Reizen doet rare dingen met een mens. Neem nu het besef van
tijd. Dat vertoont de meest grimmige kronkels zodra je een vertrouwde omgeving
verlaat. Mijn maand Peru zit er
inmiddels op en wellicht zal het niet verrassend klinken als ik stel dat die vier weken
voorbij zijn gevlogen. Maar als ik anderzijds terugdenk aan de dag dat ik
vanuit België richting Peru vertrok, dan lijkt die dag reeds een eeuwigheid
geleden. Nog bevreemdender voelde het aan toen ik eergisteren opnieuw toekwam in
Antigua, Guatemala. Het leek alsof ik deze stad nooit had verlaten, terwijl het nochtans
meer dan twee maanden geleden was dat ik hier voor een eerste keer afscheid
diende te nemen van mijn Guatemalteekse liefde.
 |
| Het mooie Cuzco, met de indrukwekkende Andes op de achtergrond. |
Maar kijk, ondertussen zijn we alweer verenigd, want met een
gezonde dosis spanning zette ik voorbije zaterdag opnieuw voet op
Guatemalteeks grondgebied, alwaar Alba me stond op te wachten aan de
luchthaven. Tijdens mijn lange reisdag van Peru naar Guatemala ( 3 vluchten, 12
uur onderweg ) had ik me het moment van onze hereniging dikwijls proberen in te
beelden, maar de verbeelding kan zelden op tegen de realiteit. Rond half
negen kon ik mijn Latijns-Amerikaanse prinses opnieuw in de armen sluiten en
kwam de puber die nog steeds in mij schuilt ongegeneerd tevoorschijn. Het deed
me niet alleen heel veel plezier om mijn geliefde terug te zien, maar toekomen
in Guatemala voelt ook een beetje aan als thuiskomen. Al kan het ene natuurlijk
met het andere te maken hebben.
 |
| Tja, voor zulk een prinses kan een mens al eens wat kilometers afleggen... |
Maar om alle misverstanden te vermijden, Peru en Cuzco waren
dus ook niet slecht. Mijn laatste week in het land van de Inka’s was er trouwens
één van behoorlijke emoties. Niet alleen was het afscheid nemen van een aantal
superleuke mensen die ik inmiddels ‘vrienden’ durf te noemen, ook het
noodlot eiste een hoofdrol op. Niet voor mij persoonlijk, maar wel voor Rik en
Norma, de meer dan vriendelijke eigenaars van Mundo Antiguo, de school waar ik
Spaans volgde. Norma had al een tijdje gezondheidsproblemen, maar kreeg deze
week het harde verdict te horen dat ze lijdt aan een agressieve vorm van
borstkanker. Het nieuws sloeg in als een bom en raakte ook mij persoonlijk.
Vooral vanwege mijn goeie band met Rik, de Nederlandse echtgenoot van Norma. Samen met de overige leraressen werd er woensdag een
heel krachtig en sterk groepsmoment georganiseerd, dat me nog lang zal
bijblijven. Langs deze weg wens ik Rik en Norma ook nog heel veel sterkte in de
komende maanden.
 |
| Mijn favoriete uitzicht op Cuzco... |
Er waren gelukkig ook nog een aantal leukere momenten
tijdens mijn laatste week in Cuzco. Mijn laatste weekend ben ik nog een
indrukwekkend Inka-complex gaan bezoeken, met name Tipon, op een 20-tal
kilometer van Cuzco. Het betreft een merkwaardige site van aangelegde terrassen
en irrigatiekanalen, die ooit het meest uitgebreide hydraulische systeem uit
het Inka-rijk vormden. Opnieuw waren de uitzichten adembenemend, alsook de
busrit er naartoe. Bij deze herhaal ik nogmaals mijn eerdere oproep naar
potentiële Peru-reizigers: The Sacred Valley is ‘absoluut’ de moeite én
perfect te bereizen met openbaar vervoer. Verspil dus geen geld aan
georganiseerde trips in deze regio!
 |
| Mijn laatste ruïne in Peru, Tipon. Wat een uitzicht! |
Met alweer een pak superleuke reiservaringen en met een
behoorlijke upgrade van mijn kennis van de Spaanse taal kwam er na vier weken
dus een einde aan dit mooie hoofdstuk. Ook al kon ik nauwelijks
wachten om verder te gaan naar het volgende, ik kan oprecht stellen
dat ik mijn verblijf in Peru enorm heb kunnen waarderen. Het ging er uiteraard
een stukje kalmer en gemoedelijker aan toe dan in Guatemala, het was soms ook
wel een stukje eenzamer. Maar ik heb er anderzijds een aantal dierbare mensen
leren kennen. En ik weet ondertussen de leuke plekjes in Cuzco blindelings te
vinden. Maar bovenal zijn het toch de prachtige landschappen en de imposante
restanten van het Inka-tijdperk die me altijd zullen bijblijven.
 |
| Tja, ik laat deze foto voor zichzelf spreken.. |
Maar kijk, hierbij is de bladzijde dus definitief omgeslagen en kijken we enkel nog vooruit. Vooruit naar twee maanden Antigua, naar 160 uren Spaans volgen, naar hopelijk opnieuw leuke mensen leren kennen, en bovenal naar zoveel mogelijk tijd met mijn Latijns-Amerikaanse furie door te brengen. Waarheen dit allemaal leiden zal, ik zou het begot niet weten. Maar zoals ik al enkele malen in mijn reisblogs heb gesteld, onderweg zijn is zoveel leuker dan aankomen. En hoe verder af de bestemming, des te langer ik genieten kan van de rit.
 |
| Kennen jullie deze nog? Yeps, de Agua-vulkaan nabij Antigua.. I love this view ! |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten