigua blijven, rustig mijn Spaans proberen te onderhouden en mij vooral wat concentreren op mijn schrijfproject. Want het was dan wel een vakantieweek, voor een schrijver is het nooit écht vakantie. Maar bon, jullie hoeven voorlopig nog geen medelijden met me te hebben...

Zelfs onzen Blackie werd er even stil van, blik op het strand van Monterrico
 

Het onderhouden van dat Spaans is redelijk gelukt. Het schrijven iets minder. De eerlijkheid gebiedt me om te bekennen dat ik me iets teveel heb laten afleiden de voorbije week. Niet zozeer door het vrouwelijke schoon, maar door wat dan wel? Wel, dat ik het eigenlijk zelf niet weet. En nee, ik zit niet aan de drugs en ben ook nog niet verworden tot een aan Alzheimer lijdende alcoholicus. Maar ik moet wel bekennen dat er gedurende de voorbije week een aantal feestjes waren en dat ik de mezelf opgelegde discipline van de eerste vier weken even heb opzij geschoven.

Wanna-be schrijver in volle actie, Sky Bar bij zonsondergang
 

Woensdag had ik echter een productieve dag en heb ik me een hele namiddag afgezonderd op het aangename dakterras van Cafe Sky om aan mijn novelle te schrijven. En ware het niet dat ik er het spontaan gezelschap kreeg van één van mijn knappere medestudentinnen, ik zou zowaar een gans boek geschreven hebben. Maar ach, hoe gaat dat met die dingen? Een mens heeft dat ook niet altijd in de hand en ik kan toch moeilijk de asociale karikatuur van Herman Brusselmans uithangen? Dus heb ik me in al mijn goedheid opgeofferd om mij over dat arme schaap te ontfermen. Trouwens, het is altijd aangenamer om van een mooie zonsondergang te genieten in aangenaam gezelschap, ook al moet de literatuur er dan even onder lijden... En voor de nieuwsgierigen onder jullie, ik ben daarna braafjes alleen naar huis gegaan.

Op zoek naar inspiratie op het terras van Sky Bar, zicht op Agua-vulkaan
 

En toen werd het zonder dat ik het doorhad plots vrijdag, en leek het alsof mijn vakantieweekje slechts een uurtje geduurd had. Een mens zou hier nog gaan denken dat de aarde hier sneller rond zijn as draait dan in het kille België. Misschien om die reden dat ik besloot om er een weekendje op uit te trekken. Het was Rico, een medestudent uit Zwitserland en tevens een leeftijdsgenoot én partner in crime, die me voorstelde om een weekendje naar Lake Atitlan te gaan. En gezien dit magische meer bekend staat als één van de meest fotogenieke plekjes van Midden-Amerika heb ik niet lang moeten nadenken. Voor het luttele bedrag van 80 Euro reserveerden we een weekendje naar wat uiteindelijk één van mijn hoogtepunten van mijn verblijf in Guatemala zou worden.

Zonsondergang aan het Atitlan-meer...
 

De busrit in het gammele busje even buiten beschouwing gelaten, is het meer van Atitlan absoluut een must voor wie dit land bezoekt. Met zijn omtrek van zowat 70 kilometer en het imposante vulkaanlandschap waarin het meer zich bevindt, is dit werkelijk een uniek stukje natuurpracht. De eerste blik op het meer en de drie omliggende vulkanen staat wellicht voor altijd in mijn geheugen gegrift. Kort na onze aankomst in Panajachel installeerden we ons op een terrasje met fantastisch uitzicht op het meer, alwaar de frisse Gallo-pintjes ons door een lokale schone werden aangereikt. Toen dacht ik even bij mezelf 'veel beter dan dit kan het niet meer worden'. Dat het nachtleven in Panajachel uiteindelijk iets minder was dan wat we hadden gehoopt, kon dit enthousiasme nauwelijks temperen.

Met de chicken bus kom je overal, alleen jammer van al die voetgangers onder de wieldoppen...
 

De dag nadien maakte ik samen met Rico een bootexcursie waarbij we enkele van de mooie dorpjes bezochten die rond het meer gelegen zijn. Zo trokken we onder meer naar San Pedro en Santiago, waar we enkele lokale markten bezochten en meer info kregen over de typische klederdracht van de inheemse bevolking. Ondanks dat de toeristische industrie hier stilaan zijn opwachting maakt, is de Maya-cultuur hier nog meer voelbaar aanwezig dan in Antigua. Maar achter het authentiek karakter van deze dorpjes schuilt tevens een sluimerend gevaar. Rijke investeerders zien in Lake Atitlan immers dé ideale locatie voor lucratieve vastgoedprojecten en de impact op de natuur is reeds voel- en zichtbaar. Bovendien lijdt één-derde van de kinderen hier aan ondervoeding. Dit is helaas de keerzijde van reizen in Guatemala. Het is wel degelijk een derdewereld land.

Ik had eindelijk touche van een lokale schone, maar je weet wat ze zeggen over een oude schuur he...
 

Desalniettemin heeft het Atitlan-meer behoorlijk indruk op mij gemaakt. En als de foto's niet voor zichzelf spreken, kan ik hierbij elke toekomstige bezoeker aan Midden-Amerika aanraden om deze plek te vereren met een bezoekje. Het was voor mij in ieder geval een prachtige afsluiter van een ontspannende vakantieweek waarin ik mijn batterijen even heb kunnen opladen. Vanaf nu is het tijd om de pauzeknop terug even uit te schakelen en opnieuw volop in het Spaans en het schrijven te vliegen. Dus als jullie het niet erg vinden, ga ik nu mijn eenzaam bedje opzoeken om morgen met een frisse kop aan de schoolpoort te verschijnen.

Nog een laatste keer Lake Atitlan, vanuit vogelperspectief...