Mijn laatste Guatemala-verslagje... Voorlopig dan toch...

Vrijdagmiddag 27 december, Londerzeel. Als ik momenteel naar buiten kijk zie ik een grijs wolkendek, ik voel hoe de klamme kilte naarstig een weg naar binnen zoekt en mis het uitzicht op één of andere indrukwekkende vulkaan. We zijn inderdaad opnieuw in België. Na twee maanden is ook mijn Guatemala-avontuur tot zijn einde gekomen en rest mij alleen nog een reisverslag te schrijven over mijn laatste weekje Antigua. Maar als ik even mijn ogen sluit waan ik me terug in de exotische valleistad en maakt zachte weemoed plaats voor een tropische tinteling...

Een laatste keer genieten van het uitzicht vanop Sky Bar...

In mijn vorige verslag vertelde ik reeds over mijn boeiend weekendje in Guatemala-stad, in veilige banen geleid door mijn bevallige reisgids Alba. Samen met nog het gezelschap van een goeie vriend was dit een heerlijk weekendje, waar voor mijn part nooit een einde aan had hoeven komen. Maar u weet hoe dat gaat, net op de momenten dat alles loopt zoals je het wenst, beslist de klok nog iets sneller zijn rondjes te draaien. En zodoende zat ik maandag alweer braafjes op de schoolbanken in Antigua, voor mijn laatste dagen Spaanse les. Die verliepen iets gemoedelijker dan anders, omdat de eindmeet almaar dichter in het vizier lag.

Silvia la sadista, ik zal ze toch wel missen...

Woensdag had ik dan uiteindelijk mijn laatste schooldag, en zoals de traditie dat wil werd het 'schooleinde' gevierd met sprankelend gerstenat. Uitslapen zat er donderdagmorgen helaas niet in. Vermits het einde van mijn reis met rassenschreden naderde en er ook nog enkele festiviteiten dienden voorbereid te worden tegen het weekend, had ik nog een drukke planning voor de boeg; naar Guatemala-stad voor mijn smoking af te halen, een gezellige lunch met de bevallige reisgidse ( ik zal haar vanaf nu gewoon Alba noemen ), kennismaking met de ouders van Alba ( si si ), zoektocht naar Kerstkadootjes, de man met de blokfluit nog een laatste maal in de fontein kieperen, enz.. Kortom, het drukke leven van een student alias toerist maar in concreto levensgenieter. Toen ik vervolgens op een onbewaakt moment op diezelfde verdomde klok keek was het reeds vrijdagavond.

Op weg naar Guatemala-stad, net iets minder idyllisch dan Antigua...

Tijd om op gepaste wijze afscheid te nemen van enkele mede-studenten, vooral dan van die halve Zwitser die ik hier heb leren kennen. Gelukkig was Alba erbij om alles in goede banen te leiden en te voorkomen dat ik zwaar gehavend huiswaarts keerde, vermits ons nog een lange en boeiende zaterdag stond te wachten. Want de laatste dag van mijn verblijf in Guatemala zou ik in hemelse schoonheid afsluiten. En dan heb ik het niet alleen over Alba, maar ook over het trouwfeest waarvoor ik was uitgenodigd. Het was met name Alba's beste vriendin, Mariela die in het huwelijksbootje zou stappen met Mario, een sympathieke kerel uit Spanje. En dat het niet zomaar een huwelijksfeestje zou worden was reeds lang duidelijk. De plechtigheid zou immers plaatsvinden in Santa Domingo, het duurste en meest indrukwekkende hotel van Antigua.

Sfeerbeeld van de ruïnes rondom hotel Santa Domingo...

