Waarschijnlijk gaat het in tegen alle wetten der natuur,
maar ik kan me niet van de indruk ontdoen dat de Aarde in Guatemala sneller rond haar as
draait dan elders. Er zijn ondertussen alweer drie weken verstreken in dit
prachtige land dat stilaan begint aan te voelen als mijn tweede thuis. En ook
al gaat het er hier momenteel een pak rustiger aan toe dan in een recent
verleden, de tijd vliegt hier sneller voorbij dan Prins Laurent in zijn beste
dagen…
 |
| De Ark van Antigua, het meest gefotografeerde plekje van de stad |
Ondertussen maakt Antigua zich stilaan op voor het
hoogtepunt van het jaar, Semana Santa ( De Heilige week, 2e helft
van april ). Dit religieuze gebeuren rond Pasen trekt elk jaar opnieuw tot een
miljoen bezoekers aan, die de pittoreske straten overrompelen om de groteske
processie-optochten bij te wonen. Maar terwijl de katholieke gemeenschap zich
hier voorbereidt om de dood van ene zekere Jezus te herdenken, wil ik dit
hoofdstuk liever opdragen aan mijn persoonlijke viervoetige Held, die onlangs
is heengegaan. Yordan, this is for you…
 |
| Ik zal je missen makker... |
Geluk en verdriet liggen soms beangstigend kort naast
elkaar. En vaak wisselen ze elkaar af in een sneller tempo dan dat Justin
Bieber zijn lijntjes snuift. Waar ik een dikke maand geleden het slechte nieuws
kreeg van het overlijden van mijn grootmoeder, sloeg mijn geluksthermometer een
week later haast in overdrive toen ik mijn dierbare Alba opnieuw in de armen
kon sluiten. Twee weken later kwam er dan de droevige tijding dat mijn
allertrouwste vriend Yordan, de hond van mijn moeder, na 15 mooie jaren de weg
naar de Eeuwige Jachtvelden had ingeslagen. Inmiddels zijn we alweer anderhalve
week verder en is het kwik opnieuw aan een flinke opmars bezig.
 |
| Thermometer zou van minder beginnen opwarmen... My Alba :-) |
Want ik heb er ondertussen toch ook een paar superleuke
weekendjes opzitten, en dat uiteraard in het gezelschap van Alba. De weekdagen
brengen we meestal apart door, omdat zij professionele verplichtingen heeft in
de hoofdstad, en ikzelf dan de ijverige student uithang. Net zoals in Peru neem
ik ook hier opnieuw 20 uur Spaanse les per week. Maar ondanks mijn ijver en
inzet worden de lessen er niet makkelijker op. Al begint één en ander toch
langzaam zijn vruchten af te werpen, want ik begin almaar beter de taal van
mijn wederhelft te spreken.
 |
| De meest ijverige student uit de Latijns-Amerikaanse geschiedenis... |
Waar mijn weekdagen dus vooral om studeren, sporten ( 3 x
per week een uurtje joggen ) en heel af en toe een verfrissend pintje draaien, breng
ik mijn weekends ontspannend met Alba door. Het eerste weekend verbleven we nog
bij haar ouders in Guatemala-stad, maar sindsdien verblijven we meestal in
Antigua tijdens de weekends. Regelmatig komen er vrienden op bezoek, gaan we
samen op stap of gaan we op zoek naar een leuke bestemming in de nabije
omgeving. En sinds vorig weekend ben ik ook met het ambitieuze project gestart
om Alba Nederlands te leren. Voorlopige streefdatum is 31 december 2048.
 |
| De niet altijd even nuchtere vriendenkring van mijn wederhelft... |
Ook het vorige weekend zijn de eerste processie-optochten in
Antigua van start gegaan. In de voorbereiding naar Semana Santa toe zullen er
vanaf nu almaar grotere religieuze stoeten doorheen de stad trekken, die elk
een specifieke kerkgemeenschap vertegenwoordigen. En ook voor een doorwinterde
atheïst zijn deze processies zeker de moeite waard. Maar het absolute
hoogtepunt wordt dus de Heilige Week zelf ( met Pasen, 14 t.e.m. 20 april ).
Zoals reeds vermeld worden er dan een miljoen mensen in de stad verwacht, die
naar aloude traditie zal gedecoreerd worden met reusachtige bloementapijten. In
dit hectische decor zullen enkele van de grootste religieuze stoeten ter wereld
Antigua doorkruisen. Iets om naar uit te kijken dus, en ik zal me nog maar eens
volledig belangeloos opofferen om deze menigte te trotseren en fotootjes te
trekken.
 |
| Die mannen zien dus echt af, altijd leuk om een ander te zien werken... |
De laatste worden van dit verslag wil ik graag nog even aan
mijn trouwe vriend Yordan besteden. Ik weet het, het is ‘maar’ een hond, maar
wat voor één.. En ook al waren we vaak 1000-en kilometers van elkaar
gescheiden, voor mij is de wereld er onlangs toch een beetje op achteruit
gegaan. Al overheerst toch vooral een gevoel van dankbaarheid, voor de jarenlange
oprechte vriendschap. Onderstaand gedicht is dan ook opgedragen aan de liefste
viervoeter aller tijden, maar de meeste hondenliefhebbers zullen er misschien
hun eigen beestje in herkennen…
 |
| RIP Yordan, miss you... |
Yordan,
Als ogen konden
spreken
Was jouw verhaal er
één van vriendschap
Onvoorwaardelijk en
spontaan
Zoals je tussen
mensen zelden ziet
Eerst was jij de
liefste puppy ooit
Een zachte
knuffelbeer van dons
Maar voor mij werd je
met de jaren mooier
Stoere kerel met een
hart van engelgoud
Voor iedereen was jij
een echte vriend
Niemand kon jouw blik
weerstaan
Soms eens triest maar
meestal speels
Hield jij me vaak een
spiegel voor
En zelfs toen je oud
en slecht te been was
Probeerde je nog
rechtop te staan
Om mij te groeten en
voor een knuffel
Onvoorwaardelijk en
spontaan…
Dank voor de vele
jaren vriendschap
En dat je voor altijd
mag blijven rennen
Daar in De Eeuwige
Jachtvelden
Doe de groeten aan
Lynn en Tasha !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten