Een eerste kennismaking met Cuzco, de parel van Peru...

De eerste lessen Spaans zijn achter de rug, mijn bescheiden huisje heeft zijn geheimen prijsgegeven, en ik heb inmiddels een aantal leuke koffiebars mogen ontdekken. Na vier dagen Cuzco is de fase van gewenning stilaan ingetreden, al is het nog wel net iets te vroeg om te stellen dat ik me hier reeds  thuis voel. Ook op spannende avonturen is het voorlopig nog even wachten.

Mijn straat, mijn huisje is het meest rechtse...

Na vier weken België was de honger naar een nieuw reisavontuur nog nauwelijks te harden, dus haalde ondergetekende opgelucht adem toen hij vrijdagmorgen de vertrekhal van Brussels Airport betrad. Met weliswaar een lange reisdag voor de boeg ( Amsterdam – Lima = 12 uur vliegen ) was het toch uitkijken naar het weerzien met de voornaamste Inca-stad van Latijns-Amerika, Cuzco. Tijdens mijn vorige wereldreis had ik hier al eens mijn opwachting gemaakt, toen als uitvalsbasis voor één van de meest fascinerende reisbelevenissen uit mijn leven, de Inca-trail naar Machu Picchu. Maar ook Cuzco zelf is me altijd bijgebleven. En laat deze historische stad nu toevallig ook nog eens over een hele resem Spaanse scholen beschikken, aldus was de puzzel snel gelegd.

Herinneringen uit vervlogen tijden, het machtige Machu Picchu

Cuzco, vrij vertaald ‘de navel van de wereld‘, wordt alom beschouwd als de oudste stad van Amerika. Prachtig gelegen in een vallei van het Andes-gebergte was deze stad ooit het absolute centrum van het Inca-rijk. In de 16^e eeuw werd Qosqo, zoals de stad werd genoemd door de Inca’s, echter onder de voet gelopen door de Spaanse bezetters. De nietsontziende conquistadores maakten haar  volledig met de grond gelijk en bouwden vervolgens hun eigen kathedralen, kerken en paleizen op de ruïnes van het vergane Inca-imperium. Ondanks de vervaarlijke geografische ligging - Cuzco is uitermate gevoelig voor aardbevingen - verkeren vele van deze koloniale gebouwen zoveel eeuwen later nog steeds in schitterende staat. Neem daarbij de betoverende achtergrond van de Andes, en je begrijpt waarom Cuzco wordt beschouwd als één van de meest indrukwekkende historische steden ter wereld.

Het historische centrum van Cuzco, de Plaza de Armas

Vandaag de dag is Cuzco dan ook één van Peru’s voornaamste toeristische trekpleisters. De nabijheid van onder meer Machu Picchu, de Heilige Vallei en de immense Colca-Canyon legt de stad duidelijk geen windeieren. De rijke geschiedenis en de mystiek die rond de Inca-stad hangt trekken daarenboven ook nog eens een eigenzinnig volkje van hippies en holistische alternatievelingen aan. Al gebiedt de eerlijkheid mij om te zeggen dat deze verlichte geesten zich mijns inziens meer schijnen te interesseren in het wereldse genot van verdovende middelen. Op elke straathoek word je hier dan ook aangesproken door zombies met rood doorlopen ogen die drugs aanbieden. Het zal aldus niet  verbazen dat Cuzco er sinds mijn vorige bezoek niet echt authentieker is op geworden. Getuigen daarvan, de vele bars, discotheken, en sinds kort ook de onvermijdelijke Starbucks, die de Plaza de Armas ontsieren.

Hier en daar vind je nog een zeldzaam stukje authentiek Peru...

Maar goed, laat ons vooral niet vergeten dat ik hier in de eerste plaats ben om Spaans te leren. En dat doe ik ditmaal in een kleinschalige school, Mundo Antiguo. De lessen vinden hier helaas niet plaats in een mooie tropische tuin zoals in Antigua, maar in een bescheiden klaslokaaltje, kort bij de Plaza de Armas gelegen. Voorlopig heb ik nog geen kennis gemaakt met de overige studenten - het zijn er trouwens maar een vijftal - maar dat komt nog wel. Het maakt het alvast iets makkelijker om te weerstaan aan de aardse verleidingen die steeds op de loer liggen. Geloof het of niet, ik heb nog niet eens een bar of discotheek bezocht hier. Mijn wederhelft zal het graag horen. In de  mythische stad die Cuzco ongetwijfeld nog steeds is, is mijn heiligverklaring dan ook meer naderbij dan ooit tevoren.

Het eerste monument n.a.v. mijn heiligverklaring is net af...

 

Overpeinzingen na een time-out van vier weken...

Vanmorgen hoorde ik toevallig een reportage op de radio over een onderzoek dat werd uitgevoerd bij mensen die stervende waren. Er werd hen gevraagd waar ze het meeste spijt van hadden als ze terugblikten op hun leven. Het merendeel van deze levenswijze mensen betreurde dat ze niet méér hadden geprofiteerd van het leven, dat ze teveel tijd aan hun werk hadden besteed waardoor ze hun kinderen niet hadden zien opgroeien, en vooral dat ze onvoldoende hun persoonlijk geluk hadden nagestreefd. Deze woorden verrasten me nauwelijks. Velen komen immers pas tot de conclusie dat we slechts één leven hebben en dat het onze eigen keuze is om er al dan niet iets leuks van te maken, als het te laat is. Ik prijs mezelf gelukkig dat ik zelf niet zolang heb gewacht om tot dit besef te komen, al voelt het soms aan alsof ik tegen de stroom oproei...

Het mooie Honfleur in Normandië...

Nochtans heeft u zichzelf wellicht ook al eens betrapt op de gedachte om alle zekerheden van het leven drastisch overboord te gooien en vanaf nu gewoon echt te gaan genieten; weg met dat stressvolle werk en die baas die toch nooit helemaal tevreden is, gedaan met verhuis-, verbouw- of renovatieperikelen en de dwangmatige behoefte om het huis immer netjes te houden, geen gepieker meer over hoe we 'ooit' zullen moeten rondkomen met een klein pensioentje dat niet eens gegarandeerd is.. Hoe vaak maken we niet de bemerking dat we geleefd worden, in plaats van echt te leven? En ja, natuurlijk zijn er heel wat redenen die ons verhinderen om zomaar alles achter ons te laten; kids, familie, status, de drang naar comfort en luxe, de behoefte aan zekerheid, etc... Ik denk dat het net die zaken zijn die bovenvermelde mensen vaak weerhielden om echt voor hun eigen geluk te kiezen. Maar misschien, heel misschien, kunnen mijn reisblog en mijn ervaringen enkelen onder jullie ertoe aanzetten om reeds NU dat tikkeltje meer te genieten van het leven. Om net iets vaker, al is het maar zo nu en dan, datgene te doen waar jij echt zin in hebt...

Onvergetelijke reiservaringen maken een rijker mens van je...

Ik geef toe, het was voor mij ook geen eenvoudige keuze om zowat een jaar geleden al mijn zekerheden op te geven. Met mijn professionele ervaring had ik de mogelijkheid om opnieuw te kiezen voor een ambitieuze job, die me ongetwijfeld financiële onafhankelijkheid zou bieden. De ervaring had me echter geleerd dat dit niet echt een gelukkige mens van mij zou maken. Ook de verkoop van mijn leuke appartementje in Mechelen, waar ik 12 jaar gelukkig heb gewoond, was geen evidente stap. Maar, als ik er nu, na een half jaartje rondreizen, op terugkijk, heb ik me deze (moeilijke?) beslissingen nog geen seconde betreurd. Ik heb er de voorbije maanden heel wat voor teruggekregen.

New York, dé stad blijft tot mijn verbeelding spreken

Zo heb ik een aantal prachtige steden, landen en locaties mogen (her)ontdekken, van de mooie Seine-vallei in Honfleur, tot het hectische Manhattan, gevolgd door het exotische Guatemala. Overal heb ik boeiende mensen leren kennen, leuke gesprekken gevoerd tussen pot en pint en unieke ervaringen gedeeld. En hoewel ik niet zal verbloemen dat er aan dergelijke onderneming een behoorlijk prijskaartje hangt, voel ik me een pak rijker dan voorheen. Rijker vanwege de prachtige landschappen die voor eeuwig op mijn netvlies staan gedrukt, de boeiende verborgen parels die ik her en der heb mogen ontdekken, unieke internationale vriendschappen die ik mag koesteren, kortom de levenservaringen die het reizen altijd met zich meebrengt.

Het fotogenieke Antigua.. I will see you again soon !

Met wellicht nog een half jaartje reizen voor de boeg, kan ik nu reeds zeggen dat mijn huidige reisproject geslaagd is. Uiteraard besef ik wel dat ik dit leven niet eeuwig kan leiden, en af en toe komt die duivelse gedachte opdoemen, van hoe het nu allemaal verder moet in de toekomst. Maar die gedachte kan niet opwegen tegen de vele mooie momenten die ik heb mogen beleven en ongetwijfeld nog zal beleven in de komende maanden. Niet dat ik me hiermee een held voel, laat staan dat ik neerkijk op het leven van anderen. In de toekomst is er trouwens nog voldoende tijd om te piekeren. Maar niets of niemand kan me de vreugde ontnemen die ik de voorbije maanden heb mogen ervaren. En ik hoop dat ik hiermee enkelen onder jullie kan inspireren om zelf ook eens af te wijken van de vooruitgestippelde veilige paden die we immer maar al te naarstig volgen.

Reizen, dat is leuke mensen leren kennen en een pintje drinken in een prachtig landschap

Voor de trouwe volgers van mijn reisblog, kan ik hierbij ook mijn plannen voor de komende maanden uit de doeken doen. Nu vrijdag ( 24 januari ) vertrek ik voor 4 weken naar Cuzco, Peru. Hier zal ik opnieuw Spaans gaan volgen en verblijven in een klein appartementje, kort bij de Plaza de Armas. Het wordt ongetwijfeld een leuk weerzien, want ik was reeds in het mooie Cuzco tijdens mijn vorige wereldreis. Deze koloniale stad is schitterend gelegen tussen enkele vulkanen op een hoogte van 3500 meter en is tevens de uitvalsbasis voor een bezoek aan Machu Picchu.

Plaza de Armas in Cuzco, mijn nieuwe thuis vanaf zaterdag...

Het was mijn bedoeling om vervolgens naar Colombia door te reizen, maar ene zekere Alba heeft mijn plannen doen wijzigen. Want als ik zonet zei dat de voorbije maanden mij rijker en gelukkiger hebben gemaakt, is dat wellicht ook omdat ik tijdens mijn verblijf in Guatemala een fantastische dame heb leren kennen die ik sinds enkele weken 'mijn vriendin' mag noemen. In de naam van de liefde heb ik dus beslist om einde februari opnieuw naar Antigua af te reizen, om mijn geliefde te gaan opzoeken. Ook dat wordt wellicht een meer dan aangenaam weerzien. Niet alleen met Alba, maar ook met mijn favoriete bar El Portal en de Antiguena Spanish Academy waar ik nog meer Spaans zal gaan volgen.

Als je afwijkt van vooruitgestippelde paden kom je soms mooie dingen tegen, my dear Alba :-)

Dus voor hen die voorlopig nog het comfort van de sofa en de dagelijkse verplichtingen verkiezen, jullie kunnen ook de komende maanden nog een stukje meegenieten van mijn avonturen. Moest er zich daarentegen toch iemand geprikkeld voelen om ook een nieuwe stap in het leven te zetten, dan hoor ik het graag! Geloof me, zij die de stap wagen zullen zich nooit eenzaam voelen en terecht komen in een wereld waarvan ze het bestaan nooit hadden vermoed... Tot in Peru !