Terwijl er dagelijks
wellicht duizenden toeristen, bewoners en straatverkopers de straten van Cuzco
doorkruisen, speelt er zich in ditzelfde decor elke dag opnieuw een schitterend
schouwspel af. Een unieke en eigenzinnige opvoering die aan de aandacht van de
menigte ontsnapt. Het kloppende hart van Cuzco, de Plaza de Armas en zijn
omringende straten zijn immers niet enkel een toeristische trekpleister, zij
vormen tevens de thuishaven en leefwereld van tientallen unieke protagonisten.
Een soms wrede, en dan weer vertederende biotoop, waar elke dag zondag is, en
waar vrijheid en plezier hand in hand gaan met de harde strijd om te overleven.
In deze reeks neem ik u graag mee naar de fascinerende wereld van de
straathonden van Cuzco. Een wereld waarin de beste vriend van de mens niet vertroeteld
en op tijd en stond uitgelaten wordt, maar enkel op zichzelf is aangewezen.
Hier hebben honden geen naam.
 |
| Een dutje doen in het park, wat een hondeleven.. |
Woensdagnamiddag, 16 uur. Een uurtje geleden zat ik nog te
zweten op een zonovergoten en overvolle Plaza de Armas. Nu is het grote stadsplein
volledig desolaat. Zelfs de dappersten der toeristen, onze Japanse vrienden,
hebben mompelend het terrein verlaten. Onweders en stormen kunnen in Peru
vanuit het niets opdoemen en binnen een mum van tijd straten volledig blank
zetten. Het is vandaag niet anders.
 |
| Ook al is het geen weer om er een hond door te jagen, Winnitoe trotseert de regen.. |
Toch valt er nog één levende ziel te bespeuren op de Plaza.
Het is Sasha, één van de tientallen straathonden die hier dagelijks hun
opwachting maken. Ze loopt er ietwat verdwaasd bij, al lijkt het dat de
gietende regen nauwelijks vat heeft op haar. Sasha heeft het volledige
stadsplein voor zich alleen en gaat in dit helse weer op zoek naar restjes die
vluchtende toeristen in paniek hebben achtergelaten. Af en toe richt ze het
hoofd op, om te kijken of er lotgenoten in de buurt zijn. Maar tevergeefs, de
overige viervoeters hebben wellicht een schuilplaats gevonden en laten zich voorlopig
niet opmerken. Of toch, want daar komt plots ook Winnitoe tevoorschijn. Dat
hoeft niet te verwonderen, want deze ranke donkergrijze casanova laat zelden
een kans aan zich voorbij gaan om in het gezelschap van de knappe Sasha te vertoeven.
Er is heus meer nodig dan een stevig onweer om hem van zijn muze weg te houden.
Sasha laat zich zijn gezelschap welgevallen en staakt even haar zoektocht naar
etensresten. Beide honden spelen nu vrolijk in het doorweekte gras, tuimelen en
dollen, alsof regen hun vacht niet reiken kan. Hoe gaat die levensspreuk alweer? ‘Life is not
about waiting until the storm passes, it is about learning to dance in the rain’.
Straathonden hebben geen Facebook-updates nodig om van elke dag opnieuw
iets moois te maken. Ook al is hun leven uiteraard niet altijd
benijdenswaardig.
 |
| Sasha en Winnitoe, ze passen wel bij elkaar... |
Langzaam begint het hevige onweder aan intensiteit in te
boeten, al blijft de regen druppelsgewijs uit het grijze koppige wolkendek
vallen. Enkele toeristen verlaten reeds hun overdekte schuilplaatsen en zetten
onder luid gewoel een sprintje in naar de meest nabijgelegen bar. Plaza de
Armas komt stilaan terug tot leven. Er verschijnt opnieuw kleur op het plein,
paraplu’s in felle tinten kruisen plastic regenjassen die me schrik aanjagen. Terwijl
de donder slechts nog een verre echo van zichzelf lijkt, komen samen met de
toeristen ook enkele vertrouwde protagonisten tevoorschijn. In een verre
uithoek hebben Sasha en Winnitoe nog steeds enkel oog voor elkaar, maar aan de
andere kant van het park, de kant van de kathedraal, verschijnen nu ook Bono en
zijn kornuiten. Wellicht hopen zij ook nog een gevallen koekje of anders lekkers
te rapen, maar dan bij voorkeur met een droge vacht. Het onweer en de regen
verdringen zich uiteindelijk naar de annalen van de weerkundige geschiedenis, binnen
een tiental minuten zal de Plaza de Armas hervallen in zijn dagelijkse drukte.
