Nu ik me meer en meer een echte local begin te wanen, bezondig
ik me aan een slechte gewoonte die inwoners van mooie steden wel vakter treft.
Als je elke dag omringt wordt door mooie, historische gebouwen, sfeervolle stadspleintjes
of monumenten die baden in een waas van mystiek en tradities, dan durft het wel
eens gebeuren dat je niet langer stilstaat bij de unieke schoonheid ervan. Maar het is mijn plan om daar verandering in te brengen. Een
drietal weken geleden heb ik me immers een gloednieuw fototoestel aangeschaft
en sindsdien bekijk ik mijn stad door een nieuwe lens. Zo heb
ik de voorbije weken de vele kleuren herontdekt die je hier overal in het
straatbeeld aantreft. Zodra je er begint
op te letten lijkt Antigua wel een immens schilderij, waarin zelfs de doden
omgeven zijn door een levendige kleurenpracht.
Het kleurenfestijn begint al vanaf het moment dat je Antigua
binnenrijdt. De koloniale huisjes die het beeld van de stad bepalen zijn één
voor één geschilderd in zonnige pasteltinten; zachtgeel, lichtblauw, rozerood, chique
bordeaux, grasgroen met een wolkje room en gebroken wit. Dat is het officiële
kleurenpallet waaruit inwoners dienen te kiezen om hun voorgevels te verven.
Het resultaat is een frivool en vrolijk stadscentrum waarin niet enkel oude
paleizen, vergane kloosters en indrukwekkende kerken de show stelen, maar ook
de diverse straataanzichten gekleurd door oude éénverdiepingswoningen.
Een tweede, intens staaltje van Guatemalteekse kleurenpracht
tref je eveneens aan in de hobbelige
kasseistraten en op de vele pleintjes die Antigua rijk is; het betreft de
traditonele klederdracht die nog steeds door de inheemse bevolking wordt
gedragen. De Maya-afstammelingen doen dit niet louter om toeristen te
plezieren. De schitterende, vaak met de hand geweven gewaden, symboliseren aan
de hand van hun specifieke kleuren immers hun dorp van afkomst. Zowel de
allerjongste meisjes als kranige oude vrouwtjes dragen de typische huipil (kleurrijke blouse) met daaronder een geweven wikkelrok. De manuele fabricatie kan tot een half jaar tijd in beslag nemen. In de
desolate bergdorpjes waar de Maya-traditie strikter wordt nageleefd dragen ook mannen nog de originele
Maya-kledij. Die bestaat uit een lange geruite rok of kniebroek, met daarop een
kleurrijke geweven vest en de onvermijdelijke cowboyhoed. Het heeft zijn
charmes.
Nog meer sprankelende kleuren kan je bewonderen op de lokale
markt. Niet alleen de boeiende variatie aan etnische origines en klederdracht bepalen er het beeld maar ook
de rijkelijke keuze aan exotische groente- en fruitsoorten. Van feloranje
paprika’s tot knalrode aardbeien, kanariegele papaya’s of zachtroze passievruchten, je vindt ze hier in alle maten
en gewichten. Ze zien er niet alleen uit om te watertanden, door hun kakelende
versheid smaken fruit en groentes hier werkelijk naar fruit en groentes. Het
maakt dat zelfs een bescheiden kok als ik hier heerlijke gerechtjes in elkaar kan
flansen door simpelweg al die knapperige groentjes in een overhitte pan te
gooien.
En wat gedacht van de talrijke bloem-, plant- en
boomvariaties die zich haast op elke straathoek laten bewonderen. Mijn tuin
alleen al is een waarlijk paradijs met roosrode en fel paarse bloemenblaadjes,
heldergroen gras en een pas aangeplante palmboom die ooit even hoog zal worden
als de diverse fruitbomen achterin. Het geheel contrasteert perfect met de geel
geverfde ommuring. Gisteren heb ik even nageteld hoeveel tinten groen ik vanop
mijn terras kon onderscheiden, ik ben gestopt met tellen bij 15. Tijdens Semana
Santa (Paasweek) baadt Antigua nog meer in weelde vanwege de meibomen die dan
in bloei staan. Zij kleuren de straten en pleinen van de binnenstad met hun
heilige paarse bladen. Het summum zijn de indrukwekkende bloementapijten die
tijdens deze week in de straten worden aangelegd naar aanleiding van de
verschillende processieoptochten.
En zelfs de doden ontsnappen er niet aan. Zo is
Allerheiligen hier alles behalve een grijze en doodse bedoening. El Dia de los
Muertos gaat in Guatemala gepaard met een spectaculair festival waarbij
imposante windvliegers de lucht worden ingestuurd. Op verschillende plaatsen in
het land worden deze grootse papieren kites tentoongesteld, sommigen met een
diameter van meer dan tien meter. Bedoeling is om deze unieke en kleurrijke
kunstwerkjes de hemel in te schieten met boodschappen voor gestorven
familieleden. Het resulteert in een immens spektakel waar duizenden
enthousiaste mensen op afkomen, zowel locals als toeristen. Op de kerkhoven gaat
er het weliswaar iets rustiger aan toe maar ook daar worden graven rijkelijk
versierd met weelderige bloemenkunstwerkjes en dit het ganse jaar door. Zo wordt
een bezoekje aan de plaatselijke begraafplaats alsnog een visueel prikkelende ervaring.
Een laatste staaltje van los colores de Antigua, zijn de
opgedirkte Amerikaanse schoolbussen die de straten onveilig maken. Ze maken een
hels lawaai, laten een spoor van zwarte roet en vervuilende uitlaatgassen
achter zich en de chauffeurs zijn één voor één kamikaze-piloten. En dan heb ik
het nog niet over de wel erg krappe zitplaatsen op deze rijdende wrakken, die wel
degelijk op kindermaat gemaakt zijn. Maar, het zijn wel schitterende staaltjes
van creatief opsmukwerk. Lichten en ramen durven wel eens ontbreken, maar al
deze bussen blinken uit in een kitscherige pracht van kleuren die variëren
naargelang de vervoersmaatschappij. Ik heb een zwak voor deze proestende
mastodonten van de weg. Ze staan immers een beetje symbool voor het land. Ze
hangen met haken en ogen aan elkaar, ze zijn gevaarlijk, luidruchtig en lijken afkomstig
uit een vorige eeuw, maar tegelijkertijd zijn ze schitterend, vrolijk en vol
leven. Bij ons zouden ze nooit door de keuring raken, maar rijden doen ze, elke
dag opnieuw, met een enthousiasme alsof het de laatste dag van hun leven was.
