Als de schoolpoorten zich sluiten...

In mijn vorige verslag heb ik geprobeerd om een beeld te geven van mijn dagelijkse leven als student/schrijver in Antigua. Maar het zou natuurlijk zonde zijn om hier niet eveneens te genieten van al het moois dat deze stad en haar omgeving te bieden hebben. In dit verslag zal ik alvast een tipje van deze feeërieke sluier oplichten. Wat valt er zoal te beleven in Antigua als de schoolpoorten zijn gesloten en als de inspiratie om te schrijven dient te worden aangewakkerd...



Het zicht op Agua-vulkaan, ik kan er niet genoeg van krijgen..

Zondagnamiddag, 24 november. Terwijl in België inmiddels de eerste sneeuw is gevallen, zit ik op mijn vaste plekje in El Portal, met zicht op een zonovergoten Parque Central. Een beetje meer ontspannen dan anders, want ik heb mezelf op een weekje schoolvakantie getrakteerd. Na vier intensieve weken Spaans volgen snakken mijn in Gallo verzadigde hersenen immers naar een beetje rust. Tijd om alle leerstof even te laten bezinken en mij een weekje op mijn schrijfproject te concentreren. Maar nu eerst nog even genieten van la vida bonita en Antigua.



Genieten van de mooie omgeving...

 

Nu mijn verblijf in Guatemala er voor de helft opzit, kan ik alvast met tevredenheid terugblikken op de voorbije vijf weken. Zoals steeds was het ook hier eerst even mijn weg zoeken, letterlijk en figuurlijk. Nieuwe mensen leren kennen, me aanpassen aan het dagelijkse ritme van de meedogenloze schoolbel, mijn appartementje beetje gewoon worden, enz.. Maar die gewenningsperiode ligt ondertussen al een tijdje achter me en ik kan oprecht stellen dat ik me hier nu echt wel thuis voel. Zo heb ik ondertussen mijn vaste stekjes waar ik kan schrijven en een koffietje drinken, heb ik tevens een paar leuke mensen leren kennen en zelfs het dagelijkse opstaan om 7u 's morgens vormt niet langer een probleem.

Daguitstap con mi maestra, Silvia la Sadista

Door het vaste schoolritme is het leven hier weliswaar iets meer routineus en iets minder spannend dan op mijn vorige bestemmingen. Maar eigenlijk vind ik dat niet erg. Het voelt zelfs goed aan om terug wat structuur te hebben in mijn leven en nu mijn Spaans er behoorlijk is op vooruit gegaan, heb ik ook echt het gevoel hier iets nuttigs te doen. Maar gelukkig zijn er tussen het studeren en het schrijven door nog wel voldoende momenten en gelegenheden om hier ook een beetje te genieten en wat couleur local op te snuiven.

Zelfs op het plaatselijke kerkhof vind je hier couleur local..
 

Zo heb ik gisteren met paar mede-studenten een daguitstapje gemaakt naar Monterrico. Gelegen aan de Grote Oceaan is dit kleine kuststadje bekend vanwege zijn zwartgekleurde stranden en zijn schildpaddenpopulatie. Na een chaotisch busritje in een krakkemikkig minibusje kwamen we na drie uurtjes aan op deze exotische locatie, alwaar de palmbomen ons hartelijk toewuifden. De hitte was pakkend en ik denk dat het geen twee minuten duurden of als volleerde helden trotseerden we reeds de metershoge golven. Stiekem had ik gehoopt om hier ook de reuzenschildpadden aan te treffen, maar die beestjes laten zich voornamelijk in het donker bewonderen. Toen het donker was waren wij echter reeds teruggekeerd in Antigua, alwaar ons nog een stevig nachtje stappen wachtte.

Het zwarte zand van Monterrico
 

De rest van mijn 'schaarse' vrije tijd heb ik de voorbije weken in Antigua zelf doorgebracht. Er zijn nochtans heel wat leuke uitstapmogelijkheden rondom de stad, waaronder adembenemende trektochten naar één van de vele omliggende vulkanen of een weekendje relaxen aan het befaamde Atitlan-meer. Maar ervaren reiziger als ik ben, heb ik een aantal van deze natuurwonderen al in mijn jongere jaren mogen bewonderen, dus stel ik me graag tevreden met het rustig rondkuieren doorheen de stad. Vaak gaat dit gepaard met bezoekjes aan enkele van de populaire cafeetjes en bars, als daar zijn New Reily's, Monoloco en Sin Ventura. Wat er zich hier in de late uurtjes afspeelt is voer voor een volgende roman, maar zij die hun nieuwsgierigheid niet kunnen bedwingen mogen me altijd een mailtje sturen.

Een trektocht naar één van de omliggende vulkanen is zéker een aanrader!

Maar ook overdag is er hier heel wat afleiding of opportuniteit om een beter beeld te krijgen van het leven in Guatemala. Zo maakte ik vorige week een boeiende uitstap naar een koffieplantage. Guatemala is immers één van de belangrijkste koffie-producenten ter wereld en na Brazilië en Columbia is de kwaliteit van de koffiebonen hier superieur. Helaas worden de beste bonen doorverkocht naar het buitenland en is het in Antigua zelf een beetje zoeken naar plaatsen waar je echt lekkere koffie kunt drinken. Maar ze zijn er wel! En als jullie nu het kopje koffie konden ruiken dat hier voor mijn neus staat te dampen...

Bezoekje aan lokale Maya-winkel waar nog ambachtelijk kleding wordt gemaakt
 

Tevens zijn er in de stad regelmatige leuke happenings, muziekoptredens, straatevents, enz... Zo was er donderdag nog een groots opgezette competitie, waarbij de obers van de verschillende restaurantjes en cafeetjes het tegen elkaar moesten opnemen in een loopwedstrijd. Met een plateau met daarop vier consumpties moesten ze de hobbelige straten van Antigua doorkruisen, uiteraard zonder dat er een glas mocht vallen. Zeer vermakelijk om aan te zien en vooral door het prachtige decor waarin zich deze wedstrijd afspeelde, alweer een kleurrijke belevenis.



De bediening is niet slecht, ik vroeg een pintje en beloofde een tip aan de snelste ober..
 

Dat lopen hier geen sinecure is heb ik zelf ook al herhaaldelijk mogen ondervinden. Na vijf weken heb ik nog steeds geen ideaal loopparcours ontdekt en dus beperk ik mij tot tweewekelijkse struikeltochtjes net buiten het centrum van de stad. De straten van Antigua bestaan uit gigantische en onregelmatige kasseien, voetpaden zijn onbestaande of levensgevaarlijk.  Joggen is hier dus een veeleisend huzarenstukje. En als het niet de kasseien zijn die dreigend op de loer liggen, dan zijn het wel de kamikazepiloten langs de weg of de verouderde en in uitlaatgassen verzopen autobussen die letterlijk roet in het eten strooien. Alsof dit alles nog niet genoeg is, praalt hier nog een felle zon en is er Antigua's hoge ligging ( 1500 meter ) dewelke het lopen nog bemoeilijken. Anderzijds, de heerlijke superverse smoothies waarmee ik mezelf nu zulk een intensief looptochtje beloon maken het alles dan weer goed.

Het zicht is mooi tijdens het lopen, de ondergrond echter niet ideaal
 

En zo kunnen jullie dus samen met mij concluderen dat het hier allemaal wel in orde komt.. Ik kijk nu vooral uit naar mijn weekje vakantie waarin ik vooral hoop om veel te kunnen schrijven. Het zal misschien wel even wachten worden op een volgend reisverslagje, tenzij er de komende dagen nog iets spannend gebeurt. Ondertussen blijven reacties op mijn reisblog en mijn bescheiden pogingen tot poëzie nog meer dan welkom...

 

 

 

 

Tja, ik kon het niet laten...
 



Literair Intermezzo V : Een vleugje poëzie, gewoon omdat het kan...

Het is alweer even geleden dat ik mijn reisblog heb doorspekt met een snuifje poëzie.. Bij wijze van goedmaking presenteer ik hierbij twee gedichten voor de prijs van één. Beiden zijn oorspronkelijk geschreven in New York, maar recentelijk herwerkt in Guatemala. Kwestie van het een beetje internationaal te houden. Reacties, goed en/of slecht, blijven meer dan welkom...

 

Met gekruiste blikken...

In een stad die mij de adem beneemt

Alwaar ik opboks tegen schimmen

Die gestalte geven aan wat nep is

Zie ik jou als mens voor mij

* 

Aders geplaveid over marmeren handen

Reflectie van ruig verrichte arbeid

Ik adem jouw doordringende levensgeur

En zoek  naar ogen die rusten in schaduw

 *

Giftig zwart is jouw gelaat getekend

Als een gebroken rode wijnfles

Die dreigend op de loer ligt

Klaar om kerven te krassen

*

Zoals de stalen rups in deze ondergrond

Doorboren onze blikken zonder wijken

Morbide duel op leven en dood

De balorigheid van de zwerver

Die de pen van de dichter beroert

*

Even vals als jouw levenslied echt is

Klinkt het geschal van waardeloos nikkel

En keer ik jou brandend de rug toe

Als een onwaardig verliezer

Steel ik jouw blik als jachttrofee

 

***

 

 

Het volgende is iets luchtiger...

 

 

 

Het ranke meisje

 



 

Lekker languit lig je voor me

In een fleurig topje van rozen

Zie ik rank gebleekte armen

Fragiel als kostbaar porselein

* 

Wie ben jij toch mooi meisje zoet

Met ’s werelds blauwste ogen

En die frivole blik van jou

Die mij tot waanzin drijft

 *

Het gras waarop je ligt lijkt groener

Zachter waar het jouw lichaam draagt

Wat graag was ik het sprietje

Dat plagend tot jouw teentjes reikt

 *

In alle eenvoud ben jij puur

Zoals je lacht als een eigen kind

Niet merkt hoe ik naar je kijk

En mij niet redt als ik verdrink

 *

Waarna je bent verdwenen en

Enkel de vage groene afdruk

Vertelt dat jij geen droom was

Zeg me wanneer zie ik je weer



 

 

Ma vida como estudiante en Antigua....

Het leven van een schrijver… Er wordt wel eens over gefantaseerd en gedagdroomd. Zeker als die schrijver dan ook nog eens half de wereld rondtrekt, wordt al snel verondersteld dat diens leven één groot avontuur is. En misschien is dat ook wel zo. Of is het toch net iets minder heldhaftig als sommigen het zich voorstellen? Met dit verslag wil ik jullie eens een beeld geven van hoe een gemiddelde dag van ondergetekende er zoal kan uitzien…

 

 

Zij die mij een beetje kennen, weten dat ik het voorbije jaar niet echt een regelmatig leven heb geleid. Na een behoorlijke professionele teleurstelling en een intense zoektocht naar wat ik werkelijk wou, vatte ik het plan aan om te gaan rondreizen en schrijven. Kwestie van er toch een back up plan in te verweven, zou ik dit alles combineren met het aanscherpen van mijn talenkennis. Dit plan leidde me reeds richting Normandië en New York en inmiddels zit ik zowat een drietal weken in het exotische Antigua. Het grote verschil met de twee vorige bestemmingen is dat ik hier een iets of wat geordend leventje leid. Het leven van een student in combinatie met dat van een  part time schrijver. En wat ‘mi vida como estudiante en Antigua’ dan wel juist mag inhouden, zal ik proberen duidelijk te maken via volgende beschrijving van een typische weekdag.

 

A las siete de la manana :

Uitslapen zit er voorlopig niet meer in, want elke morgen gooit mijn gsm stipt om 7u ‘s morgens een vervelend deuntje in de ether. Na maximum tien minuutjes snoozen loop ik mijn oogwallen achterna richting douche, uitkijkend naar mijn volgende Spaanse les. Als de mieren mijn voorraadkast niet hebben geplunderd toast ik nog snel een stukje rubberen brood, richt een blik op de Agua vulkaan als ik mijn voordeur toetrek en ren vervolgens richting Antiguena Spanish Academy.

Mijn zicht op de vulkaan als ik buitenkom
 

A las ocho de la manana :

 

Het kantoor van de school ligt gelukkig slechts op vijf minuutjes stappen. Daar staat Silvia, mijn lerares me meestal trouw op te wachten en vervolgens wandelen we samen naar de grote tuin die iets verderop door de school wordt gehuurd. De lessen vinden dus plaats in openlucht, verspreid over deze mooie tuin en enkele overdekte terrasjes. Meer dan dertig studenten en evenveel leraressen maken hier dagelijks hun opwachting voor vier intensieve uurtjes Spaanse les. De nadruk ligt hierbij vooral op zoveel mogelijk praten, maar ook grammatica wordt niet uit het oog verloren.

 

Het kantoor van de school, waar Silvia me elke dag trouw opwacht..
 

Mijn lerares Silvia is misschien niet meteen de zwoele amazone waar ik had op gehoopt, maar ze is wél een prima lerares. Streng maar rechtvaardig zou ik haar willen omschrijven. We beginnen onze les meestal met een gesprek over wat de vorige dag gedaan hebben en daarna begint het echte werk. Af en toe worden we ook wel eens in groepjes geplaatst om met andere studenten te converseren, of er wordt ook al wel eens een gezelschapsspel gespeeld. Maar laat er geen misverstand over ontstaan, de lessen zijn behoorlijk intensief. Bovendien staat Silvia er op dat ik ook na de lesuren nog studeer en huiswerk maak. Dat ik dit op mijn 39^e nog mag/moet meemaken.

 

En ik zal niet eens aan het opletten zijn zeker...
 

 

A las doce de la tarde :

Als de zon haar hoogste punt van de dag bereikt, al dan niet verschuild achter de wolken, zit mijn schooldag erop. De ideale manier om dan even te bekomen van Silvia’s gesel is mijn dagelijkse lunch in Cafe Fernando. Deze koffiebar annex winkel is een begrip in Antigua en place to be voor liefhebbers van lekkere koffie. Een zalige tas cappuccino en een lekker warm broodje kosten hier een kleine vier Euro. Het is er bovendien rustig vertoeven op de mooie patio en vaak benut ik dit moment om alvast mijn huiswerk te maken. Het nuttige aan het aangename koppelen noemen ze dat. En kijk, als ik dan een uurtje later naar mijn casa trek, ben ik alweer volledig ontspannen.

Place to be in Antigua voor lekkere koffie, Cafe Fernando
 

En la tarde :

Mijn namiddagen zien er weliswaar nooit volledig hetzelfde uit, maar vaak komt het hier op neer. Eenmaal thuisgekomen in mijn appartementje lees ik mijn mails, ik klop wat mieren dood, ik kijk even of er inmiddels nieuwe mails binnengekomen zijn, en klop vervolgens nog wat mieren dood. Teneinde deze spiraal te verbreken trek ik vervolgens naar de supermarkt of de openlucht markt. Maandag en donderdag zijn de dagen dat er vers fruit op de markt toekomt, dus dan ga ik daar voor een goeie Euro een volle zak zalig verse en heerlijke smakende groenten kopen. Andere zaken koop ik in de hectische supermarkt, wat vaak gepaard gaat met het omverlopen van overbodig
winkelpersoneel.

Er was weer veel werk in de supermarkt...
 

Vervolgens mag ik graag een verfrissende douche nemen om met een zacht studentenvelleke naar El Portal te trekken. Die naam hebben jullie al vaker gehoord, het is dan ook mijn stamplaats in Antigua. Hier ga ik aan de slag met schrijven of studeren. De sympathieke serveersters weten reeds dat ik mijn namiddag hier liefst aanvang met een eveneens lekkere cappuccino en daarna schakel ik regelmatig over op een frisse Gallo. Ik vertoef graag in deze bar vanwege het mooie uitzicht op het centrale park en meer dan eens kom ik hier wel bekend volk tegen, vaak andere studenten. Hoe dan ook, mijn Spaans lijkt er telkens weer op vooruitgegaan als ik El Portal verlaat.

 

Student/schrijver in actie.. In El Portal
 

 

En la noche :

 

Net zoals in België gaan de dagen hier supersnel en is de zon reeds ondergegaan als je zelf pas het gevoel hebt dat de dag is begonnen. Afhankelijk van wat lekkers er in mijn koelkast ligt begin ik dan mijn avondeten klaar te maken of ga ik iets eten in één van de vele betaalbare restaurantjes in de stad. Als je de typische toeristenrestaurants een beetje kunt omzeilen, kan je hier behoorlijk eten voor een goeie vijf Euro. Vaak combineer ik deze restaurantbezoekjes met het betere brainstormwerk voor de nieuwe novelle waar ik mee begonnen ben en waan ik me aldus een echte schrijver.

Student aan het werk op de patio van Cafe Fernando
 

Afhankelijk van wat de avond in petto heeft sluit ik mijn weekdagen af achter mijn bureau, vlijtig werkend aan een literair meesterwerk. Een ander scenario speelt zich regelmatig af in één van de vele leuke bars waar ik al wel eens durf afspreken met andere studenten. De leeftijdscategorie van de studenten is behoorlijk divers; van puberende pubers tot bejaarde oudjes. Die laatsten zitten meestal niet meer in de studentenbars, de eerste zitten er elke dag. Met mijn 39 levensjaren probeer ik te streven naar een gezond evenwicht. Al moet ik toegeven dat het de voorbije week iets meer overhelde richting bars.

 

Mijn bureau in mi casa...
 

Maar kijk, daar gaan we deze week eens verandering in brengen. Er zijn helaas een aantal leuke studenten vertrokken waar ik het goed mee kon vinden. Maar nu we diens afscheid herhaaldelijk gevierd hebben, komt er wellicht wat meer tijd vrij om te schrijven. Ik stel voor dat ik jullie volgende week laat weten of het me gelukt is. In ieder geval, bij deze hebben jullie een beeld van hoe ik hier mijn dagen doorbreng. Ik vermoed dat het allemaal net ietsje minder spectaculair is dan dat jullie het hadden voorgesteld. Maar voor mij is het prima zo…

'El dia de los muertos' , Allerheiligen in Guatemala...

Maandagmiddag 4 november, Antigua Guatemala… Ik herinner me een boeiend tv-programma dat vroeger op Canvas werd uitgezonden, waarin telkens kleurrijke reportages werden vertoond van diverse culturele happenings en exotische tradities. De naam van het programma ontsnapt me nu even, maar ik weet dat ik telkens wegdroomde bij de prachtige reisreportages. Enkele dagen geleden was ik zelf bevoorrecht getuige van zo een typisch plaatselijk festival in Guatemala, El dia de los muertos in Santiago Sacatepéquez…

 

Het culture event El dia de los muertos in Santiago Sacatepéquez
 

Maar eerst even terugkomen op het Halloween-feestje van vorige donderdag. In mijn vorige reisverslag schreef ik reeds dat Halloween bijzonder populair is in Antigua. Ik herinner me trouwens van vorige reizen doorheen Zuid-Amerika dat de avond die voorafgaat aan Allerheiligen er vaak uitbundig wordt gevierd in de straten. Wel, ik kan u vertellen dat het rustige Antigua donderdagavond zowat in vuur en vlam stond. In de vooravond was het nog steeds behoorlijk rustig, maar vanaf een uur of acht werd de stad overspoeld door mummies, zombies, sexy doch bloederige verpleegsters, skeletten en andere lugubere protagonisten.

Zelf had ik afgesproken met enkele medestudenten om een kroegentocht te ondernemen. Ervan uitgaande dat de meesten wel iets of wat normaal gekleed ten tonele zouden verschijnen maakte ik mijn opwachting in een jeans en een zwart hemdje. Wel, dat was dus een kleine inschattingsfout, want werkelijk iedereen was behoorlijk tot extreem uitgedost in Halloween-outfit. Sommige hadden er echt wel veel tijd en energie ingestoken om er zo akelig mogelijk uit te zien en daarmee was de sfeer gezet voor een stevig avondje stappen. Verdere details zijn helaas niet voor publicatie vatbaar. Wel te publiceren is volgende tip voor wie een reis naar Guatemala en/of Latijns-Amerika overweegt; Het is een unieke gebeurtenis om een dergelijk Halloween-straatfeest te kunnen meemaken! Het enthousiasme en de authentieke vreugde op de vele gezichten die de straten kleuren is werkelijk aanstekelijk. Bovendien is het ook qua klimaat een interessante periode om naar deze contreien af te zakken.