 |
| Het monster van Cuzco... |
Een kwartiertje later lijkt alles inderdaad weer bij het
oude. Mensen die nu toekomen, kunnen zich niet inbeelden dat het water hier
enkele ogenblikken terug met beken van de daken liep. Zelfs de groene stadsbanken lijken op een magische wijze reeds
opgedroogd, vermits ik me onmogelijk kan inbeelden dat alle huidige bankzitters
een natte broek ambiëren. Ook Bobby heeft nu zijn opwachting gemaakt, dartel en
eigenwijs, zoals enkel hij dat kan. Bobby is mijn favoriete viervoeter op het
plein. Ik vermoed dat de uit de kluiten gewassen mensenvriend een kruising is
van verschillende rassen. Maar zijn knuffelgehalte is van puur zuivere
makelij. Bobby’s verzorgde verschijning en rondere buikje doen me vermoeden dat
hij nog niet zo lang op straat leeft. Want hoe schattig en aaibaar vele van Cuzco’s
straathonden er op het eerste zicht ook uitzien, als je ze van naderbij bekijkt
zie je maar al te vaak sporen van de harde buitenwereld waarin ze leven. Mooie
glimmende vachten en kortgeknipte haartjes hoef je hier niet te verwachten. Voor
een schoonheidsprijs komen de straathonden van het plein niet in aanmerking. Al
denk ik niet dat het hén een zorg zal wezen.
 |
| Bobby en Rachel, nieuwkomers op het plein... |
Waar Bobby ten tonele verschijnt is meestal Rachel niet veraf.
Ik vermoed dat zij een puppy is van Bobby want ze lijken van hetzelfde ras en
ook hun gelijkenis is treffend. Al weet je in deze gekke wereld natuurlijk
nooit. Monogamie en veilige seks staan hier niet op het prioriteitenlijstje en
talloze keren heb ik reeds taferelen mogen aanschouwen die niet voor kinderogen
bestemd zijn. Het minste dat je kan zeggen is dat de protagonisten van de Plaza
de Armas niet echt kieskeurig zijn en daarenboven weinig gêne kennen. En als
het op lichaamsopeningen aankomt, zijn onze vrijgevochten vrienden behoorlijk creatief.
 |
| Euh.. Niet geschikt voor gevoelige kijkers.. |
Een blik op het jonge lijf van Rachel volstaat echter om te
beseffen dat het leven hier niet altijd een zedeloos pretje is. Toen ik haar
enkele dagen voor het eerst zag, blaakte ze nog van gezondheid en naïeve
vrolijkheid. Die vrolijkheid straat ze nu nog steeds uit, al vraag ik me af waar
ze de moed vandaan haalt. Want gisteren
was ik nog getuige van hoe wreed het leven er hier kan aan toegaan met Rachel
in de rol van onfortuinlijk slachtoffer. Het drama speelde zich af tijdens een
fikse regenbui. Een tiental honden had beschutting gezocht onder het
indrukwekkende inkomstportaal van de kathedraal. Ik dacht nog bij mezelf, wat
een leuke bende, tot het noodlot toesloeg. Lukas, een stevige vechtersbaas die
zich wel vaker de koning van het plein waant, zette een meedogenloze aanval in
op Rachel. De kreten van de immer kwistig kwispelende puppy sneden door merg en
been. Bobby keek ernaar maar greep niet in, reden te meer om aan te nemen dat
hij het harde straatleven nog niet gewoon is. Gelukkig vertoonden enkele
moedige voorbijgangers meer lef en slaagden ze er in de honden uit elkaar te
halen. Wellicht heeft Rachel er haar leven aan te danken. Versuft liet ze zich
de knuffels van vele omstaanders gevallen, om enkele minuten nadien op drie
pootjes weg te huppelen. Weliswaar nog steeds met die fantastische glimlach op
de lippen. Onze voetballers zouden er nog iets kunnen van leren
 |
| Bobby, ik zou je zo mee naar huis nemen... |
Maar het doet me plezier om haar hier vandaag opnieuw te
zien rondlopen, al is het enigszins mankend. Het sterkt mijn vermoeden dat deze
straathonden van geen kleintje vervaard zijn. Hier, rondom de Plaza de Armas,
in dit toeristische bolwerk, speelt zich immers een fascinerend verhaal af,
waarin het recht van de sterkste geldt. Zwakheden worden hier afgestraft, het
verhaal is geen kindersprookje. Het is een harde werkelijkheid, waarin Bobby en
Rachel nog vaak hun mannetje zullen moeten staan om te overleven. Ik gun het
hen alvast van harte. Alvorens ik het mooie stadsplein verlaat kijk ik nog even
aandachtig rond, van Lukas en consoorten gelukkig geen spoor. Enigszins
opgelucht trek ik huiswaarts, mezelf overtuigend dat het allemaal wel goedkomt
met mijn favoriete viervoeters.
 |
| Opdrogen na de fikse regenbui, the life of a dog... |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten