Mijn ( voorlopig ) laatste weekje Guatemala...

Een drietal maanden geleden stapte ik op het vliegtuig richting Cusco, Peru. Mijn verblijf van een maand in deze mooie koloniale stad lijkt echter een eeuwigheid geleden. Ondertussen vertoef ik immers al twee maanden in het aangename en zonnige Antigua, Guatemala. Maar ook aan dit mooie hoofdstuk van mijn reisverhaal komt nu stilaan een einde. Een afgesloten hoofdstuk betekent echter niet dat dit sprookje op zijn einde loopt...




De Ark, nog altijd het symbool van Antigua...

Zoals reeds aangehaald in mijn vorige reisverslag, zowat een maand geleden, begint Antigua meer en meer aan te voelen als mijn thuisstad. Eén en ander heeft als gevolg dat mijn reisavonturen zich momenteel beperken dat een dagelijkse uitstap naar mijn kantoor in El Portal, mijn dagelijkse portie Spaans en elke avond in spanning toekijken of vulkaan Fuego nog niet op ontploffen staat. Niet meteen materiaal om elke week een flitsend reishoofdstuk neer te pennen. Maar nu het einde van deze etappe stilaan in zicht komt en de reeds vaak aangehaalde Semana Santa achter de rug ligt, heb ik toch weer wat inspiratie gevonden.

Vulkaan Fuego, almaar aktiever. De natuur in al zijn kracht!

De voorbije week was de drukste week van het jaar in Antigua, Guatemala. In tegenstelling tot bij ons in België, is de Paasperiode hier zowat de belangrijkste festiviteit van het jaar. Vooral in de katholieke stad Antigua, die een rijke historie en traditie van processies en bloementapijten heeft ter nagedachtenis van ene zekere Jezus. Jullie kregen hier reeds een voorsmaakje van te zien in mijn eerdere verslagen. Maar niets kan tippen aan de drukte, de indrukwekkende stoeten en de wonderbaarlijke bloementapijten die zich de voorbije week lieten bewonderen. Vooral vrijdag was de moeite! Ik durf niet zeggen hoeveel toeristen er zich die dag in Antigua bevonden, maar ik vermoed enkele honderdduizenden. Speciaal voor de gelegenheid had ik een weekje vrij genomen op school en ook mijn wederhelft heeft het grootste deel van de heilige week in Antigua kunnen doorbrengen. Blij dat ik het heb mogen meemaken, maar anderzijds, ik denk dat ik nu wel genoeg processies en bloemen gezien heb voor de rest van mijn leven.

De indrukwekkende processies tijdens Semana Santa..

Inmiddels is de rust in Antigua volledig weergekeerd, tot opluchting van velen. Ik kan me terug rustig in het stadspark zetten met mijn krant en op mijn gemak van mijn koffie genieten in El Portal. Het klinkt misschien allemaal niet zo spannend, maar voor mij is het prima zo. En als de stad uiteindelijk in slaap dreigt te vallen, is er altijd nog de vulkaan Fuego die almaar vaker van zich laat horen. Dagelijks zijn er uitbarstingen en ik kijk inmiddels al niet meer op van een ( kleine ) aardbeving meer of minder. Volgens de krant vrezen de naburige dorpen voor een grotere uitbarsting de komende weken, maar zelf heb ik niet de indruk dat er in Antigua veel paniek heerst hieromtrent.

Mijn kantoor, koffiebar El Portal. I will miss this place.

Met een beetje geluk kan ik de uitbarstingen maandag vanuit de lucht bewonderen, want maandag is de dag dat ik ( met een stukje pijn in het hart ) afscheid zal nemen van Antigua. Bedoeling is om een tweetal maanden in België te verblijven, om samen met vrienden en familie toe te zien hoe België de Wereldbeker wint. Of minstens even amusant, de verkiezingen van nabij te volgen. Maar ik zal deze tijd ook nuttig besteden door mij opnieuw met volle overgave op het schrijven te storten. Ook op het programma staan het volgen van enkele korte schrijfcursussen, mijn 40e verjaardag, bezoek van Alba in juni én minstens één keer per week naar de frituur gaan!

De reden waarom ik altijd maar blijf terugkomen.. En ik heb het niet over de achtergrond!

Hoewel de avonturier in mij er niet echt van houdt om ver vooruit te plannen, heb ik toch ook reeds een plan voor de tweede helft van het jaar. Half juli zal ik wellicht opnieuw naar Guatemala ( en mijn wederhelft ) trekken, dit dan voor een periode van 3 tot 6 maanden. Waar ik de voorbije periode vooral focus heb gelegd op het aanleren van de Spaanse taal, zal ik me dan volledig toeleggen op het schrijven. Bedoeling is om tegen einde van dit jaar mijn tweede boek af te ronden. Want ook al heb ik me de voorbije maanden meer beziggehouden met enkele kortverhalen en poëzie, mijn ambitie om te schrijven is nog altijd even brandend. En nu ik onlangs te horen heb gekregen dat er voor de eerste keer een gedicht door mijn hand geschreven, zal worden gepubliceerd, is de motivatie nog meer toegenomen.

Eén van de vele fotogenieke plekjes van Antigua, vulkaan Agua op achtergrond

Maar bon, het plan is dus om half juli voor minstens drie maanden naar Antigua terug te keren. Ik heb inmiddels bevestiging gekregen dat ik dan opnieuw in mijn huidige woning zal kunnen verblijven. Dit wil met andere woorden zeggen dat zij die een bezoek aan Antigua en/of Guatemala overwegen, zeker welkom zijn in de periode tussen half juli en half oktober. Mijn huis beschikt over een mooie gastenkamer, een mooie tuin met zicht op de vulkanen, en de ligging is perfect. Het zou me plezier doen om vrienden of familie te mogen verwelkomen en hen een stukje van mijn paradijs te laten zien. Verblijven doe je hier trouwens gratis, al mag je mij en Alba altijd trakteren op een etentje en een flesje wijn. ( Een restaurant-bezoek is hier minstens de helft goedkoper dan in België by the way ).

Mijn huisje. Vanop het terras zie je alle vulkanen rondom Antigua.

Voor mensen die effectief interesse hebben in een bezoek aan het prachtige Guatemala sta ik graag ter beschikking voor meer gedetailleerde info. Antigua zelf is uiteraard een toeristische trekpleister op zichzelf, maar is tevens een goede uitvalsbasis voor verschillende andere bezienswaardigheden. Het imposante meer Atitlan ( Panajachel ), met zijn prachtige vulkanen, is ongetwijfeld een ander hoogtepunt. Voor mij één van de meest fotogenieke plekken van Latijns-Amerika! Voor liefhebbers van natuur en actie is er Semuc Champey, een prachtig natuurreservaat waar je stevige trektochten kan maken of kan zwemmen in kristalheldere bronnen. Voor een dagje of weekendje strandplezier kan je onder meer terecht in Monterrico. Vooral een aanrader als je nog nooit zwart zand hebt gezien. Al deze bestemmingen liggen op nauwelijks enkele uurtjes rijden van Antigua. Een andere aanrader, maar wel verder gelegen, zijn de ruïnes van Tikal ( in het stadje Flores, Peten). Zonder enige twijfel is dit Mayaruïne-complex het meest indrukwekkende van
Midden-Amerika.

Lake Atitlan, een stukje paradijs in Guatemala..

Ziezo, ik hoop dat dit sommigen onder jullie kan inspireren. Toegegeven, een vliegtuigticket naar Guatemala is niet goedkoop en het is best een eindje vliegen, maar je krijgt er heel wat voor in de plaats. Zowel voor zij die op zoek zijn naar cultuur als avontuur, als voor zij die eens een ander continent willen ervaren maar op een comfortabele en veilige manier, bieden Antigua en Guatemala waar voor hun geld. En al weet ik dat het niet getuigt van veel bescheidenheid, maar met mij en Alba als gratis gidsen ben je hier als toerist echt wel met je kont in de confituur gevallen!


Tot binnenkort in België !

Literair Intermezzo : Weg Naar Nergens - DEEL IX ( Slot )

Hoofdstuk XVII

 

 

Vandaag is vrijdag. Voor de laatste keer deze week wandelt Moreno in alle vroegte naar het postkantoor. Ook al is hij zo goed als zeker dat er ook vandaag geen brief voor hem zal zijn toegekomen, iets in Moreno zegt dat vandaag anders zal zijn dan alle vorige dagen. Zodra hij het postkantoor binnenstapt, ziet hij hoe zijn vaste postbeambte hem al van in de verte toelacht en een briefomslag in de handen houdt. 'Het is niet waar, is er werkelijk een brief voor me toegekomen?' roept Moreno uit met een haast kinderlijk enthousiasme. 'Ik denk van wel' glimlacht de oudere man met kepie hem toe, en alsof hij een vaste vriend des huizes is overhandigt hij de enveloppe aan de jonge bendeleider. De man kijkt gemoedelijk toe hoe Moreno het handschrift op de brief bestudeert en uitroept dat het wel degelijk de handen van zijn broer zijn die deze brief hebben geschreven.

 

Moreno kan het nauwelijks geloven. Hij had de hoop zo goed als opgegeven, maar hier in zijn handen, houdt hij wel degelijk een brief van Jorge vast. En nu twijfelt hij, zal hij de brief hier al beginnen lezen, of neemt hij hem mee naar huis, om hem daar in alle rust te kunnen lezen. Hij verkiest om de spanning er nog even in te houden en neemt de ongeopende enveloppe stevig in de handen geklemd huiswaarts. Tijdens zijn wandeltocht naar zijn huidige verblijfplaats voelt Moreno de spanning en nervositeit in zijn lichaam oplopen. Hij beseft dat de inhoud van de brief mogelijk zijn leven voorgoed zal veranderen, misschien zit hij vandaag nog in een vliegtuig richting Amerika. Fantaserend over alle mogelijkheden die nu voor hem openliggen, heeft Moreno totaal geen aandacht voor de zwarte terreinwagen die langzaam achter hem aan rijdt.

 

*

 

Het is vrijdagnacht. Een lichaam drijft over de donkere rivier in de richting van de zee. Het naakte lichaam vertoont zware littekens en gruwelijke verminkingen. Enkele ledematen lijken verwijderd of drijven losjes langsheen de romp. Het mannelijke geslachtsorgaan ontbreekt, er is enkel een gapende wonde te zien. Net voor het lichaam in de eeuwigheid van het water wegzinkt vallen er op de borstkas nog de gekerfde letters te zien 'Kindermoordenaar'. Het is duidelijk dat de persoon die dit lichaam heeft toegetakeld er een diepe haat voor voelde. Het is duidelijk dat Mariela wel degelijk de echte zus van Marcos was.

 

 

 

 

Epiloog

 

 

Hallo Moreno, hallo beste broer !

 

Mijn lieve kleine broer. Wat doet het me plezier om je brief te lezen, wat een verrassing. Maar het doet me veel plezier dat het goed met je gaat. Ik heb er trouwens nooit aan getwijfeld dat je een goede leider zou zijn voor de bende. We hebben immers dezelfde genen.

 

Lieve broer, ik heb je de voorbije maanden verschillende keren proberen te bellen, maar ik denk dat je nummer niet meer bestaat. Ik geef je dus hierbij alvast mijn email, zodat je me meteen kan e-mailen als je deze brief ontvangt. Jorge.Jorarbila@gmail.com. Schrijf me zo vlug mogelijk broer!

 

Hier gaat alles goed Moreno. Ik woon samen met Izabelle in een nieuwbouwappartement in een buitenwijk van Boston. Ik werk in een fitnessclub hier en Izabelle werkt in een hotel. Nu ja, nog even, want weet je wat broer? Ik word vader! Kan je dat geloven Moreno, ik word vader, binnen vier maanden verwachten we ons eerste kindje. We moeten elkaar zo snel mogelijk zien broer. Het leven is hier zoveel aangenamer, ik denk dat jij het hier ook goed gaat vinden.

 

Luister Moreno. Je moet me zo snel mogelijk contacteren als je de brief ontvangt. Ik heb totaal geen vertrouwen in die kerel van een Marcos. Die is tot alles in staat. Ik denk dat het voor jou ook tijd is om de stad te verlaten Moreno, om een ander leven te beginnen. Net zoals ik vier jaar geleden. Ik ga je helpen beste broer, ik ga je helpen, ik beloof het.

 

Ik wil dat je moeder nog zeker één keer bezoekt en dat je haar deze brief laat lezen. Zo zal ze weten dat het goed met mij gaat en dat jij ook veilig zal zijn. Het zal haar plezier doen, ze zal in vrede kunnen gaan. Zeg moeder dat ik haar graag zie, ondanks alles broer. En broer, ik zie jou ook graag. Ik ben trots op je.

 

We zien elkaar gauw!

 

Jorge.    

    

Literair Intermezzo : Weg Naar Nergens - DEEL VIII

Hoofdstuk XV

 

 

In de verduisterde woonkamer bevinden zich vijf mannen, gezeten rondom een houten tafel. In het midden van de tafel een lege fles rum. Een andere fles wordt in aangehouden tempo van persoon tot persoon doorgegeven. Enkel Moreno past als hem de halfvolle fles wordt aangereikt. Wél rookt hij net als de anderen, met de nodige flair, een dikke sigaar, type Habana. In de hoek van de kamer staat de televisie aan. Een donkere gespierde rapper kraamt brutale woorden uit, terwijl halfnaakte dames rondom hem dansen. Voor Moreno klinkt de tekst eerder flauw, alsof de zanger niet weet hoe het er in het echte gangsterleven aan toe gaat.

 

De man aan de tafel die momenteel het woord voert is Bernal. Met zijn bleke gelaat en zijn tengere, ietwat slungelachtige lichaam, valt zijn verschijning op in dit bonte gezelschap. Maar er kan geen twijfel zijn dat Bernal wel degelijk een belangrijke figuur is in de bende van Moreno. Hij is nummer drie in de hiërarchie, na Moreno en Rafaël. Ook al is hij niet de lieveling van Moreno, vanwege zijn wispelturige persoonlijkheid, feit is dat niemand in de stad een betere toegang heeft tot wapens dan Bernal. En wapens is exact wat Moreno en zijn bende nodig zullen hebben. Veel wapens, zware wapens. Luisterend naar de indrukwekkende lijst van vuurwapens die Bernal tegen zaterdag zal kunnen voorzien, voelt Moreno zich dan ook almaar beter bij elk woord van zijn nummer drie.

 

Ook Ricardo geniet duidelijk van het relaas van de blanke wapenleverancier. Sinds hij uit het leger is gezet, vanwege zijn oncontroleerbare neiging tot geweld, heeft Ricardo zich aangesloten bij de bende van Moreno. Vanwege de toewijding die hij sindsdien heeft getoond, en vooral ook vanwege zijn indrukwekkende postuur, is de ex-militair ondertussen opgeklommen tot nummer vier in de hiërarchische ladder van de bende. Moreno prijst zich dankbaar en gelukkig dat hij zaterdag op Ricardo zal kunnen rekenen. Met zijn expertise is hij immers dé man op wie de hele bende rekent.

 

Nummer vijf van het gezelschap is een meer elegant type, gekleed in een duur ogend maatpak, waarvan de das inmiddels is losgeknoopt. Maar zijn dreigende uiterlijk en vooral zijn donkere venijnige ogen doen vermoeden dat ook de elegante man geen zuiver geweten heeft. Afgestudeerd als advocaat in de duurste universiteit van de stad, verloor Javier zijn licentie nadat hij werd beschuldigd van corruptie. Het heeft hem echter niet belet om zijn praktijk verder te zetten, zij het op een minder legale wijze. Met zijn kennis van het milieu en zijn knap stel hersenen is deze nummer vijf de strateeg van de bende. En terwijl hij aanhoort over welk wapenarsenaal de bende zaterdag zal beschikken, beginnen zich in Javier's hoofd de wildste strategieën te ontwikkelen.

 

 

 

Hoofdstuk XVI

 

 

Het is reeds middernacht gepasseerd als de bijeenkomst van de kopstukken op zijn einde loopt. Op uitzondering van Moreno, heeft iedereen behoorlijk gedronken en de sfeer is behoorlijk uitgelaten. Vier flessen rum en de opzwepende woorden van Bernal hebben hun effect niet gemist. En als Javier hierop zijn voorstel over de te volgen strategie voor zaterdag op tafel gooit, overheerst een gevoel van onoverwinnelijkheid. Moreno weet dat hij zijn kornuiten dit moment moet gunnen, hij weet dat de drank hen de moed zal geven die nodig is. Maar eveneens beseft de berekende bendeleider dat hij zaterdag volledig op elk van hen zal kunnen vertrouwen.

 

Het plan voor het weekend is duidelijk. Zoals elke zaterdag zullen Moreno en zijn top vijf elkaar in de avond ontmoeten in de discotheek Chocolate. Daarna zullen ze naar de bar van Fernando trekken. Hier bespreken ze telkens het relaas van de voorbije nacht en tellen de opbrengst. Er is geen twijfel dat Marcos en zijn bende zullen toeslaan op één van deze twee locaties. In de straten rondom beide gebouwen zullen Moreno's handlangers dan ook op uitkijk staan. En zelfs in het geval van een verrassingsaanval zal de bende voorbereid zijn, onder meer met de twee granaatwerpers die Bernal zal voorzien. Het objectief van de avond is eenduidig: Marcos zal de plaats niet levend verlaten.

 

De volgende dag is Moreno reeds vroeg uit de veren. Vandaag is donderdag, nog twee dagen voor de allesbeslissende strijd zal plaatsvinden. Nog twee dagen waarin Moreno een brief hoopt te ontvangen van zijn broer.  Zoals alle vorige dagen van deze week trekt hij stipt om 8 uur naar het lokale postkantoor om te kijken of er internationale post voor hem is toegekomen. Enerzijds zou het voor de jonge bendeleider een enorme opluchting zijn als hij eindelijk iets te horen zou krijgen van Jorge, anderzijds is hij er ook op gebrand om de strijd van zaterdag tot een goed einde te brengen. Het enthousiasme en de strijdvaardigheid van zijn bendeleden hebben Moreno nieuwe moed gegeven. Hij is zelfs kwaad op zichzelf dat hij de voorbije week aan alles is gaan twijfelen.

 

Moreno beeldt zich reeds de trots en fierheid in die hij zal voelen, als hij zijn grote broer binnenkort zal kunnen vertellen hoe ze Marcos en zijn bende in de vernieling hebben gedrukt. Misschien zal Jorge zelfs wel jaloers zijn als Moreno hem vertelt dat hij de heerschappij over de hele stad in handen heeft genomen. Maar als de postbeambte achter de balie hem opnieuw gebaart dat er geen brief voor hem is toegekomen, is het toch een gevoel van teleurstelling dat Moreno overvalt als hij het kantoor weer verlaat. 



Literair Intermezzo : Weg Naar Nergens - DEEL VII

Hoofdstuk XIII

 

 

 

Mijn dierbare broer,

 

ik ben niet zeker of je deze brief ooit zal te lezen krijgen, maar ik bid tot God van wel. Sta me toe om je eerst te zeggen dat ik hoop dat alles goed gaat met jou en Izabelle en dat jullie gelukkig zijn in de Verenigde Staten. Als jullie daar tenminste nog wonen natuurlijk. Het is inmiddels meer dan drie jaar geleden dat we elkaar nog hoorden of zagen, maar het moment is nu gekomen om opnieuw met elkaar te praten broer. Ik heb je zoveel te vertellen.

 

Gisteren ben ik mama gaan bezoeken in de gevangenis. Het was lang geleden dat ik haar nog gezien had en ik moet je eerlijk zeggen dat het niet goed gaat met haar. Mama heeft kanker, ze heeft niet lang meer te leven. Als je nog afscheid van haar wil nemen, zal je je moeten haasten broer. Het spijt me om je dit te moeten vertellen. Het deed me veel pijn om moeder zo te zien aftakelen, maar ik ben er zeker van dat ze hoopt om jou nog minstens een keer te zien. En om eerlijk te zien, ik hoop je zelf ook terug te zien broer. Het zou me goed doen om met je te kunnen praten. Ik weet dat we in het verleden niet altijd beste vrienden waren, maar nu heb ik echt nood aan je raad.

 

De zaken in de wijk gaan nog altijd goed, maar er is wel veel veranderd sinds je hier vertrokken bent. Marcos heeft nu zijn eigen handel opgericht, en hij heeft de verkoop in het zuiden van de stad volledig in handen. Ik ben bang dat hij meer en meer zal willen in de toekomst. Het is niet meer zoals vroeger Jorge, het geweld neemt elke dag toe. Ik weet dat er vroeger ook vaak geschoten werd, maar nu is het erger broer, elke dag wordt het erger. Vorige week heeft de bende van Marcos Pablo neergeschoten. Als vergelding, omdat wij enkele dagen ervoor twee kerels van zijn bende hadden gedood.

 

Weet je broer, toen ik nog een kind was, nam ik me voor dat ik nooit deel zou uitmaken van de oorlog in onze straten. Ik had een plan voor de toekomst, ik zou het elders maken. Maar de waarheid is dat sinds ik de leider van de bende werd, ik al 8 mensen heb vermoord. Omdat ik dacht dat het nodig was voor de zaak, begrijp je Jorge? Ik wou je nooit teleurstellen broer, daarom heb ik gedaan wat ik dacht dat jij zou doen. Ik besef nu dat ik altijd heb gehandeld zodat jij trots op mij zou kunnen zijn. Ik wou een even goede leider zijn als jou. Ik wou dat iedereen zou zeggen dat ik even goed was als jij. Maar vooral wou ik dat jij trots op me zou zijn broer. Weet je dat?

 

Maar Jorge, ik weet niet of ik het nog kan volhouden. Ik weet niet of ik dit leven nog wil. Ik moet echt met je praten broer, zo snel mogelijk. Ik heb voldoende geld, en zou liefst van al een nieuw leven beginnen, ver hier vandaan. Een normaal leven, zoals het jouwe. Als iemand me kan begrijpen, dan ben jij het wel. Maar ik heb niet veel tijd broer. Ik verwacht dat binnen een week of zo de strijd met Marcos volledig zal losbarsten, en wie weet wat er dan allemaal kan gebeuren. Dus broer, alsjeblieft, bel me zodra je deze brief ontvangt. Ik zie je graag.

 

Moreno.

 

 

 

Hoofdstuk XIV

 

 

Het is dinsdag, er zijn precies zeven dagen verstreken sinds Moreno de brief schreef naar zijn broer. Nog steeds heeft hij niets van Jorge vernomen. Volgens de man van het postkantoor zou het hooguit 4 werkdagen duren, vooraleer de brief zou toekomen in Amerika. Moreno begint stilaan te twijfelen of zijn broer ooit zijn brief zal ontvangen.

 

Gisteren is Moreno opnieuw naar de gevangenis gegaan, om zijn zieke moeder te bezoeken. In tegenstelling tot zijn vorige bezoek hadden ze ditmaal een gesprek dat als aangenaam kan worden beschouwd. In zoverre hij een aangenaam gesprek met haar kon voeren. Voor Moreno was het een bevreemdende ervaring. Ook al zou hij zijn moeder nooit kunnen vergeven wat zij hem in het verleden heeft aangedaan, hij had deze keer echt het gevoel dat zij luisterde toen hij sprak. Het leek zelfs alsof ze hem begreep. En op zijn beurt, toonde Moreno ook interesse toen zijn moeder aan het woord was, al was het soms moeilijk om haar te verstaan.

 

Toen Moreno vertelde over de brief die hij naar zijn broer had gestuurd, antwoordde de zieke vrouw dat ze echt wenste dat deze effectief zou toekomen. Maar de waarheid was dat ze zelf al meer dan 5 maanden niets meer van haar oudste zoon had gehoord, waardoor ze vermoedde dat hij mogelijk verhuisd was, of misschien opnieuw in moeilijkheden verkeerde. Hierop volgde een zucht, die duidelijk maakte dat het gesprek was afgelopen.

 

Moreno schrikt als hij plots een bericht op zijn telefoontoestel ontvangt. Hij smeekt God dat het een bericht van zijn broer mag zijn, maar het is een bericht van zijn spion in de bende van Marcos. En ook al staat er slechts één woord in het bericht, de inhoud is veelzeggend: 'Zaterdag!'. Moreno heeft niet meer woorden nodig, hij weet wat dit betekent. Deze zaterdag zullen Marcos en zijn bende actie ondernemen. Zaterdag zal beslist worden wie er over deze stad zal heersen.

 

Er resten Moreno nog vier dagen om zich voor te bereiden. Hij twijfelt er niet aan dat Marcos zal toeslaan met zijn volledige bende én dat ze zware wapens zullen gebruiken. Marcos houdt niet van halfslachtig werk. Moreno voelt hoe de adrenaline zich via zijn bloed een weg naar zijn hoofd baant. Zaterdag wordt een beslissende dag in zijn jonge leven. Maar hij zal er klaar voor zijn, zoveel is zeker. Marcos en zijn volledige bende zullen zich mogen verwachten aan een warm onthaal.

 

Wanneer hij het nummer van Rafaël indrukt op zijn toestel, gaan Moreno's gedachten opnieuw uit naar zijn broer. Hoe trots zal zijn broer wel niet zijn als hij verneemt dat Moreno de volledige heerschappij over de stad heeft veroverd.





Literair Intermezzo: Weg Naar Nergens - DEEL VI

 

Hoofdstuk XI

 

 

Het is inmiddels een week geleden dat Moreno naar de rivier is gegaan, samen met Rafaël. Nog steeds is de storm in zijn hoofd niet getemperd. Zijn nachtmerrie van de eerste nacht was slechts de voorbode van vele, de ene al gruwelijker en realistischer dan de andere. Ook al beseft Moreno dat een nakende wraakactie van Marcos momenteel zijn grootste gevaar vormt, hij vreest deze dagen meer de nacht en het duister dan zijn aartsvijand. Tegen nachtmerries kan een mens zich moeilijk verdedigen.

 

Daarenboven weet Moreno dat het nog minstens een week zal duren vooraleer hij zich aan een nieuwe aanval van Marcos hoeft te verwachten. De informatie die hij op vaste tijdstippen krijgt van Jorge, zijn infiltrant in de bende van Marcos, bevestigt dat die nog meer tijd nodig heeft om te herstellen van zijn zware verwondingen na de vechtpartij. Moreno is opgelucht dat het niet Jorge was, die onlangs werd ontmaskerd als spion in Marcos' bende. Jorge is immers doorgedrongen tot de nauwe cirkel van intieme vrienden rondom Marcos en de informatie die Moreno via hem ontvangt, heeft hem al meermaals het leven gered. Minder goed is het echter Pablo vergaan, zijn tweede spion. Blijkbaar hadden enkele leden van Marcos' bende hem opgemerkt tijdens het feest, wat de negentienjarige Pablo zou bekopen met zijn leven. Alweer een lichaam dat zijn finale bestemming vond in de rivier.

 

Meer dan ooit voelt Moreno deze dagen de behoefte om met iemand te kunnen praten, met iemand die hij kan vertrouwen, de dingen kan zeggen zoals hij ze werkelijk voelt. Natuurlijk zou hij met Rafaël kunnen praten, maar iets weerhoudt hem hiervan. Uiteindelijk heeft Moreno immers nog altijd een leidersrol te vervullen, een reputatie hoog te houden. Elke zwakte die hij nu zou vertonen, al was het aan zijn trouwste kompaan, zou in zijn nadeel kunnen spelen.

 

Als hij nu maar met zijn broer zou kunnen praten. Die gedachte speelt Moreno al enkele dagen regelmatig door het hoofd. Zijn broer zou wellicht de enige zijn die zijn gevoelens zou begrijpen, zonder ze te veroordelen. Als geen ander zou Moreno's broer de situatie herkennen waarin Moreno verkeert. Maar het grote probleem is dat de jonge bendeleider geen idee heeft waar zijn broer zich momenteel bevindt, zelfs niet of hij nog in leven is. In de huidige omstandigheden ziet Moreno nog slechts één persoon met wie hij zou kunnen praten.

 

 

 

Hoofdstuk XII

 

 

De laatste keer dat Moreno zijn moeder bezocht in de staatsgevangenis, is inmiddels meer dan twee jaar geleden. Hij hield niet van de grijze sfeer in het gebouw en alle pogingen tot een gesprek met zijn moeder eindigden steeds weer in felle ruzies. Op een zekere dag zei ze dat het beter was dat Moreno haar niet meer zou komen bezoeken. En zo geschiedde, tot vandaag...

 

Ook al kost het hem enorm veel moeite, de nood om met iemand vertrouwd te praten, iemand van zijn eigenste familie, is momenteel te groot. Maar wanneer Moreno de gebroken vrouw ziet, met grijs en onverzorgd haar, die zich aan de andere kant van het raam neerzet, schrikt hij. Zijn moeder ziet er tien jaar ouder uit dan de laatste keer dat hij haar zag en de bleke tint in haar gelaat laat er geen misverstand over bestaan dat het niet te best met haar gaat. 'Wie heeft het je verteld?' begint de getormenteerde vrouw het gesprek. Haar stem klinkt ruw en schor, alsof ze de hele dag aan een stuk door heeft gerookt. 'Wie heeft me wat verteld?' vraagt Moreno luidop. Zijn voornemen om de kalmte te bewaren en een rustig gesprek met zijn moeder te voeren lijkt reeds vervlogen.

 

'Dus niemand heeft je iets verteld. Dus je weet het niet?' 'Wat zou ik dan moeten weten moeder, zeg me, wat is er aan de hand?'. Moreno's stem klinkt nog steeds te luid, maar ditmaal is het eerder uit angst dan uit woede. Hij voelt aan dat het niet het juiste moment is om een ruzie te beginnen, en houdt even de adem in. Zijn moeder laat op haar beurt een stilte vallen, zucht net luid genoeg opdat Moreno het kan horen, en kijkt haar zoon vervolgens aan met een doffe blik die door merg en been gaat. 'Ik ben ziek jongen, je moeder heeft kanker. De dokters geven me nog enkele weken. Je wist het dus echt niet. Tja, het spijt me jongen, sorry.'

 

Moreno zegt niets, en met onbewogen gezicht blijft hij de ogen van zijn moeder aankijken. Maar in zich voelt hij hoe het bloed begint op te borrelen, het kost de drugskoning alle moeite van de wereld om niet alles rondom hem stuk te beginnen slaan. Na wat oneindig veel minuten lijken voelt hij hoe de woede in hem langzaam mildert. En dan, eindelijk, na al die tijd, komen de tranen. Hier, in het kille gebouw van de gevangenis, gezeten bij zijn stervende moeder die hij altijd heeft veracht, begint de meedogenloze bendeleider te huilen zoals hij nooit eerder gehuid heeft. Tranen blijven komen, inclusief gesnotter en gesnik. Moreno lijkt opnieuw de naïeve verlegen jongen die hij niets eens zoveel jaren geleden was. Wat verlangt hij naar de tijd dat hij nog voetbal speelde op de heuvel, toen zijn beide ouders en zijn broer altijd in de buurt waren. 



Literair Intermezzo : Weg Naar Nergens - DEEL V

 

Hoofdstuk IX

 

 

De rest van de rit leggen Moreno en Rafaël in stilte af. Deze stilte wordt niet doorbroken als ze na een half uur rijden toekomen aan de dijk en Rafaël systematisch de lichten van de wagen dooft. Deze plek, alwaar de rivier uitmondt in zee, is een geliefkoosde plaats om zaken te laten verdwijnen voor de eeuwigheid. Politie en leger zie je hier nooit, al bestaat er geen twijfel dat ook zij de plaats maar al te goed kennen. Maar smeulende potjes worden hier in deze stad nu eenmaal liever toegedekt gelaten, en de doden hoor je niet protesteren.

 

Het valt Moreno zwaar om opnieuw het mooie gezicht van Mariela te aanschouwen. Haar gelaat heeft inmiddels een spookachtig witte kleur aangenomen, maar haar schoonheid is nog niet vervaagd. Maar er rest Moreno geen tijd om erbij stil te staan. Met de hulp van Rafaël neemt hij het lichaam uit de koffer en op automatische piloot werpen ze het in de stroming. Ze laten hun geweten geen kans om vragen te stellen. En vervolgens kijken ze stilzwijgend toe hoe Mariela onstuimig meedrijft op het water en zich langzaam laat wegzinken in het duister. Als was ze een leeg flesje frisdrank, ballast zonder waarde, op weg naar een eeuwige reis op zee.

 

Van zodra het lichaam volledig uit hun gezichtsveld is verdwenen, zetten Rafaël en Moreno zich terug in de wagen. Nog steeds hebben ze geen woorden gewisseld, bang als ze zijn om de doden wakker te maken. Of eenieder strijdend met zijn geweten, een strijd die ze enkel in stilte kunnen voeren. Na enkele minuten is het opnieuw Rafaël die als eerste de stilte onderbreekt. 'Chef, denk jij soms wel eens na over het leven dat we leiden. Herinner jij je hoeveel lichamen we reeds tot hier hebben gebracht?' Moreno antwoordt ditmaal zonder aarzelen: 'Om eerlijk te zijn Rafaël, ik heb er nooit bij stilgestaan, tot...' Dan slikt hij zijn woorden in, alsof hij bang is voor wat hij heeft te zeggen. 'Tot wanneer baas, zeg het me, tot wanneer?' Het is niet Rafaël's gewoonte om aan te dringen bij zijn baas, maar de behoefte om bij zijn leider een spoor van menselijkheid vast te stellen is te sterk.

 

Moreno voelt het ook zo aan en tegen alle gewoonte in voelt hijzelf ook de behoefte om te zeggen wat hij zeggen wil: 'Tot vanmorgen Rafaël. Geloof het of niet, maar toen ik deze ochtend Mariela in mijn keuken zag staan, met die ongelooflijke glimlach van haar, verlangde ik ernaar om een normaal leven te leiden, met haar. Alsof ik voor de eerste keer in mijn leven kon voelen wat gelukkig zijn betekent. Ben jij ooit al eens echt gelukkig geweest in je leven Rafaël, hier in deze verdoemde hel waar wij leven? Ik zweer het je, deze morgen stond ik op punt om mijn dollars te nemen en weg te gaan, zo ver mogelijk hier vandaan. Een nieuw leven te beginnen. Zoals mijn broer. Ik zweer het je. En zie me nu beste vriend. Ik heb zonet het lichaam in zee geworpen van de enige persoon met wie ik me een ander leven kon voorstellen. En nu is het te laat. Nu hebben we geen andere keuze dan de weg te volgen die we zijn ingeslagen Rafaël. En ook al leidt die weg naar nergens, het is de enige die we kunnen volgen.'

 

 

 

 

Hoofdstuk X

 

 

Het is al één uur in de nacht als Moreno zich naar zijn slaapkamer begeeft, getormenteerd door de belevenissen van de voorbije 24 uren, die zich almaar in zijn hoofd blijven herhalen. Hij herinnert zich de vraag van zijn kompaan. Natuurlijk herinnert hij zich nog hoeveel dode lichamen ze reeds naar de rivier hebben gebracht. Hij kan zich de levenloze gezichten nog één voor één herinneren. Verbleekte gelaten met die doffe blik in de ogen. Het zijn beelden die voor altijd in zijn geheugen gegrift zullen staan. Maar altijd had hij ermee weten om te gaan. Als het nodig was om de business draaiende te houden, deed Moreno wat gedaan moest worden. Als leider van de bende kon hij zich geen zwakheden veroorloven.

 

Maar deze ochtend veranderde alles. Moreno was bereid om mensen te doden als dat nodig was voor de zaak, maar wat bezielde hem om een onschuldige jonge vrouw te doden, wiens goedheid het mooiste was dat hem ooit was overkomen. Hij beseft dat hij geworden is tot wat hij altijd had hopen te vermijden. Toen hij 13 was, zag Moreno voor de eerste keer hoe zijn broer iemand anders met een kogel afmaakte. Het was een traumatische ervaring, maar het ergste was dat hij dat niet kon laten merken. Het zou een teken van zwakte geweest zijn, iets wat niemand zich in de wijk kan veroorloven. Maar Moreno beloofde zichzelf die dag dat hij nooit zou worden als zijn broer. De harde waarheid is echter dat hij, nauwelijks enkele jaren later, nog erger is dan Jorge.

Acht. Acht lichamen heeft hij de voorbije twee jaar naar de rivier gebracht. En het laatste was er eentje teveel. Misschien maakt hij zichzelf iets wijs, maar Moreno is ervan overtuigd dat Mariela zijn leven had kunnen veranderen. Zij was het goede voorbeeld waar hij zo lang naar had gezocht. Als iemand hem zou voordoen hoe het is om een goed mens te zijn, zou het allemaal vanzelf gaan. Zo had hij het altijd voor zichzelf uitgemaakt. Maar samen met het lichaam van zijn reddende engel, was nu ook zijn hoop op een beter leven verdronken.

 

Vooraleer de slaap langzaam zijn intrede doet, bedenkt Moreno dat vanavond niet de laatste keer zal geweest zijn dat hij naar de rivier moet gaan. En even zeker is dat het ooit zijn lichaam zal zijn dat in de monding zal wegdrijven. Enkel het tijdstip dient nog te worden ingevuld. Als na het vele woelen uiteindelijk de vermoeidheid overwint, nemen Moreno's dromen hem mee naar de heuvel, alwaar hij zich ziet voetballen met zijn vrienden van weleer. Hij voelt de wind doorheen zijn haren strijken, de zon die zachtjes brandt, de onschuld die hem omringt. Hoe roept naar Philippe om hem de bal toe te spelen. Als hij de bal nader ziet komen, merkt hij dat het geen gewone voetbal is. Het is... Het is het hoofd van Mariela!





Literair Intermezzo : Weg Naar Nergens - DEEL IV

 

Hoofdstuk VII

 

 

Precies zoals Moreno had verwacht, komt Rafaël stipt om 8 uur in de avond aan in zijn huidige woonplaats. Moreno beschouwt hem al jaren als zijn meest trouwe vriend, al heeft hij hem dat nog nooit in zulke bewoordingen gezegd. Nadat zijn broer er enkele jaren geleden vandoor ging, was het Rafaël die tijdelijk de leiding nam over de verkoop in hun wijk. Gedurende twee jaren leidde hij de business bijna even goed als zijn voorganger. Maar geheel volgens de wensen van Moreno's broer, stond Rafaël na twee jaar de macht af aan Moreno zelf. Dat was immers de tijd die Jorge nodig had geacht om zijn jongere broer de nodige knepen van het vak te laten leren. Sinds de machtoverdracht vertoonde Rafaël dezelfde trouw aan zijn nieuwe leider dan aan zijn vorige. Moreno weet dat zijn trouwe kompaan niet zou aarzelen om zijn leven op te offeren voor dat van hem en hij beseft maar al te goed dat zulke loyaliteit niet evident is in hun wereld.

 

'Wel baas, wat is het probleem? Je klonk nogal serieus aan de telefoon. Hopelijk toch niets te ernstig?' De vragen van zijn vriend klinken Moreno niet als een verrassing in de oren, maar hij laat bewust even een stilte vallen. Om het belang van het moment te benadrukken, maar ook omdat hij moet zoeken naar de juiste woorden om Rafaël uit te leggen wat niet uit te leggen valt. Moreno beseft immers dat wat hij te zeggen heeft, mogelijk het leven van beiden voor goed zal veranderen.

 

'Weet je Rafaël, ik herinner mij een film over het leven van Al Capone. Er zit een uitspraak in die film die ik nooit zal vergeten. Al Capone zegt er dat wanneer iemand een leven leidt zoals het zijne, hij bereid moet zijn om al wie hem lief is, vrouw, familie en vrienden, binnen de 5 minuten voor eeuwig te verlaten, als de situatie dat vraagt. Weet je over welke film ik het heb?' 'Ik denk het niet chef', antwoordt een verontruste Rafaël; 'maar zeg me baas, waarom vraag je me dit?' 'Herinner je nog die knappe brunette die ik gisteren heb leren kennen op het feest?', vervolgt Moreno zijn relaas. 'Natuurlijk herinner ik haar, wat een schoonheid. Je hebt het alweer getroffen. Maar wat is er met haar baas?', vraagt Rafaël, almaar meer verward. 'Een schoonheid was het zeker, daar valt niet aan te twijfelen. Maar daarenboven is ze de zus van Marcos!' 'Wat? De zus van Marcos? Ongelooflijk! Ik wist niet eens dat die smeerlap een zus had. Ben je zeker dat ze zijn zus is baas?' 'Ongelooflijk of niet, het enige wat ik je met zekerheid kan vertellen Rafaël, is dat ze niet langer zijn zus is. Haar lichaam ligt in de koffer van mijn wagen. Ik hoop dat je geen andere plannen hebt vanavond...'   

 

 

 

 

Hoofdstuk VIII

 

 

Reeds tien minuten zitten Moreno en Rafaël in de wagen en al die tijd hebben ze geen woord gewisseld. Beiden lijken ze verzonken in gedachten en proberen ze in te schatten wat de gevolgen zullen zijn. Want één ding moge duidelijk zijn, als Mariela echt de zus was van Marcos, dan zal wat deze ochtend gebeurd is, niet zonder gevolgen blijven. De stilte wordt haast ondraaglijk en uiteindelijk is het Rafaël die de spanning niet langer verdraagt. 'Kan je me vertellen wat er juist gebeurd is baas. Wat is er gebeurd dat je haar zo toegetakeld hebt?'

 

Moreno zucht, hij begrijpt de angst van zijn kompaan, maar hij antwoordt niet. Hij voelt zich inmiddels ietwat rustiger, zijn gedachten draaien niet langer als een stalen tol in zijn hoofd. Maar als hij eerlijk is met zichzelf, dan weet hij het zelf niet. Moreno beseft niet wat hem bezielde toen hij deze morgen door het lint ging. Wanneer hij ziet dat Rafaël ondertussen almaar onrustiger wordt vanwege zijn stilte, probeert Moreno alsnog een antwoord te bedenken om de spanning enigszins te verlichten.

 

'Ik herinner me niet precies meer hoe het juist gebeurd is Rafaël, het is allemaal zo snel gegaan. Maar toen ze me zei dat ze de zus van Marcos was, werd alles plots zwart voor mijn ogen. Alsof de aarde onder mijn voeten plots verdween. Het was echt niet mijn bedoeling om haar te doden, echt niet. Het was een ongeluk Rafaël. Begrijp je, een ongeluk. Ik wou haar echt niet doden. Het ene moment dacht ik nog dat zij misschien de vrouw van mijn leven zou kunnen zijn, en enkele seconden later lag ze op de grond. Ze bewoog niet meer.' En opnieuw volgt er een lange stilte die Moreno op een vreemde manier op zijn gemak lijkt te stellen.

 

'Rij naar de dijk, de vaste plek. Als we haar lichaam daar in het water gooien, duurt het minstens enkele dagen voor de politie haar vindt. Als ze al ooit komt bovendrijven. Het zal ons in ieder geval tijd geven om na te denken over hoe het nu verder moet. Zodra Marcos te horen krijgt wat er met zijn zus is gebeurd, zal hij niet twijfelen om wraak te nemen. Dus het is belangrijk dat we voorbereid zijn.' Moreno klinkt opnieuw beredeneerd en ijzig kalm. Hij voelt hoe hij stilaan terug greep krijgt op de rol die hem door zijn broer werd toebedeeld. 'We hebben tijd chef, het gaat nog wel even duren voor Marcos hersteld zal zijn van gisteren', klinkt ook nu Rafaël al iets rustiger.

 

'Wat wil je daarmee zeggen Rafaël? Wat is er dan juist gebeurd gisteren, ik herinner me alles niet zo goed meer. Wat is er gebeurd na het gevecht?' vraagt Moreno in de hoop om voor eens en altijd te achterhalen wat zijn geheugen voor hem verbergt. Niet zonder enig leedvermaak doet Rafaël het verhaal van de voorbije nacht: 'Nadat Marcos en zijn bende de zaal kwamen binnengestormd en jou probeerde neer te steken, heeft de hele zaal zich tegen hem en zijn kompanen gekeerd. Je had het moeten zien baas, als laffe honden gingen ze ervandoor. Ze zijn helaas kunnen ontkomen, maar Marcos heeft fameuze klappen gekregen, hij was er behoorlijk erg aan toe. Dus geloof me baas, het gaat echt wel een tijdje duren voor die hersteld zal zijn. Maar je hebt gelijk baas, van zodra hij terug op kracht is, zal hij zich willen wreken. Daar moeten we niet aan twijfelen. De laffe hond.'