Mijn laatste Guatemala-verslagje... Voorlopig dan toch...

Vrijdagmiddag 27 december, Londerzeel. Als ik momenteel naar buiten kijk zie ik een grijs wolkendek, ik voel hoe de klamme kilte naarstig een weg naar binnen zoekt en mis het uitzicht op één of andere indrukwekkende vulkaan. We zijn inderdaad opnieuw in België. Na twee maanden is ook mijn Guatemala-avontuur tot zijn einde gekomen en rest mij alleen nog een reisverslag te schrijven over mijn laatste weekje Antigua. Maar als ik even mijn ogen sluit waan ik me terug in de exotische valleistad en maakt zachte weemoed plaats voor een tropische tinteling...

Een laatste keer genieten van het uitzicht vanop Sky Bar...

In mijn vorige verslag vertelde ik reeds over mijn boeiend weekendje in Guatemala-stad, in veilige banen geleid door mijn bevallige reisgids Alba. Samen met nog het gezelschap van een goeie vriend was dit een heerlijk weekendje, waar voor mijn part nooit een einde aan had hoeven komen. Maar u weet hoe dat gaat, net op de momenten dat alles loopt zoals je het wenst, beslist de klok nog iets sneller zijn rondjes te draaien. En zodoende zat ik maandag alweer braafjes op de schoolbanken in Antigua, voor mijn laatste dagen Spaanse les. Die verliepen iets gemoedelijker dan anders, omdat de eindmeet almaar dichter in het vizier lag.

Silvia la sadista, ik zal ze toch wel missen...

Woensdag had ik dan uiteindelijk mijn laatste schooldag, en zoals de traditie dat wil werd het 'schooleinde' gevierd met sprankelend gerstenat. Uitslapen zat er donderdagmorgen helaas niet in. Vermits het einde van mijn reis met rassenschreden naderde en er ook nog enkele festiviteiten dienden voorbereid te worden tegen het weekend, had ik nog een drukke planning voor de boeg; naar Guatemala-stad voor mijn smoking af te halen, een gezellige lunch met de bevallige reisgidse ( ik zal haar vanaf nu gewoon Alba noemen ), kennismaking met de ouders van Alba ( si si ), zoektocht naar Kerstkadootjes, de man met de blokfluit nog een laatste maal in de fontein kieperen, enz.. Kortom, het drukke leven van een student alias toerist maar in concreto levensgenieter. Toen ik vervolgens op een onbewaakt moment op diezelfde verdomde klok keek was het reeds vrijdagavond.

Op weg naar Guatemala-stad, net iets minder idyllisch dan Antigua...

Tijd om op gepaste wijze afscheid te nemen van enkele mede-studenten, vooral dan van die halve Zwitser die ik hier heb leren kennen. Gelukkig was Alba erbij om alles in goede banen te leiden en te voorkomen dat ik zwaar gehavend huiswaarts keerde, vermits ons nog een lange en boeiende zaterdag stond te wachten. Want de laatste dag van mijn verblijf in Guatemala zou ik in hemelse schoonheid afsluiten. En dan heb ik het niet alleen over Alba, maar ook over het trouwfeest waarvoor ik was uitgenodigd. Het was met name Alba's beste vriendin, Mariela die in het huwelijksbootje zou stappen met Mario, een sympathieke kerel uit Spanje. En dat het niet zomaar een huwelijksfeestje zou worden was reeds lang duidelijk. De plechtigheid zou immers plaatsvinden in Santa Domingo, het duurste en meest indrukwekkende hotel van Antigua.

Sfeerbeeld van de ruïnes rondom hotel Santa Domingo...

Vermits Alba bruidsmeisje was en ik haar als steun en toeverlaat mocht flankeren, kon ik alles vanop de eerste rij meevolgen, toch een hele eer. De ceremonie vond plaats in de ruïnes van een oude kapel die prachtig was omgeven door honderden kaarsen. Het moge duidelijk wezen dat het hier niet zomaar een doorsnee Guatemalteeks huwelijk betrof, ik zal jullie ten gepaste tijde wel eens het prijskaartje laten weten. Maar het was wel indrukwekkend, zo ook de met kandelaren versierde eettafels in de grote feestzaal waar de 200 genodigden zich tegoed deden aan spijs en drank. Ik moet eerlijk toegeven dat ik me hier me soms een beetje de vreemde eend in de bijt voelde, maar dat kan misschien ook aan de strakke smoking en de knellende schoenen gelegen hebben. In ieder geval was dit op zijn zachtst uitgedrukt een waardige manier om mijn Guatemala-avontuur op magische wijze af te sluiten.

Het bruidspaar in de prachtige kapel van Santa Domingo

Want na een heerlijk ontbijt op zondagmiddag was de tijd van gaan alweer gekomen. Het was Alba die mij met gemengde gevoelens richting luchthaven reed, waar we de minuten tevergeefs probeerden te rekken en het afscheid zwaarder uitviel dan dat ik twee maanden geleden had kunnen vermoeden. De aandachtige lezer van mijn reisblog zal immers wel begrepen hebben dat ik hier twee fantastische maanden heb mogen beleven. En als ik dan ook nog eens die twee tranende kastanje-ogen voor me zag staren, wist ik dat mijn afscheid geen vaarwel was, maar een 'tot binnenkort'... Damned, en dat stond dus niet in mijn planning he! Life and its surprises, sometimes I just love it... 

Soms zijn woorden overbodig...