 

De mooie rit naar Santiago Sacatepéquez
 

De dag na dit bacchanaal kon ik helaas niet uitslapen, want reeds om 7u30 werd ik aan mijn school verwacht, alwaar de bus zou vertrekken naar Santiago Sacatepéquez. Daar zouden we dus een traditioneel festival bijwonen waarbij volgens aloude tradities de doden worden herdacht. De meesten onder ons zagen er nog steeds uit als zombies, al hadden we er dit keer geen mascara of vermomming voor nodig.  Desalniettemin was de opkomst behoorlijk groot en de chickenbus die ons via allerlei kronkelige bergwegjes doorheen de hooglandvallei zou voeren zat dan ook kippenvol. Het uitzicht maakte gelukkig veel goed en samen met mij was iedereen ook wel nieuwsgierig naar wat ons deze dag te wachten stond.

Bij aankomst was het nog rustig, en waren de meesten nog bezig met het opstellen van hun kite.
 

Na een klein uurtje kwamen we toe in Santiago Sacatepéquez en leek het even alsof we toekwamen op een rockfestival. Behoorlijk wat volk, kriskras door elkaar geparkeerde auto’s, talrijke eetstandjes, en een modderig padje dat leidde naar een grote wei. Ondanks het vroege uur zagen we reeds hoe vele Guatemalteken volop bezig waren met het in elkaar steken van reusachtige kites ( soort windvliegers ). Deze indrukwekkende kites worden gemaakt van papier en bamboestokken en hebben meestal een cirkelvormige structuur. Sommigen van deze constructies hebben een diameter tot zowat 10 meter, maar vooral de kleuren ervan zijn prachtig. Bedoeling is om deze windvliegers later op de dag de lucht in te krijgen en de symboliek ervan is dat hiermee boodschappen worden doorgegeven aan dierbare overledenen. Tevens zouden deze vliegers van papier de zielen van de doden moeten bevrijden van hun boosheid.

De kites worden vanop de tribune losgelaten, bedoeling is om ze zo hoog mogelijk te laten vliegen.
 

Ondanks de mooie symboliek van dit cultureel gebeuren op El dia de los muertos is het toch vooral een visueel spektakel met een  hoge entertainmentfactor. Ik schat dat er rond de middag toch een paar duizenden bezoekers aanwezig waren, zowel locals als toeristen. De weide zelf is net als Rock Werchter omringd door vele eet- en drankkraampjes waarbij hygiëne slechts een bijzaak is. Van zodra de zon haar hoogste punt bereikt zie je alvast de eerste gevolgen van de alcohol, vaak in combinatie met verbande tronies. Net deze ‘gezellige’ sfeer maakte dat ik eindelijk  enkele van mijn medestudenten beter leerde kennen. Samen met het gekunsteld vliegspektakel en de prachtige omliggende landschappen zorgde dit ervoor dat dit wellicht één van de leukste eerste novembers uit  mijn leven werd. Amen.



Gezellige eetkraampjes op zijn Latijn-Amerikaans...
 

 



Mijn lievelingskost, varken aan het spit
 

 

 

 

 

 

 

 

Die avond heb ik aan het feestje helaas geen vervolg kunnen geven, mijn kaars was opgebrand. Gelukkig stond er nog een volledig weekend voor de deur waarin ik zou kunnen recupereren. Alhoewel, mijn strenge lerares Spaans dacht daar anders over en had me heel wat taken en studiemateriaal meegegeven voor het weekend. Dus ben ik in al mijn ijverdrang zaterdag naar El Portal, u inmiddels welbekend, getrokken om te studeren in een aangenaam kader. En teneinde mijn leerproces nog te veraangenamen ben ik de dag nadien met een plaatselijke senorita naar een leuk restaurant getrokken, gelegen in de bergen rondom Antigua. Mijn lerares mag dus niet klagen over mijn inzet en wat ik er allemaal niet voor over heb om Spaans te leren! Aan dit tempo ben ik binnen twee maanden perfect Spaanstalig me dunkt. 

Mijn favoriete kite, die helaas niet de lucht is ingegaan..
 

Hasta la proxima !

Verslag van op het Parque Central, Antigua Guatemala...

Parque Central, donderdagnamiddag 13u44. Ik heb er net een intense voormiddag Spaanse les en een lekkere lichte maaltijd bij Cafe Fernando opzitten. Niets heerlijker dan de fantastische koffie die Fernando met de grootste zorg klaarstoomt na vier lange uren opperste concentratie. En zeg nu zelf, waar kan een mens de dag van vandaag nog een lekkere gezonde snack eten vergezeld van een met liefde bereid tasje zwart goud voor het slordige bedrag van 4 Euro?

 

In Parque Central maakt men zich ondertussen stilaan op voor wat een druk weekend zal worden. Morgen is het één november en ook in Guatemala worden dan de doden herdacht. De scholen zullen morgen uitzonderlijk gesloten zijn. Het vooruitzicht van een extra lang weekend waarbij verschillende Halloween-feestjes op het programma staan, tovert alvast een uitbundige glimlach op de gezichten van de jeugd die zich momenteel ophoudt in het park. De levenden zullen dit weekend levendiger zijn dan ooit, al zullen de doden nooit ver uit hun gedachten dwalen.

 

Parque Central, het levendige centrum van Antigua
 

Zelf verheug ik me ook op het weekend. Mijn eerste week Spaans zit er net op en ik moet bekennen dat het een behoorlijk zware dobber is geweest. Mijn lerares Sylvia legt er behoorlijk de zweep op, ik heb op vier dagen tijd evenveel theorie en woordenschat te slikken gekregen als op een volledig jaar avondschool. Een korte break is dus welgekomen. Vanavond zal ik in ieder geval mijn opwachting maken op de kroegentocht die door enkele studenten van de Spaanse school wordt georganiseerd. Na 17 jaren nog eens proeven van het studentenleven, een mens zou er zowaar nostalgisch van worden.

 

Mijn schooltje... De grote tuin ligt iets verder, foto's volgen nog...
 

Maar toegegeven, het gaat er toch net ietsje anders aan toe als toen. Ik vermoed dat zowel mijn leeftijd als de omgeving er iets mee te maken hebben. De lessen Spaans vinden plaats in een mooie grote tuin, waar talrijke tafeltjes staan verspreid, alwaar elke student aan de slag gaat met zijn persoonlijke lerares. Er zijn zowat 30 studenten in mijn school en bijgevolg evenveel leraressen. De leeftijd van beiden varieert van jong tot oud. Vele studenten zit hier in het kader van één of ander uitwisselingsproject, maar minstens de helft zit hier vanwege professionele of privé redenen. Ik ben dus gelukkig niet de oudste.

Maar die lessen zijn dus wel behoorlijk intens en tevens wordt er verwacht dat je ook buiten de lesuren taken maakt en studeert. Vermits het toch mijn bedoeling is om behoorlijk Spaans te spreken hou ik me dan ook vlijtig aan deze spelregels. Het resultaat laat niet op zich wachten, want na nauwelijks vier dagen voel ik al een redelijke verbetering in mijn talenkennis. Nu nog gewoon een knappe plaatselijke senorita aan de haak slaan om het leerproces wat te veraangenamen. Al moet ik toegeven dat er tijdens de lessen ook wel tijd wordt gemaakt voor interactie, spel en amusement. Het contact met de andere studenten verloopt weliswaar nog een beetje stroef, maar wellicht zal daar na vanavond wel verbetering in komen. Alcohol als bindmiddel tussen mensen, het heeft in het verleden al boeiende verhalen opgeleverd…

 

Mijn kantoor, El Portal.. Heerlijke koffie met zicht op Parque Central
 

De lokroep van mijn favoriete bar, El Portal, gelegen aan dit eigenste park klinkt op een warme dag als vandaag nooit ver weg. Ik schat een mooie 27 graden, een temperatuur waarbij de Gallo pintjes smaken als Jupiler. Ik weersta nog heel even teneinde mijn aandacht bij Parque Central te houden. Het is immers een bijzondere locatie. Gelegen in het kloppend hart van Antigua, met centraal in het park een inspirerende fontein. Lichtjes provocerend, met de gebeeldhouwde zeemeerminnen wiens boezem fungeert als spuitgat. Misschien staat de fontein wel symbool voor het feit dat men hier niet vies is van vrouwelijk schoon. Ook Guatemala ontsnapt immers niet aan de machocultuur die zo typerend is voor Latijns- en Zuid-Amerikaanse landen.



De intrigerende fontein van Parque Central
 

Met de befaamde zeemeerminnen
 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hoewel het na een maandje New York wellicht onmogelijk is om nog verrast te worden door vrouwelijke schoonheden, moet ik toegeven dat ik hier de voorbije week al wel een aantal knappe Latina’s heb zien passeren. De authentieke Maya-nakomelingen zullen wellicht nooit de eregalerij van Miss Universe halen, maar tussen de Latina’s van gemengde afkomst lopen er wel enkele pareltjes rond. In tegenstelling tot bijvoorbeeld de Braziliaanse vrouwen zijn ze hier wel wat bescheidener, schuchterder en conservatiever. Al vermoed ik dat dit slechts een eerste indruk is, want afgaande op de verhalen die ik hier en daar opvang zijn niet alleen de mannen hier ontrouw. Maar qua klederdracht gaat het er hier alleszins preutser aan toe dan in Rio de Janeiro, om maar iets te zeggen. Al moet de echte zomer hier nog aanbreken, ik leef dus op hoop.

 

Vrouwelijk schoon, gespot aan kathedraal La Merced

 

Maar niet alleen deze mooie verschijningen kleuren dit park. Tevens heb je hier nog de vrouwen in traditionele Maya-klederdracht die voor nauwelijks een dollar een zogenaamd handgemaakt tafelkleed proberen te verpatsen. Of je hebt de jonge autochtone Guatemalteek die me nu al een week een blokfluit probeert op te dringen en die één dezer dagen gaat eindigen tussen de zeemeerminnen in de fontein met een gebroken fluit. Veel liever kijk ik echter naar het omliggende landschap, de bergen en vooral de drie vulkanen, wiens top vaak verborgen blijft in de wolken.

 

Zicht vanuit het park op vulkaan Agua
 

Meest imposant is ongetwijfeld de Agua-vulkaan, ten zuiden van het park. Een vulkaan zoals je je een echte vulkaan voorstelt, met een haast perfect conische vorm. Beklimmen is mogelijk en de tocht neemt zowat 5 à 6 uren in beslag. Onderweg word je beloond met magistrale uitzichten. Minder toegankelijk is de Fuego- vulkaan, iets verder in westelijke richting gelegen. De toegang tot Fuego is verboden vermits deze reeds geruime tijd actief is. Bij helder weer en mits een beetje meeval zie je ’s nachts de lava stromen vanuit de top. Nu het regenseizoen stilaan ten einde loopt, hoop ik dan ook om één van de volgende nachten dit spektakel te mogen aanschouwen van op het dakterras van mijn appartementje.

De top van de vulkaan is vaak bedekt met wolken
 

Een schrijver zou er haast bij vergeten dat er nog moet geschreven worden ook. Dus lijkt het ogenblik me aangebroken om de afleiding van Parque Central even te onderdrukken en naar mijn schrijftafel in Cafe El Portal te trekken. Nog even genieten van de knappe Zuid-Amerikaanse jongedame die hier sensueel staat te poseren voor de fontein en dan dringend afkoeling gaan zoeken. Ik ben zeker dat jullie het met me eens zijn, it is a hard life, the life of a writer…


Hasta luego…