Literair Intermezzo : Kortverhaal ' Impact '

Hey liefje, ik bevind me op ons plekje, zit opnieuw aan ons vertrouwde tafeltje. Je weet wel, onder de grote palmboom die jij zo geweldig vindt. Het voelt best een beetje vreemd, ietwat onwennig aan, om hier nu zo op mijn eentje te zitten. Ergens lijkt het alsof jij nog steeds bij me bent. Ik denk niet dat de mensen rondom mij iets doorhebben. Ze lijken allemaal druk aan de babbel, schenken me nauwelijks aandacht. Ik ben de enige zonder gezelschap hier. Maar herinneringen aan de levendige gesprekken die we hier ooit hadden houden me stiekem gezelschap. Het lijkt alsof het gisteren was.

Ik heb de rijstschotel genomen, met de pikante chilisaus. Weet je nog liefje, nummer 58, je favoriete gerechtje. Natuurlijk weet je dat ik zelf geen fan van rijst ben, maar toch heb ik er nu voor gekozen, zo voel ik me meer tot je verbonden. Maar weet je liefje, al bij al voel ik me niet eens zo slecht. Er is natuurlijk nog steeds die pijn, een pijn die zich niet laat beheersen. Die zal wellicht nooit verdwijnen, zoals het hoort. Ik vind echt dat het zo hoort lieve schat. En jij liefste, voel jij nog altijd pijn? Wat was die klap toch oh zo vreselijk, ik kan me nauwelijks de pijn van de impact inbeelden.

Best grappig liefje, schuin tegenover me, maakt een koppeltje al fluisterend ruzie. Ze zitten net te veraf om te horen waarover het gaat, maar zij ziet er alvast niet gelukkig uit. Het doet me denken aan de laatste keer dat wij hier zaten, hier aan ditzelfde tafeltje. Weet je nog liefje, onze laatste ruzie? Toen jij me vertelde over je collega Mark, en over hoeveel spijt je wel niet had. Zou iemand ons toen in het oog hebben gehouden, zou iemand je valse tranen hebben opgemerkt? Wat kostte het me toen  immens veel moeite om mijn rust te bewaren. Maar je weet dat ik niet van scènes houd liefje, dat weet je toch nog?

Als ik er nu aan terugdenk, voel ik opnieuw hoe het bloed me uit het hoofd werd gezogen. De gedachte aan jou met die achterbakse onderkruiper vond ik ondraaglijk. Met alle mannen, maar moest het nou werkelijk met dat reptiel van een Mark? Zal het koppeltje er ook in slagen om rustig te blijven liefje? Haar gezicht ziet lijkbleek, net als ik toen, wellicht zoals jij nu. Uiteindelijk doet het er niet toe of ze rustig zullen blijven. Niet zoals jij ertoe deed. Want dat weet je toch he liefje, dat jij er altijd wel toe deed?  Vergeet dat niet lieve schat, vergeet dat alsjeblieft nooit. Kan jij nog vergeten?

Met je zus gaat alles goed. Het was voor haar natuurlijk ook een shock, dat kan je raden. Maar we hebben troost gevonden bij elkaar. Is dat niet ironisch liefje? Jouw onkreukbare zus, diegene die jou altijd waarschuwde voor mij, net zij zocht troost in mijn armen. In mijn sterke armen, waar ze zich veilig waant, zei ze me onlangs nog. Ik denk niet dat ze het weet liefje. Ik denk niet dat zij weet waartoe deze sterke armen in staat zijn. Enkel jij weet dat liefje, wist je dat?  Verbaasde het je liefste, de kracht die ervanuit ging?

Dat heb ik me altijd afgevraagd, of je de klap ook echt hebt gevoeld. Die vreselijke klap liefje, hoe voelde die? Kan je me dat vertellen? Heb je hem daadwerkelijk gevoeld, of was je er meteen door verdoofd, alvorens je iets voelen kon? Ik hoop echt dat je niet hebt geleden liefste, althans niet zo hard als mij. Daarvoor heb ik je veel te graag gezien. Dat weet je. Weet je dat liefje?

De rijstschotel is echt niet te vreten. Nooit begrepen wat je daar zo lekker aan vond. Maar dat gevoel had ik wel bij meerdere zaken van jou. Laat ik dus huiswaarts gaan, naar je zus die op me wacht. Ze vermoedt echt niets, die lieve, norse zus van jou. Echt liefje, ze weet niet waartoe mijn armen in staat zijn. Enkel jij weet dat liefje, enkel jij. Wat was het toch zulk een vreselijke klap.     

Bye bye Cuzco, Peru... Hello again Antigua, Guatemala...

Reizen doet rare dingen met een mens. Neem nu het besef van tijd. Dat vertoont de meest grimmige kronkels zodra je een vertrouwde omgeving verlaat. Mijn maand Peru zit er inmiddels op en wellicht zal het niet verrassend klinken als ik stel dat die vier weken voorbij zijn gevlogen. Maar als ik anderzijds terugdenk aan de dag dat ik vanuit België richting Peru vertrok, dan lijkt die dag reeds een eeuwigheid geleden. Nog bevreemdender voelde het aan toen ik eergisteren opnieuw toekwam in Antigua, Guatemala. Het leek alsof ik deze stad nooit had verlaten, terwijl het nochtans meer dan twee maanden geleden was dat ik hier voor een eerste keer afscheid diende te nemen van mijn Guatemalteekse liefde.

Het mooie Cuzco, met de indrukwekkende Andes op de achtergrond.

Maar kijk, ondertussen zijn we alweer verenigd, want met een gezonde dosis spanning zette ik voorbije zaterdag opnieuw voet op Guatemalteeks grondgebied, alwaar Alba me stond op te wachten aan de luchthaven. Tijdens mijn lange reisdag van Peru naar Guatemala ( 3 vluchten, 12 uur onderweg ) had ik me het moment van onze hereniging dikwijls proberen in te beelden, maar de verbeelding kan zelden op tegen de realiteit. Rond half negen kon ik mijn Latijns-Amerikaanse prinses opnieuw in de armen sluiten en kwam de puber die nog steeds in mij schuilt ongegeneerd tevoorschijn. Het deed me niet alleen heel veel plezier om mijn geliefde terug te zien, maar toekomen in Guatemala voelt ook een beetje aan als thuiskomen. Al kan het ene natuurlijk met het andere te maken hebben.

 

Tja, voor zulk een prinses kan een mens al eens wat kilometers afleggen...

Maar om alle misverstanden te vermijden, Peru en Cuzco waren dus ook niet slecht. Mijn laatste week in het land van de Inka’s was er trouwens één van behoorlijke emoties. Niet alleen was het afscheid nemen van een aantal superleuke mensen die ik inmiddels ‘vrienden’ durf te noemen, ook het noodlot eiste een hoofdrol op. Niet voor mij persoonlijk, maar wel voor Rik en Norma, de meer dan vriendelijke eigenaars van Mundo Antiguo, de school waar ik Spaans volgde. Norma had al een tijdje gezondheidsproblemen, maar kreeg deze week het harde verdict te horen dat ze lijdt aan een agressieve vorm van borstkanker. Het nieuws sloeg in als een bom en raakte ook mij persoonlijk. Vooral vanwege mijn goeie band met Rik, de Nederlandse echtgenoot van Norma. Samen met de overige leraressen werd er woensdag een heel krachtig en sterk groepsmoment georganiseerd, dat me nog lang zal bijblijven. Langs deze weg wens ik Rik en Norma ook nog heel veel sterkte in de komende maanden.

 

Mijn favoriete uitzicht op Cuzco...

Er waren gelukkig ook nog een aantal leukere momenten tijdens mijn laatste week in Cuzco. Mijn laatste weekend ben ik nog een indrukwekkend Inka-complex gaan bezoeken, met name Tipon, op een 20-tal kilometer van Cuzco. Het betreft een merkwaardige site van aangelegde terrassen en irrigatiekanalen, die ooit het meest uitgebreide hydraulische systeem uit het Inka-rijk vormden. Opnieuw waren de uitzichten adembenemend, alsook de busrit er naartoe. Bij deze herhaal ik nogmaals mijn eerdere oproep naar potentiële Peru-reizigers: The Sacred Valley is ‘absoluut’ de moeite én perfect te bereizen met openbaar vervoer. Verspil dus geen geld aan georganiseerde trips in deze regio!

 

Mijn laatste ruïne in Peru, Tipon. Wat een uitzicht!

Met alweer een pak superleuke reiservaringen en met een behoorlijke upgrade van mijn kennis van de Spaanse taal kwam er na vier weken dus een einde aan dit mooie hoofdstuk. Ook al kon ik nauwelijks wachten om verder te gaan naar het volgende, ik kan oprecht stellen dat ik mijn verblijf in Peru enorm heb kunnen waarderen. Het ging er uiteraard een stukje kalmer en gemoedelijker aan toe dan in Guatemala, het was soms ook wel een stukje eenzamer. Maar ik heb er anderzijds een aantal dierbare mensen leren kennen. En ik weet ondertussen de leuke plekjes in Cuzco blindelings te vinden. Maar bovenal zijn het toch de prachtige landschappen en de imposante restanten van het Inka-tijdperk die me altijd zullen bijblijven.

 

Tja, ik laat deze foto voor zichzelf spreken..

Maar kijk, hierbij is de bladzijde dus definitief omgeslagen en kijken we enkel nog vooruit. Vooruit naar twee maanden Antigua, naar 160 uren Spaans volgen, naar hopelijk opnieuw leuke mensen leren kennen, en bovenal naar zoveel mogelijk tijd met mijn Latijns-Amerikaanse furie door te brengen. Waarheen dit allemaal leiden zal, ik zou het begot niet weten. Maar zoals ik al enkele malen in mijn reisblogs heb gesteld, onderweg zijn is zoveel leuker dan aankomen. En hoe verder af de bestemming, des te langer ik genieten kan van de rit.

 

Kennen jullie deze nog? Yeps, de Agua-vulkaan nabij Antigua.. I love this view !

 

 

Literair Intermezzo : Duizend honden zonder naam.. ( Una historia sobre los perros de la calle en Peru )

Terwijl er dagelijks wellicht duizenden toeristen, bewoners en straatverkopers de straten van Cuzco doorkruisen, speelt er zich in ditzelfde decor elke dag opnieuw een schitterend schouwspel af. Een unieke en eigenzinnige opvoering die aan de aandacht van de menigte ontsnapt. Het kloppende hart van Cuzco, de Plaza de Armas en zijn omringende straten zijn immers niet enkel een toeristische trekpleister, zij vormen tevens de thuishaven en leefwereld van tientallen unieke protagonisten. Een soms wrede, en dan weer vertederende biotoop, waar elke dag zondag is, en waar vrijheid en plezier hand in hand gaan met de harde strijd om te overleven. In deze reeks neem ik u graag mee naar de fascinerende wereld van de straathonden van Cuzco. Een wereld waarin de beste vriend van de mens niet vertroeteld en op tijd en stond uitgelaten wordt, maar enkel op zichzelf is aangewezen. Hier hebben honden geen naam.

 

Een dutje doen in het park, wat een hondeleven..

 Woensdagnamiddag, 16 uur. Een uurtje geleden zat ik nog te zweten op een zonovergoten en overvolle Plaza de Armas. Nu is het grote stadsplein volledig desolaat. Zelfs de dappersten der toeristen, onze Japanse vrienden, hebben mompelend het terrein verlaten. Onweders en stormen kunnen in Peru vanuit het niets opdoemen en binnen een mum van tijd straten volledig blank zetten. Het is vandaag niet anders.

Ook al is het geen weer om er een hond door te jagen, Winnitoe trotseert de regen..

Toch valt er nog één levende ziel te bespeuren op de Plaza. Het is Sasha, één van de tientallen straathonden die hier dagelijks hun opwachting maken. Ze loopt er ietwat verdwaasd bij, al lijkt het dat de gietende regen nauwelijks vat heeft op haar. Sasha heeft het volledige stadsplein voor zich alleen en gaat in dit helse weer op zoek naar restjes die vluchtende toeristen in paniek hebben achtergelaten. Af en toe richt ze het hoofd op, om te kijken of er lotgenoten in de buurt zijn. Maar tevergeefs, de overige viervoeters hebben wellicht een schuilplaats gevonden en laten zich voorlopig niet opmerken. Of toch, want daar komt plots ook Winnitoe tevoorschijn. Dat hoeft niet te verwonderen, want deze ranke donkergrijze casanova laat zelden een kans aan zich voorbij gaan om in het gezelschap van de knappe Sasha te vertoeven. Er is heus meer nodig dan een stevig onweer om hem van zijn muze weg te houden. Sasha laat zich zijn gezelschap welgevallen en staakt even haar zoektocht naar etensresten. Beide honden spelen nu vrolijk in het doorweekte gras, tuimelen en dollen, alsof regen hun vacht niet reiken kan. Hoe gaat die levensspreuk alweer? ‘Life is not about waiting until the storm passes, it is about learning to dance in the rain’. Straathonden hebben geen Facebook-updates nodig om van elke dag opnieuw iets moois te maken. Ook al is hun leven uiteraard niet altijd benijdenswaardig.

Sasha en Winnitoe, ze passen wel bij elkaar...

Langzaam begint het hevige onweder aan intensiteit in te boeten, al blijft de regen druppelsgewijs uit het grijze koppige wolkendek vallen. Enkele toeristen verlaten reeds hun overdekte schuilplaatsen en zetten onder luid gewoel een sprintje in naar de meest nabijgelegen bar. Plaza de Armas komt stilaan terug tot leven. Er verschijnt opnieuw kleur op het plein, paraplu’s in felle tinten kruisen plastic regenjassen die me schrik aanjagen. Terwijl de donder slechts nog een verre echo van zichzelf lijkt, komen samen met de toeristen ook enkele vertrouwde protagonisten tevoorschijn. In een verre uithoek hebben Sasha en Winnitoe nog steeds enkel oog voor elkaar, maar aan de andere kant van het park, de kant van de kathedraal, verschijnen nu ook Bono en zijn kornuiten. Wellicht hopen zij ook nog een gevallen koekje of anders lekkers te rapen, maar dan bij voorkeur met een droge vacht. Het onweer en de regen verdringen zich uiteindelijk naar de annalen van de weerkundige geschiedenis, binnen een tiental minuten zal de Plaza de Armas hervallen in zijn dagelijkse drukte.

Het monster van Cuzco...

Een kwartiertje later lijkt alles inderdaad weer bij het oude. Mensen die nu toekomen, kunnen zich niet inbeelden dat het water hier enkele ogenblikken terug met beken van de daken liep. Zelfs de groene  stadsbanken lijken op een magische wijze reeds opgedroogd, vermits ik me onmogelijk kan inbeelden dat alle huidige bankzitters een natte broek ambiëren. Ook Bobby heeft nu zijn opwachting gemaakt, dartel en eigenwijs, zoals enkel hij dat kan. Bobby is mijn favoriete viervoeter op het plein. Ik vermoed dat de uit de kluiten gewassen mensenvriend een kruising is van verschillende rassen. Maar zijn knuffelgehalte is van puur zuivere makelij. Bobby’s verzorgde verschijning en rondere buikje doen me vermoeden dat hij nog niet zo lang op straat leeft. Want hoe schattig en aaibaar vele van Cuzco’s straathonden er op het eerste zicht ook uitzien, als je ze van naderbij bekijkt zie je maar al te vaak sporen van de harde buitenwereld waarin ze leven. Mooie glimmende vachten en kortgeknipte haartjes hoef je hier niet te verwachten. Voor een schoonheidsprijs komen de straathonden van het plein niet in aanmerking. Al denk ik niet dat het hén een zorg zal wezen.

Bobby en Rachel, nieuwkomers op het plein...

 Waar Bobby ten tonele verschijnt is meestal Rachel niet veraf. Ik vermoed dat zij een puppy is van Bobby want ze lijken van hetzelfde ras en ook hun gelijkenis is treffend. Al weet je in deze gekke wereld natuurlijk nooit. Monogamie en veilige seks staan hier niet op het prioriteitenlijstje en talloze keren heb ik reeds taferelen mogen aanschouwen die niet voor kinderogen bestemd zijn. Het minste dat je kan zeggen is dat de protagonisten van de Plaza de Armas niet echt kieskeurig zijn en daarenboven weinig gêne kennen. En als het op lichaamsopeningen aankomt, zijn onze vrijgevochten  vrienden behoorlijk creatief.