Vermits Alba bruidsmeisje was en ik haar als steun en toeverlaat mocht flankeren, kon ik alles vanop de eerste rij meevolgen, toch een hele eer. De ceremonie vond plaats in de ruïnes van een oude kapel die prachtig was omgeven door honderden kaarsen. Het moge duidelijk wezen dat het hier niet zomaar een doorsnee Guatemalteeks huwelijk betrof, ik zal jullie ten gepaste tijde wel eens het prijskaartje laten weten. Maar het was wel indrukwekkend, zo ook de met kandelaren versierde eettafels in de grote feestzaal waar de 200 genodigden zich tegoed deden aan spijs en drank. Ik moet eerlijk toegeven dat ik me hier me soms een beetje de vreemde eend in de bijt voelde, maar dat kan misschien ook aan de strakke smoking en de knellende schoenen gelegen hebben. In ieder geval was dit op zijn zachtst uitgedrukt een waardige manier om mijn Guatemala-avontuur op magische wijze af te sluiten.

Het bruidspaar in de prachtige kapel van Santa Domingo

Want na een heerlijk ontbijt op zondagmiddag was de tijd van gaan alweer gekomen. Het was Alba die mij met gemengde gevoelens richting luchthaven reed, waar we de minuten tevergeefs probeerden te rekken en het afscheid zwaarder uitviel dan dat ik twee maanden geleden had kunnen vermoeden. De aandachtige lezer van mijn reisblog zal immers wel begrepen hebben dat ik hier twee fantastische maanden heb mogen beleven. En als ik dan ook nog eens die twee tranende kastanje-ogen voor me zag staren, wist ik dat mijn afscheid geen vaarwel was, maar een 'tot binnenkort'... Damned, en dat stond dus niet in mijn planning he! Life and its surprises, sometimes I just love it... 

Soms zijn woorden overbodig...
 

Laatste weekendje in Antigua...

Hoe lang sommige liedjes ook mogen duren, als ze echt mooi zijn, duren ze nooit lang genoeg. En als de laatste noot van een favoriete plaat langzaam uitdooft, sterf je als luisteraar toch telkens een beetje mee. Maar gelukkig bekijkt de vrolijke reiziger die zich diep in mij genesteld heeft de zaken liever van hun zonnige  kant. Dus nu de laatste strofe van het Guatemala-lied is ingezet, zet ik al mijn zintuigen nog een keertje extra op scherp om volop te genieten van mijn laatste dagen.

Een laatste sfeerfotootje van Antigua en mijn favoriete vulkaan Agua
 

Gisteren werd ik me bewust van het feit dat het binnen minder dan een week alweer Kerstmis is. Meestal voelt een mens die feestelijke periode al van heinde en verre aankomen, maar ditmaal lijkt de nakende komst van de Kerstman me eerder surreëel. Dagelijks maak ik immers mijn opwachting richting school onder een blakende zon, al dan niet verscholen achter een verdwaald wolkendek. En ook al zijn de zomerse temperaturen hier ietwat gemilderd, zaterdag lag ik toch nog lekker te braden op het strand van San Jose onder een slordige 26 graden. Dus ware het niet dat het Parque Central sinds enkele dagen baadt in sfeervolle kerstverlichting, ik zou denken dat we ergens halfweg de zomer zaten.

Parque Central in sfeervolle kerstverlichting

Maar zomer of winter, vanop mijn vaste stek in El Portal kan ik in ieder geval alweer terugblikken op twee mooie weken. En nu ik deze voormiddag mijn allerlaatste uurtjes Spaanse les heb doorstaan, meen ik dat er mij bovendien nog enkele mooie laatste afscheidsdagen staan te wachten in mijn tijdelijke thuisstad. Maar laat ons niet vooruit lopen op de feiten. Ik zal eerst al eens een poging doen om de voorbije weken samen te vatten in een niet al te uitgebreid kapittel.

De week na mijn weekendje in Lake Atitlan laat zich het makkelijkst omschrijven als een doorsnee weekje Antigua. M.a.w. elke dag vlijtig naar school, elke namiddag als een streber huiswerk maken in El Portal en tot slot al deze vlijt op regelmatige basis wegspoelen met een frisse slok Gallo. Vrijdagavond echter leidden Gods ondoorgrondelijke wegen ertoe dat ik een afspraakje had met een leuke dame uit Guatemala-stad waarna ik vervolgens het weekend feestend inzette met een afscheidsfeestje van enkele medestudenten. Zaterdagavond was ik uitgenodigd op een vrijgezellenavond van een vriendin van bovenvermelde leuke dame. Samen met Rico, mijn Zwitserse partner in crime, maakte ik in een leuk en bont gezelschap de lokale horeca van Antigua een beetje rijker. Meer details kan ik hier helaas niet over kwijt. Uiteindelijk is Antigua toch ook een beetje het Las Vegas van Guatemala, nietwaar?

Vrijgezellenavond in Antigua: ander land, maar even zatte toestanden..

De voorbije week dan... Die vertoonde verdacht veel gelijkenissen met de voorgaande, al werden sommige avonden wel opgevrolijkt door sporadisch bezoek vanuit de hoofdstad. En tijdens één van deze avonden werden er concrete plannen gemaakt om het weekend door te brengen in de hoofdstad van Guatemala. Een opportuniteit die ik niet aan mij kon laten voorbijgaan. Niet alleen vanwege het gezelschap, maar vooral omdat ik me nog niet echt een beeld had kunnen vormen van Guatemala-stad. Het enige wat ik immers over de hoofdstad wist is dat zij een behoorlijk slechte reputatie heeft op gebied van veiligheid en dat zelfs rasechte Guatemalteken bepaalde zones van de stad absoluut vermijden.

Guatemala-stad vanuit vogelperspectief

En zodus trok ik vrijdagnamiddag met Rico richting La Capital, waar we werden opgewacht door Alba, de reeds driemaal eerder vermelde leuke dame. Zij zou ons het hele weekend rondleiden in 'haar' stad. Eerste halte was de blitse bar Saul in één van de betere wijken van de stad, waar we het weekend alvast vrolijk inzetten met een flesje wijn. Het was slechts een voorsmaakje van wat ons in de avond en de volgende twee dagen te wachten stond. Onze gids heeft immers het voorrecht om zich een iets luxueuzer leven te kunnen veroorloven dan de gemiddelde inwoner van Guatemala-stad. En de waarheid gebiedt me dan ook om te zeggen dat we dit weekend slechts een klein gedeelte van de hoofdstad van Guatemala hebben mogen ontdekken; met name het rijkere en bijgevolg ook veiligere gedeelte.

De beste gids ooit... My dear Alba :-)

Hoogtepunt was wellicht een bezoek aan het mooie strand van San Jose, op anderhalf uurtje rijden van de stad. Dankzij Alba's connecties konden we ook hier veilig vertoeven op een aangenaam stukje privé-strand. En alsof de geluksgoden van geen ophouden wisten, was het bovendien een stralende zomerdag. Jaja, er zijn zo soms van die momenten dat een mens zich afvraagt welke goede daden hij in zijn dromen heeft verricht om op zoveel bijval te mogen rekenen. We sloten deze mooie dag vervolgens terug af in het centrum van de stad, in de befaamde Reily's bar. Hierbij keken we er wel zorgvuldig op toe om niet van de hoofdstraat af te wijken, want eenmaal je hier in één van de zijstraatjes belandt, kom je terecht in een wereld waar je als 'toerist' beter wegblijft. Zelfs Alba, een rasechte Guatemalteekse, was hier ooit al slachtoffer van een gewapende hold-up.

De kathedraal van Guatemala-stad, gelegen aan Parque Central

Zondagmorgen genoten we eerst van een rijkelijk ontbijt om enkele katers en natte honden door te spoelen en bezochten vervolgens nog even de binnenstad. Daar was het bijna letterlijk over de koppen lopen op de 'zomerse' Kerstmarkt, inclusief ijspiste onder een loden zon. Maar ik miste er toch enigszins de geur van zweemzoete warme wijn met kruidnagel. Alvorens het heerlijke weekend af te sluiten moesten we tot slot nog passeren langs een trendy kledingzaak. Daar heb ik voor de eerste keer in mijn leven een smoking mogen aantrekken. Wat daarvan allemaal de bedoeling is, vertel ik jullie echter graag in mijn volgende verslag.

Een weekje verdiende vakantie in Guatemala...

Sommigen onder jullie hebben misschien reeds het geluk gehad om het Como-meer in Italië te bewonderen. En wellicht heeft dat op de meesten behoorlijk wat indruk gemaakt. Neem echter de schoonheid van het Como-meer in het kwadraat en denk er vervolgens enkele imposante vulkanen bij... Dan kom je ongeveer in de buurt van de indruk die het Atitlan-meer in Guatemala nalaat. Een bezoekje aan dit magische stukje natuurpracht was de ideale afsluiter van een welverdiende vakantieweek in Guatemala...

Geen fotoshop, maar de prachtige aanblik op Lake Atitlan...

Ik hoor het enkelen onder jullie al luidop mopperen: 'Dien Daniël heeft al meer dan een jaar niet gewerkt, die hangt daar een beetje de toerist uit in één of ander aards paradijs, en dan durft die nog zeggen dat hij broodnodig vakantie nodig had'. En toch is het de waarheid. Na vier weken intensief de hersenen pijnigen met Spaans studeren en het schrijven aan mijn novelle, was een weekje ontspanning meer dan welgekomen. Kwestie van alles een beetje te laten bezinken. Het zou trouwens ook wel een beetje zonde zijn om deze verre reis te maken en niet even tijd te nemen om te genieten van al het moois dat Guatemala te bieden heeft. En geloof me, dat is heel wat...

Uitzicht op Antigua en de indrukwekkende Agua-vulkaan
 

In mijn vorige verslag konden jullie alvast lezen dat ik mijn vakantieweekje aangenaam was begonnen met een daguitstap naar Monterrico, het mooie zwarte strand in het zuiden van Guatemala. Het was mijn eerste echte uitstapje sinds ik in Antigua verblijf, en met het tropische zonnetje dat ons daar te beurt viel, voelde ik me al meteen in vakantiestemming. De rest van de week zou ik dan in Antigua blijven, rustig mijn Spaans proberen te onderhouden en mij vooral wat concentreren op mijn schrijfproject. Want het was dan wel een vakantieweek, voor een schrijver is het nooit écht vakantie. Maar bon, jullie hoeven voorlopig nog geen medelijden met me te hebben...

Zelfs onzen Blackie werd er even stil van, blik op het strand van Monterrico
 

Het onderhouden van dat Spaans is redelijk gelukt. Het schrijven iets minder. De eerlijkheid gebiedt me om te bekennen dat ik me iets teveel heb laten afleiden de voorbije week. Niet zozeer door het vrouwelijke schoon, maar door wat dan wel? Wel, dat ik het eigenlijk zelf niet weet. En nee, ik zit niet aan de drugs en ben ook nog niet verworden tot een aan Alzheimer lijdende alcoholicus. Maar ik moet wel bekennen dat er gedurende de voorbije week een aantal feestjes waren en dat ik de mezelf opgelegde discipline van de eerste vier weken even heb opzij geschoven.

Wanna-be schrijver in volle actie, Sky Bar bij zonsondergang
 

Woensdag had ik echter een productieve dag en heb ik me een hele namiddag afgezonderd op het aangename dakterras van Cafe Sky om aan mijn novelle te schrijven. En ware het niet dat ik er het spontaan gezelschap kreeg van één van mijn knappere medestudentinnen, ik zou zowaar een gans boek geschreven hebben. Maar ach, hoe gaat dat met die dingen? Een mens heeft dat ook niet altijd in de hand en ik kan toch moeilijk de asociale karikatuur van Herman Brusselmans uithangen? Dus heb ik me in al mijn goedheid opgeofferd om mij over dat arme schaap te ontfermen. Trouwens, het is altijd aangenamer om van een mooie zonsondergang te genieten in aangenaam gezelschap, ook al moet de literatuur er dan even onder lijden... En voor de nieuwsgierigen onder jullie, ik ben daarna braafjes alleen naar huis gegaan.

Op zoek naar inspiratie op het terras van Sky Bar, zicht op Agua-vulkaan
 

En toen werd het zonder dat ik het doorhad plots vrijdag, en leek het alsof mijn vakantieweekje slechts een uurtje geduurd had. Een mens zou hier nog gaan denken dat de aarde hier sneller rond zijn as draait dan in het kille België. Misschien om die reden dat ik besloot om er een weekendje op uit te trekken. Het was Rico, een medestudent uit Zwitserland en tevens een leeftijdsgenoot én partner in crime, die me voorstelde om een weekendje naar Lake Atitlan te gaan. En gezien dit magische meer bekend staat als één van de meest fotogenieke plekjes van Midden-Amerika heb ik niet lang moeten nadenken. Voor het luttele bedrag van 80 Euro reserveerden we een weekendje naar wat uiteindelijk één van mijn hoogtepunten van mijn verblijf in Guatemala zou worden.

Zonsondergang aan het Atitlan-meer...
 

De busrit in het gammele busje even buiten beschouwing gelaten, is het meer van Atitlan absoluut een must voor wie dit land bezoekt. Met zijn omtrek van zowat 70 kilometer en het imposante vulkaanlandschap waarin het meer zich bevindt, is dit werkelijk een uniek stukje natuurpracht. De eerste blik op het meer en de drie omliggende vulkanen staat wellicht voor altijd in mijn geheugen gegrift. Kort na onze aankomst in Panajachel installeerden we ons op een terrasje met fantastisch uitzicht op het meer, alwaar de frisse Gallo-pintjes ons door een lokale schone werden aangereikt. Toen dacht ik even bij mezelf 'veel beter dan dit kan het niet meer worden'. Dat het nachtleven in Panajachel uiteindelijk iets minder was dan wat we hadden gehoopt, kon dit enthousiasme nauwelijks temperen.

Met de chicken bus kom je overal, alleen jammer van al die voetgangers onder de wieldoppen...
 

De dag nadien maakte ik samen met Rico een bootexcursie waarbij we enkele van de mooie dorpjes bezochten die rond het meer gelegen zijn. Zo trokken we onder meer naar San Pedro en Santiago, waar we enkele lokale markten bezochten en meer info kregen over de typische klederdracht van de inheemse bevolking. Ondanks dat de toeristische industrie hier stilaan zijn opwachting maakt, is de Maya-cultuur hier nog meer voelbaar aanwezig dan in Antigua. Maar achter het authentiek karakter van deze dorpjes schuilt tevens een sluimerend gevaar. Rijke investeerders zien in Lake Atitlan immers dé ideale locatie voor lucratieve vastgoedprojecten en de impact op de natuur is reeds voel- en zichtbaar. Bovendien lijdt één-derde van de kinderen hier aan ondervoeding. Dit is helaas de keerzijde van reizen in Guatemala. Het is wel degelijk een derdewereld land.

Ik had eindelijk touche van een lokale schone, maar je weet wat ze zeggen over een oude schuur he...
 

Desalniettemin heeft het Atitlan-meer behoorlijk indruk op mij gemaakt. En als de foto's niet voor zichzelf spreken, kan ik hierbij elke toekomstige bezoeker aan Midden-Amerika aanraden om deze plek te vereren met een bezoekje. Het was voor mij in ieder geval een prachtige afsluiter van een ontspannende vakantieweek waarin ik mijn batterijen even heb kunnen opladen. Vanaf nu is het tijd om de pauzeknop terug even uit te schakelen en opnieuw volop in het Spaans en het schrijven te vliegen. Dus als jullie het niet erg vinden, ga ik nu mijn eenzaam bedje opzoeken om morgen met een frisse kop aan de schoolpoort te verschijnen.

Nog een laatste keer Lake Atitlan, vanuit vogelperspectief...