Overpeinzingen na een time-out van vier weken...

Vanmorgen hoorde ik toevallig een reportage op de radio over een onderzoek dat werd uitgevoerd bij mensen die stervende waren. Er werd hen gevraagd waar ze het meeste spijt van hadden als ze terugblikten op hun leven. Het merendeel van deze levenswijze mensen betreurde dat ze niet méér hadden geprofiteerd van het leven, dat ze teveel tijd aan hun werk hadden besteed waardoor ze hun kinderen niet hadden zien opgroeien, en vooral dat ze onvoldoende hun persoonlijk geluk hadden nagestreefd. Deze woorden verrasten me nauwelijks. Velen komen immers pas tot de conclusie dat we slechts één leven hebben en dat het onze eigen keuze is om er al dan niet iets leuks van te maken, als het te laat is. Ik prijs mezelf gelukkig dat ik zelf niet zolang heb gewacht om tot dit besef te komen, al voelt het soms aan alsof ik tegen de stroom oproei...

Het mooie Honfleur in Normandië...

Nochtans heeft u zichzelf wellicht ook al eens betrapt op de gedachte om alle zekerheden van het leven drastisch overboord te gooien en vanaf nu gewoon echt te gaan genieten; weg met dat stressvolle werk en die baas die toch nooit helemaal tevreden is, gedaan met verhuis-, verbouw- of renovatieperikelen en de dwangmatige behoefte om het huis immer netjes te houden, geen gepieker meer over hoe we 'ooit' zullen moeten rondkomen met een klein pensioentje dat niet eens gegarandeerd is.. Hoe vaak maken we niet de bemerking dat we geleefd worden, in plaats van echt te leven? En ja, natuurlijk zijn er heel wat redenen die ons verhinderen om zomaar alles achter ons te laten; kids, familie, status, de drang naar comfort en luxe, de behoefte aan zekerheid, etc... Ik denk dat het net die zaken zijn die bovenvermelde mensen vaak weerhielden om echt voor hun eigen geluk te kiezen. Maar misschien, heel misschien, kunnen mijn reisblog en mijn ervaringen enkelen onder jullie ertoe aanzetten om reeds NU dat tikkeltje meer te genieten van het leven. Om net iets vaker, al is het maar zo nu en dan, datgene te doen waar jij echt zin in hebt...

Onvergetelijke reiservaringen maken een rijker mens van je...

Ik geef toe, het was voor mij ook geen eenvoudige keuze om zowat een jaar geleden al mijn zekerheden op te geven. Met mijn professionele ervaring had ik de mogelijkheid om opnieuw te kiezen voor een ambitieuze job, die me ongetwijfeld financiële onafhankelijkheid zou bieden. De ervaring had me echter geleerd dat dit niet echt een gelukkige mens van mij zou maken. Ook de verkoop van mijn leuke appartementje in Mechelen, waar ik 12 jaar gelukkig heb gewoond, was geen evidente stap. Maar, als ik er nu, na een half jaartje rondreizen, op terugkijk, heb ik me deze (moeilijke?) beslissingen nog geen seconde betreurd. Ik heb er de voorbije maanden heel wat voor teruggekregen.

New York, dé stad blijft tot mijn verbeelding spreken

Zo heb ik een aantal prachtige steden, landen en locaties mogen (her)ontdekken, van de mooie Seine-vallei in Honfleur, tot het hectische Manhattan, gevolgd door het exotische Guatemala. Overal heb ik boeiende mensen leren kennen, leuke gesprekken gevoerd tussen pot en pint en unieke ervaringen gedeeld. En hoewel ik niet zal verbloemen dat er aan dergelijke onderneming een behoorlijk prijskaartje hangt, voel ik me een pak rijker dan voorheen. Rijker vanwege de prachtige landschappen die voor eeuwig op mijn netvlies staan gedrukt, de boeiende verborgen parels die ik her en der heb mogen ontdekken, unieke internationale vriendschappen die ik mag koesteren, kortom de levenservaringen die het reizen altijd met zich meebrengt.

Het fotogenieke Antigua.. I will see you again soon !

Met wellicht nog een half jaartje reizen voor de boeg, kan ik nu reeds zeggen dat mijn huidige reisproject geslaagd is. Uiteraard besef ik wel dat ik dit leven niet eeuwig kan leiden, en af en toe komt die duivelse gedachte opdoemen, van hoe het nu allemaal verder moet in de toekomst. Maar die gedachte kan niet opwegen tegen de vele mooie momenten die ik heb mogen beleven en ongetwijfeld nog zal beleven in de komende maanden. Niet dat ik me hiermee een held voel, laat staan dat ik neerkijk op het leven van anderen. In de toekomst is er trouwens nog voldoende tijd om te piekeren. Maar niets of niemand kan me de vreugde ontnemen die ik de voorbije maanden heb mogen ervaren. En ik hoop dat ik hiermee enkelen onder jullie kan inspireren om zelf ook eens af te wijken van de vooruitgestippelde veilige paden die we immer maar al te naarstig volgen.

Reizen, dat is leuke mensen leren kennen en een pintje drinken in een prachtig landschap

Voor de trouwe volgers van mijn reisblog, kan ik hierbij ook mijn plannen voor de komende maanden uit de doeken doen. Nu vrijdag ( 24 januari ) vertrek ik voor 4 weken naar Cuzco, Peru. Hier zal ik opnieuw Spaans gaan volgen en verblijven in een klein appartementje, kort bij de Plaza de Armas. Het wordt ongetwijfeld een leuk weerzien, want ik was reeds in het mooie Cuzco tijdens mijn vorige wereldreis. Deze koloniale stad is schitterend gelegen tussen enkele vulkanen op een hoogte van 3500 meter en is tevens de uitvalsbasis voor een bezoek aan Machu Picchu.

Plaza de Armas in Cuzco, mijn nieuwe thuis vanaf zaterdag...

Het was mijn bedoeling om vervolgens naar Colombia door te reizen, maar ene zekere Alba heeft mijn plannen doen wijzigen. Want als ik zonet zei dat de voorbije maanden mij rijker en gelukkiger hebben gemaakt, is dat wellicht ook omdat ik tijdens mijn verblijf in Guatemala een fantastische dame heb leren kennen die ik sinds enkele weken 'mijn vriendin' mag noemen. In de naam van de liefde heb ik dus beslist om einde februari opnieuw naar Antigua af te reizen, om mijn geliefde te gaan opzoeken. Ook dat wordt wellicht een meer dan aangenaam weerzien. Niet alleen met Alba, maar ook met mijn favoriete bar El Portal en de Antiguena Spanish Academy waar ik nog meer Spaans zal gaan volgen.

Als je afwijkt van vooruitgestippelde paden kom je soms mooie dingen tegen, my dear Alba :-)

Dus voor hen die voorlopig nog het comfort van de sofa en de dagelijkse verplichtingen verkiezen, jullie kunnen ook de komende maanden nog een stukje meegenieten van mijn avonturen. Moest er zich daarentegen toch iemand geprikkeld voelen om ook een nieuwe stap in het leven te zetten, dan hoor ik het graag! Geloof me, zij die de stap wagen zullen zich nooit eenzaam voelen en terecht komen in een wereld waarvan ze het bestaan nooit hadden vermoed... Tot in Peru !