Euh.. Niet geschikt voor gevoelige kijkers..

Een blik op het jonge lijf van Rachel volstaat echter om te beseffen dat het leven hier niet altijd een zedeloos pretje is. Toen ik haar enkele dagen voor het eerst zag, blaakte ze nog van gezondheid en naïeve vrolijkheid. Die vrolijkheid straat ze nu nog steeds uit, al vraag ik me af waar ze de moed vandaan  haalt. Want gisteren was ik nog getuige van hoe wreed het leven er hier kan aan toegaan met Rachel in de rol van onfortuinlijk slachtoffer. Het drama speelde zich af tijdens een fikse regenbui. Een tiental honden had beschutting gezocht onder het indrukwekkende inkomstportaal van de kathedraal. Ik dacht nog bij mezelf, wat een leuke bende, tot het noodlot toesloeg. Lukas, een stevige vechtersbaas die zich wel vaker de koning van het plein waant, zette een meedogenloze aanval in op Rachel. De kreten van de immer kwistig kwispelende puppy sneden door merg en been. Bobby keek ernaar maar greep niet in, reden te meer om aan te nemen dat hij het harde straatleven nog niet gewoon is. Gelukkig vertoonden enkele moedige voorbijgangers meer lef en slaagden ze er in de honden uit elkaar te halen. Wellicht heeft Rachel er haar leven aan te danken. Versuft liet ze zich de knuffels van vele omstaanders gevallen, om enkele minuten nadien op drie pootjes weg te huppelen. Weliswaar nog steeds met die fantastische glimlach op de lippen. Onze voetballers zouden er nog iets kunnen van leren

Bobby, ik zou je zo mee naar huis nemen...

Maar het doet me plezier om haar hier vandaag opnieuw te zien rondlopen, al is het enigszins mankend. Het sterkt mijn vermoeden dat deze straathonden van geen kleintje vervaard zijn. Hier, rondom de Plaza de Armas, in dit toeristische bolwerk, speelt zich immers een fascinerend verhaal af, waarin het recht van de sterkste geldt. Zwakheden worden hier afgestraft, het verhaal is geen kindersprookje. Het is een harde werkelijkheid, waarin Bobby en Rachel nog vaak hun mannetje zullen moeten staan om te overleven. Ik gun het hen alvast van harte. Alvorens ik het mooie stadsplein verlaat kijk ik nog even aandachtig rond, van Lukas en consoorten gelukkig geen spoor. Enigszins opgelucht trek ik huiswaarts, mezelf overtuigend dat het allemaal wel goedkomt met mijn favoriete viervoeters.

Opdrogen na de fikse regenbui, the life of a dog...

Een weekendje ruïnes bekijken in De Heilige Vallei, Peru...

De boog kan niet altijd gespannen staan. Na twee weken intensief Spaans studeren met een haast Aziatische gretigheid, was het tijd om de gashendel eens los te laten. Het zou immers zonde zijn om tijdens mijn verblijf in Peru niet even de tijd uit te trekken om te genieten van al het moois dat het land te bieden heeft. En nee, ik heb het ditmaal niet over vrouwelijk schoon. Maar wel over de rijke cultuur, de indrukwekkende ruïnes en niet te vergeten, de overweldigende natuurpracht die Peru typeren. Een weekendje rondtrekken in De Heilige Vallei is dan ook niet te versmaden..

Een foto uit mijn persoonlijk archief, het machtige Machu Picchu

Samen met een Australische medestudente, en met behulp van Rik, de eigenaar van de school waar ik Spaans studeer, stippelde ik vrijdag een route uit doorheen de Vallei van de Inca's. The Sacred Valley, gelegen in het Andes-gebergte en gevormd door de Urubamba-rivier, vormde ooit het centrum van het Inca-rijk. Vanwege zijn specifieke geografische ligging en zijn bijzondere klimaat, bouwden de Inca's hier enkele van hun meest indrukwekkende steden en burchten, waaronder ook het befaamde Machu Picchu. Maar de bekendste van alle Inca-ruïnes zou ik ditmaal niet bezoeken, wegens 'done that, been there' tijdens mijn vorige wereldreis. Gelukkig vallen er nog heel wat andere pareltjes te ontdekken in deze regio.

De Heilige Vallei, met het stadje Pisaq

Eerste bestemming was het pittoreske stadje Pisaq, zowat 30 km ten noorden van Cusco gelegen. Via openbaar vervoer raakten we op een dik uurtje op deze gezellige locatie voor het luttele bedrag van 1 Euro. Meteen viel de ongedwongen sfeer op die in het stadje heerst, alsook de prachtige omgeving. Pisaq is vooral bekend vanwege zijn zondagsmarkt, waar je handgeweven kleding alsook ambachtelijk kunst- en zilverwerk op de kop kan tikken. Na een korte wandeling begaven wij ons echter op de 3000 meter hoge berg waar zich de archeologische site van een oude Inca-stad bevindt. Mijn conditie werd hier alvast danig op de proef gesteld, maar de schitterende uitzichten maakten dit ruimschoots goed. Wegens een opkomend onweer besloten we onze klim halverwege te staken en na de stevige afdaling verwarmden we onze doorweekte kleding met een zalige kop Inca-koffie.

Even poseren om te bewijzen dat hoogtevrees kan overwonnen worden..

Volgende halte was Ollantaytambo, een bestemming die bij mij een belletje deed rinkelen. Dit is immers de laatste halte voor aanvang van de Inca-trail, de 4-dagen-durende trektocht naar Machu Picchu. Toen we in dit aangename stadje arriveerden kwamen er dan ook heel wat leuke herinneringen naar boven. Inmiddels was de schemer reeds ingevallen en konden we de lokale ruïnes van Ollantaytambo niet meer bezichtigen. Nadat we ons ingecheckt hadden in een lokaal hostel ( met twee aparte slaapkamers! ), genoot ik samen met mijn Australische reisgezelle van een paar frisse pinten en nog meer van het prachtige uitzicht. Vervolgens kregen we via een local een heerlijke tip voor ons avondeten, en ik kan zeggen dat ik hier zowat de lekkerste pizza uit mijn leven heb gegeten. ( restaurant Canso )

Sfeerbeeld van het gezellige stadje Ollantaytambo, startplaats van de Inca-trail

De volgende dag was ik reeds om 8 uur op de been voor een nieuwe stevige wandeltocht naar de ruïnes van het enorme Inca-complex op de bergflank. Mijn hoogtevrees dreigde even roet in het eten te strooien, maar mits enige volharding slaagde ik er toch in om de overblijfselen van deze militaire vestiging te bereiken. Ooit was dit één van de meest strategische locaties van de Inca's, en naast het militaire aspect, was dit tevens een religieus en landbouwdomein. Weliswaar niet even indrukwekkend dan Machu Picchu zelf, maar toch kon ook deze locatie me meer dan bekoren. Zo ook het stevige ontbijt dat we hier namen, alvorens naar onze volgende bestemming te trekken.

De fascinerende cirkels van Moray, experimenteel landbouwgebied van de Inca's

Die luisterde naar de naam Moray, en de weg ernaartoe leidde ons langs prachtige landschappen met heerlijke zichten op de bergtoppen van de Andes, afgewisseld met wijdse groene landschappen. Opnieuw begreep ik waarom Peru destijds één van de hoogtepunten was van mijn wereldreis. Moray zelf is een uniek archeologisch complex, en bestaat uit een groot aantal concentrische cirkels, die vermoedelijk ooit landbouwterrassen vormden. De exacte betekenis van deze overblijfselen is nooit volledig achterhaald, maar vermoedelijk vormde dit domein ooit een experimenteel landbouwgebied waar de Inca's verschillende soorten maïs teelden. Ik vind het in ieder geval een unieke locatie, en alweer speelt de fabelachtige omgeving hierin een voorname rol.

De kleurrijke markt van Chinchero, met veel traditionele klederdracht

Onze laatste bestemming was Chinchero, bekend voor zijn traditionele zondagsmarkt alsook zijn mooie feeërieke kerk omgeven door alweer een mooi en intrigerend complex van Inca-ruïnes. Als stadje zelf vond ik dat Chinchero weinig te bieden had, maar de ruïnes zelf en vooral de rustige en idyllische omgeving compenseerden ruimschoots. Aldus toch nog een leuke afsluiter van een meer dan geslaagde weekendtrip. En wat het plaatje perfect maakte was de prijs van dit alles. Voor ons vervoer betaalden we in totaal ongeveer 15 Euro/ persoon. Ook het verblijf en het eten waren zeer democratisch, omdat we alles zelf hebben geregeld. Dus, hierbij een tip voor zij die een trip naar Peru plannen, probeer zoveel mogelijk zelf te regelen. Vooral buiten het toeristische seizoen is dit een makkie vanwege de lage bezettingen. Enkel als je de Inca-trail wil doen, moet je ruim vooraf reserveren.

Op grote hoogtes moeten mens en dier voldoende uitrusten

Hopelijk kan ik jullie met dit verslag en met de foto's alweer wat inspiratie geven voor een volgende reis. Peru blijft in ieder geval een topbestemming. En voor wie vragen heeft, jullie mogen me uiteraard altijd contacteren. Volgend weekend ga ik wellicht nog enkele ruïnes rondom Cusco zelf bezoeken, en daarna is het finaal aftellen naar Guatemala! Daar hoop ik mijn wederhelft te verrassen met mijn vorderingen in het Spaans. Te veo en algunos dias mi amor.

De imposante ruïnes van Ollantaytambo, in een prachtig landschap

( Graag wil ik dit verslag opdragen aan mijn zopas overleden grootmoeder. Moemoe, het ga je goed, daar ergens hoog boven de wolken... )

Een leuk dagje in Cusco...

Toegegeven, het leven in Cusco, Peru verloopt tot dusver een pak rustiger dan in Antigua. Nochtans is het een grotere en drukkere stad, met meer toeristen, bars en discotheken dan geheel Guatemala. Wellicht heeft één en ander te maken met de school waar ik momenteel Spaans volg. Die is immers een pak kleinschaliger dan in Antigua, waardoor het 'studentenleven'  hier net iets kalmer verloopt. Al kon het verjaardagsfeestje van een medestudente voorbije zaterdag wel tellen...

Plaza de Armas, het kloppend hart van Cusco...

Inmiddels heb ik wel een leuke bar ontdekt, gelegen aan de Plaza de Armas, waar ik 's avonds graag mag vertoeven. Het is er meestal gezellig druk, dus nooit te vol, maar ik zit er ook nooit alleen. En nog belangrijker, de pintjes zijn er goedkoop, wat in deze stad niet vanzelfsprekend is. Deze bar is dan ook een leuk alternatief voor een avondje thuis zitten, en bovendien vind ik er ook altijd inspiratie om te schrijven. Zaterdagavond was deze locatie ook het vertrekpunt van een leuk avondje stappen, om de verjaardag van een medestudente te vieren. En omdat alleen ook maar alleen is, heb ik me deze keer eens sociaal gedragen. Gevolg; een behoorlijke kater op zondag, de eerste sinds mijn verblijf in Peru.

Want alleen is maar alleen...

Dat het echter niet altijd bier, feesten en katers moeten zijn, bewijst de mooie dag die ik vandaag achter de rug heb en die ik graag met jullie wil delen. Al was het maar om aan te tonen dat het vaak de kleine dingen in het leven zijn die een mens oprecht gelukkig kunnen maken.

Helemaal bovenaan, Saqsaywaman, de indrukwekkende Inca-ruïne

Vandaag begon zoals elke weekdag, met vier uurtjes Spaans in Mundo Antiguo, de school waar ik nu reeds een goeie week les volg. Ik had onverwacht een nieuwe leraar vandaag, maar die bleek een pak beter mee te vallen als ik verwacht had. Jimmy, een jonge vlotte kerel, beetje de looks van Rambo na een vermageringskuur, maar best 'ne sympathieke pee'. Of mijn Spaans er vandaag veel is op vooruitgegaan durf ik niet met zekerheid beweren, maar ik heb wel veel bijgeleerd over het leven in Cusco, gezien door de ogen van een man. Boeiend om vast te stellen dat mannen ook hier de dingen net altijd iets anders bekijken dan vrouwen. 

Ook mijn reisblog ontsnapt er niet aan, mijn eerste selfie..

Na een goedkope lunch in één van mijn vaste restaurantjes, besloot ik om deze namiddag een wandeltocht te ondernemen. Het was voor het eerst sinds meerdere dagen nog eens mooi weer, weliswaar ietwat bewolkt, maar wel lekker warm met een zacht zomerbriesje. Bestemming van mijn wandeling, Saqsaywaman, in de volksmond ook wel eens als 'sexy woman' uitgesproken. Het betreft een versterkte burcht die dateert vanuit de Inca-periode, en vooral indruk maakt vanwege de enorme rotsblokken die met een onwaarschijnlijke precisie op elkaar zijn geplaatst. Het was echter niet zozeer de ruïne die me interesseerde, maar vooral de weg ernaartoe.

Ideaal weertje voor een heerlijke wandeling...

Ik was nauwelijks mijn bescheiden huisje uit, of ik stootte reeds op een kleurrijke processie-stoet die mijn pad kruiste. Processies zijn enorm populair in Cusco. Elke wijk heeft hier wel zijn heilige, die met de regelmaat van de kerklok wordt gevierd met vuurwerk en een parade. Geen idee welke heilige vandaag zijn opwachting mocht maken, maar te zien aan het zweet van de mannen die zijn standbeeld droegen, leek het mij wel een zwaargewicht. Gelovig of niet, zo een processie zorgt toch altijd voor de nodige animo en een aantal leuke fotootjes. Alvast een leuk begin van mijn wandeling.

Het leven van een gelovige kan zwaar zijn...

Vervolgens sloeg ik een smal kassei-straatje in vanaf de Plaza de Armas, dat almaar bergop zou lopen. Mja, die Inca's waren natuurlijk ook niet dom, zij bouwden hun burchten uiteraard liever op het topje van de berg. Maar het was me de moeite waard, want onderweg werd ik beloond met prachtige zichten over de stad, met die indrukwekkende bergen van de Andes op de achtergrond. Hoe meer ik het drukke centrum van Cusco achter me liet, des te meer begon ik te genieten van de rust, het schitterende weer ( met daarbij het besef dat het in België nu winter is ), en de mooie panorama's. Het was op dat moment dat ik nog maar eens besefte hoe mooi het leven toch kan zijn. Een gezonde fysische inspanning, een heerlijk briesje en vrijuit wandelen in de natuur, soms moet het echt niet meer zijn dan dat. Dat de toegangsprijzen tot Saqsaywaman me uiteindelijk net iets te duur bleken, kon mijn goede stemming niet drukken en fluitend zette ik de terugtocht in.

Zonder woorden...

Eenmaal toegekomen op de Plaza de Armas vond ik dat ik wel een lekkere cappuccino had verdiend, en die liet ik me smaken op een leuk terrasje met prima zicht op het kloppend hart van Cusco. Natuurlijk ontbrak er nog wel iemand om het plaatje helemaal compleet te maken. Maar het besef dat ik binnen drie weken opnieuw in Antigua zal vertoeven, alwaar ene Guatemalteekse schoonheid mij zal opwachten aan de luchthaven, maakte dit ruimschoots goed. Alsook de lekkere koffie uiteraard.

Nog maar eens... Plaza de Armas

Voor de geïnteresseerden, ik zit nog tot 21 februari in Cusco, en heb een slaapkamer beschikbaar voor eventuele bezoekers. En dit alles voor de prijs van een frisse pint en een bescheiden etentje... Tot gauw ?

Cusco zal u hartelijk ontvangen...

Literair Intermezzo VI : De reiziger... ( een vleugje poëzie )

 

Jij die altijd onderweg bent

Elke bestemming een excuus

Een rugzak vol vreemde talen

Maakt je overal kind aan huis

 

Met je verroeste stoppelbaard

Lijk je ouder dan je bent

Je huid een naadloos lappendeken

Waarop jouw leven is geprint

 

Rijker dan de laatste tsaar

Koester jij de zon als goud

Een landschap is voor jou een schat

Waarin je grenzeloze kleuren ziet

 

Steeds ga jij je eigen weg

En jaag je nieuwe dromen na

Zoek je wat zich niet laat vinden

Een pad dat nauwelijks sporen draagt

 

Van vele vrienden wereldwijd

Neem je afscheid als je gaat

De reiziger leidt een eenzaam leven

En schrijft in stilte zijn verhaal